photo: angrygallo

Κλασική Αλεξία, βρίσκομαι σε μια κατάσταση μετακόμισης τους τελευταίους μήνες, μόνο που τελικά δεν μετακομίζω - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Το θέμα μου  είναι ότι δεν είμαι ιδιαίτερα άνετη με το χρήμα και δεν με πολυπαίρνει να  αγοράσω καινούρια πράγματα, έπιπλα κλπ που θα προσαρμόζονται άψογα στους νέους  χώρους, πράγμα που δεν με πειράζει καθόλου γιατί δεν έχω κανένα κόλλημα με τα  καινούρια πράγματα. Το αντίθετο μάλιστα, μ' αρέσουν πολύ τα παλιά τραπέζια,  καρέκλες, κρεβάτια, καθρέφτες, ντουλάπες, καναπέδες, ό,τι νά ναι, αρκεί να είναι  παλιό. Νόμιζα ότι ο λόγος που τα αγαπούσα ήταν γιατί πιστεύω στην ανακύκλωση.  Κάτι το οποίο είναι άχρηστο για σένα -όπως μια παιδική κούνια, τώρα που  μεγάλωσαν τα παιδιά σου- μπορεί να είναι χρήσιμο σ' εμένα - που κάποτε λέω να  κάνω κι εγώ ένα παιδί. Οπότε, γιατί ν' αγοράσω μια καινούρια, αφού η δική σου  λειτουργεί κανονικά; Λογικόν...; Λογικόν, θα μου πείτε. Ανακάλυψα όμως πριν λίγο  καιρό πως η αιτία της αδυναμίας μου στα παλιά πράγματα και έπιπλα δεν ήταν μόνο  αυτή και σ' αυτή την πολύτιμη ανακάλυψη με βοήθησε μία όμορφη, "φτερωμένη" Καριωτίνα που πολύ συμπάθησα...

"Μ' αρέσουν πολύ τα παλιά έπιπλα" μου είπε. "Εν θέλω να τα λουστράρω, να τα  φτιάχνω και να τα κάνω σαν καινούρια γιατί έτσι χάνονται τ' αγγίγματα...". Τ' αγγίγματα των ανθρώπων που πέρασαν με τα χρόνια από πάνω τους, οι ανάσες που τ' ακούμπησαν, η αγωνία των παιδιών που κρύφτηκαν πίσω τους, η ζεστασιά της μάνας  που κέντησε για να τα διακοσμήσει, τα κρασοπότηρα που γέμιζαν κι άδειαζαν νύχτες  ολόκληρες από πάνω τους. "Να, σ' αυτό εδώ το τραπέζι, μπορεί ένας άνθρωπος ν' ακούμπησε κάποτε το κεφάλι του στα χέρια του για να σκεφτεί.... και να βρήκε τη λύση!".

Τη λύση!

Κοίταξα τα λιγοστά έπιπλα που έχω δικά μου, κοντά μου και που τα ξέρω καλά. Και με ξέρουν κι αυτά καλά....Αναπόλησα το παιδικό μου κρεβάτι που τώρα βρίσκεται  στο χωριό - αυτό το κρεβάτι πρέπει νά 'χει ρίξει πολύ γέλιο-, αναρωτήθηκα πώς  κατόρθωνα και διάβαζα σ' αυτή τη θεόστενη βιβλιοθήκη/γραφείο - όταν δεν επέλεγα  το διάβασμα στο κρεβάτι , θυμήθηκα που κάποτε όλα μου τα παπούτσια χωρούσαν  στην (κυριολεκτικά) μικρότερη παπουτσοθήκη του κόσμου, γέλασα με τα χερούλια της  συρταριέρας που ακόμα μου μένουν στο χέρι όταν ανοίγω ένα συρτάρι...Δεν τα  πετάω. Θα τα παίρνω μαζί μου μέχρι να μ' εγκαταλείψουν αυτά. Τόσα "αγγίγματα",  τόσες "λύσεις", τόσα μαθήματα, τόσα γέλια και κλάματα, τόσα όνειρα, φίλοι,  συγγενείς, αμόρε...δεν τα χωράει το μυαλό μου. Έχω συνένοχους σ' αυτή τη σιωπηλή ιστορία....

Do LoVe

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr