Ως νέος γονιός και νέος νονός θα έπρεπε ήδη να έχω αναθεωρήσει. Σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση για όλους μας, η ύπαρξη ενός φτηνού παιχνιδάδικου είναι χρήσιμη. «Καλό είναι να έχεις την εναλλακτική και ας μην σου αρέσει» μου λένε όταν γκρινιάζω στο άκουσμα της επίσκεψης σε σούπερ μάρκετ παιχνιδιών. Ίσως να μην έχουν άδικο.

Δεν είμαι ακόμα τόσο μεγάλος ηλικιακά για να αρχίσω να νοσταλγώ. Όμως, οι καταστάσεις τρέχουν τόσο γρήγορα πια που κοιτάς μόλις δέκα χρόνια πίσω και δεν αναγνωρίζεις τίποτα στο τώρα.

Αισθάνομαι τυχερός που πρόλαβα την αλάνα. Εκεί πίσω από τα σχολεία των Αμπελοκήπων, στη σκιά του γηπέδου του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Θυμάμαι τους επικούς αγώνες πάνω στο χώμα με τα γόνατά μας ματωμένα και τα ρούχα μας σκονισμένα. Θυμάμαι να πασχίζουμε πότε ο ένας πότε ο άλλος (κυρίως οι αδύνατοι) να σκαρφαλώνουμε τα σίδερα του ακάλυπτου μιας πολυκατοικίας για να μαζέψουμε την μπάλα που κάποιος την έστειλε εκεί με «καραβολίδα». Τώρα, επειδή συνεχίζω να παίζω, αν η μπάλα μάς φύγει μακριά, πάντα υπάρχει δεύτερη και τρίτη ώστε να μην σταματάμε και πληρώνουμε τα γηπεδάκια τσάμπα…

Αισθάνομαι διπλά τυχερός που πρόλαβα να συνεννοούμαι με τα φιλαράκια μου χωρίς κινητό, sms, skype, ή video κλήση. Τα πράγματα ήταν απλά. «Μάνα βγαίνω» έλεγα και ξεκίναγα την αναζήτηση φίλων με την εξής σειρά. Μπασκετάκια, αλάνα, παιδική, προαύλιο σχολείου και τέλος υπόγα με τα μπιλιάρδα και τα UFO. Όλο και κάποιος θα ήταν σε αυτά τα μέρη. Ομολογουμένως το κινητό διέλυσε τα στέκια. Ήταν που τα κινητά - και καλά - θα μας έφερναν πιο κοντά...

Δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι η δική μας η γενιά ήταν καλύτερη. Κάθε ηλικία έχει την πλάκα της και τον χαβαλέ της. Απλώς σκέφτομαι ότι ευτυχώς εγώ δεν είχα ένα σούπερ μάρκετ παιχνιδιών, αλλά τον κυρ-Τάσο στο «Διαβολάκι» που κάθε Παρασκευή έμπαινα μέσα και χάζευα τα παιχνίδια του. Λίγα ήταν αλλά είχαν ταυτότητα και ιστορία, πέραν της σκόνης σε μερικά σημεία.

Στον κυρ Τάσο δεν περνούσα από μεταλλικούς ανιχνευτές και από τα άγρια μάτια των security. Δεν στοιβαζόμουν σε ουρές που στην άκρη τους αγέλαστες πωλήτριες σκανάρουν τα προϊόντα. Κυρίως, δεν αγόραζα οτιδήποτε άλλο πέραν των παιχνιδιών. Τώρα τα παιχνίδια συνοδεύονται από καθαριστικά λεκάνης, βαφές αυγών και κεριά επιταφίου.

Εξακολουθώ να σιχαίνομαι την αίσθηση του σούπερ μάρκετ παιχνιδιών. Δεν αντέχω αυτό το συναίσθημα της φτηνής και όχι, κατ ανάγκην, οικονομικής κατανάλωσης. Το παιχνίδι είναι ιερό και πρέπει να βρίσκεται σε ξεχωριστό σημείο στην καρδιά του παιδιού. Πρέπει να του δημιουργεί εικόνες και παραστάσεις ώστε να μπορεί να ονειρεύεται. Να φτιάχνει μαγικούς κόσμους μόνο με ένα κουτί νερομπογιές απλωμένες πάνω σε ένα λευκό χαρτί. Το παιδί πρέπει να αυτενεργεί με όπλο του τη φαντασία και όχι με τη βοήθεια του κλόουν. Να βρίσκει χαρά μέσω του ίδιου του παιχνιδιού και όχι μέσω της στιγμής και του σημείου πώλησής του.

Με την ευχή να μην αλλάξω γνώμη σε μερικά χρόνια επειδή θα μπορώ να πάρω παιχνίδια «ακόμα και με ένα ευρώ»…

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

photo:Kalexanderson