Τέλη Μάρτη, μόλις έχουν αρχίσει οι πρώτες λιακάδες, και τα μάτια μου ανοίγουν από ένα τόσο όμορφο όνειρο..Γιατί;

Δεν πρόλαβα να χορέψω το τελευταίο καριώτικο στη Λαγκάδα, ούτε να γεμίσω ακόμη μια φορά το ποτήρι μου...

Καθισμένη στη Μεσακτή, απολαμβάνοντας το καφεδάκι μου, έλιαζα την αράδα μου, όταν χτύπησε το ξεχασμένο κινητό: «Λενάκι, ανεβαίνουμε»,  ήταν ώρα μου να τραβήξω για Λαγκάδα!

15 Αυγούστου βλέπεις, και η παράδοση μάς θέλει στο πέτρινο τραπέζι αριστερά, από νωρίς να κρασοπίνουμε με την παρέα και να αδειάζουν τα ποτήρια σα να μη γέμισαν ποτέ! Με πόδια μαύρα από το χώμα, να χορεύουμε ώρες ατελείωτες μέχρι να κουραστεί ο Φάκαρος, να παίζει καριώτικο, συρτό, ταγκό και αμπελοκουτσούρα!

Και όταν σχολάει το πανηγύρι αργά το ξημέρωμα, ποιος ανεβαίνει αυτήν την ανηφόρα;

Στιγμή που περιμένεις έναν ολόκληρο χρόνο και σε κατακλίζει η ανατριχίλα όταν φτάνει πια το βαπόρι στο λιμάνι, αυτή η μαγική μυρωδιά του νησιού που αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να διαπεράσει το κορμί σου και να ξεχάσεις όλα όσα σε τρελαίνουν στην πόλη. Και λές «Ευχαριστώ» που είμαι γερή και θα το ζήσω και φέτος.

Ζεις γι’ αυτήν τη στιγμή όσο κι αν μικραίνει το καλοκαίρι σου κάθε χρόνο!

Και είναι εκεί που ακούς τις δοξαριές να σου γεμίζουν το κεφάλι..και ξυπνάς..τόσο ξενερωμένη.. Είναι που νιώθεις ότι δεν έχεις άλλη υπομονή..αλλά το πάπλωμα που σιγά σιγά όλο και πετάς στο πάτωμα, φανερώνει πως το Καλοκαιράκι δεν αργεί!!!

Αντέχεις, Έλενα;

Έλενα Ζέπου
zepou.elena@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.