Εδώ και 14 χρόνια, μέσα από τη δουλειά μου για το Αρχιπέλαγος, αλλά και μέσα από πολυάριθμες διεθνείς επιτροπές και φορείς στους οποίους συμμετέχω, δίνω μία δύσκολη μάχη, συχνά υπό αντίξοες συνθήκες, με μοναδικό μου στόχο την ουσιαστική προστασία των ελληνικών θαλασσών, αλλά και την άμυνα των πραγματικών μας φυσικών πόρων. Πεποίθησή μου είναι ότι η σπάνια φυσική μας κληρονομιά μπορεί να αποτελέσει έναν πραγματικό μοχλό ανάπτυξης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η προστασία και η ορθή διαχείριση της φύσης μας εδώ και χιλιάδες χρόνια εξασφάλισε την επιβίωσή μας.

Τα τελευταία τρία χρόνια, κατέληξα δεκάδες φορές να αφήνω τη δουλειά μου στο Αιγαίο, για να βρίσκομαι στις Βρυξέλλες, ως συντονίστρια του πανευρωπαϊκού δικτύου OCEAN2012 για την Ελλάδα και την Κύπρο. Εκεί ασκήσαμε πίεση στην Επιτροπή Θαλασσίων Υποθέσεων της Ε.Ε. και τους ευρωβουλευτές, έτσι ώστε η μεταρρύθμιση της νέας Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής να διασφαλίσει την αειφόρο αλιεία και τη βιωσιμότητα των αλιευμάτων και των παράκτιων κοινωνιών. Έπειτα από στοχευμένη δουλειά, η πλειονότητα των προτάσεών μας έγιναν αποδεκτές. Όμως εκεί, συνειδητοποίησα από πρώτο χέρι ότι οι περισσότεροι Ευρωβουλευτές ψηφίζουν τελικά χωρίς να έχουν γνώση. Επηρεάζουν τις τύχες εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών ακολουθώντας στα τυφλά την καθοδήγηση της «πολιτικής ομάδας» στην οποία ανήκουν, ή τις διεκδικήσεις του εκάστοτε λόμπυ που επηρεάζει τις διάφορες πολιτικές ομάδες.

Πως είναι δυνατόν να ελπίζουμε ότι θα αλλάξει κάτι, αν στεκόμαστε παθητικά στην άκρη της Ευρώπης και αφήνουμε τις αποφάσεις στα χέρια των «επαγγελματιών πολιτικών», χωρίς να είμαστε σε θέση να κάνουμε αποφασιστικές παρεμβάσεις και να υπερασπίσουμε τα πραγματικά συμφέροντά μας.

Με κάποιον τρόπο σε λίγα χρόνια ίσως βρούμε τα χρήματα που μας λείπουν για να ξεπεράσουμε την κρίση, όμως τους φυσικούς μας πόρους που καταστρέφουμε, θα είναι σχεδόν αδύνατον να τους επαναφέρουμε. Όμως βλέπουμε ότι τελικά στην Ελλάδα σήμερα ελάχιστοι πλέον μιλούν για τους πραγματικούς μας φυσικούς πόρους. Ακόμα και οι εφημερίδες, αλλά και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα έχουν βγάλει το περιβάλλον από τις προτεραιότητές τους, χαρακτηρίζοντάς το θέμα πολυτελείας, με το οποίο δεν αρμόζει να ασχολείται κανείς εν καιρώ οικονομικής κρίσης – γεγονός που σίγουρα βόλεψε πολλούς!

Ως υποψήφια ευρωβουλευτής στο Ποτάμι, οι άξονες προτεραιότητας που θέτω για την Ελλάδα είναι οι παρακάτω: 
- Ανάδειξη του αλιευτικού κλάδου σε βιώσιμη δραστηριότητα, 
- Λήψη αποτελεσματικών μέτρων για τη διαχείριση της ανεξέλεγκτης σήμερα κίνησης των πλοίων στις θάλασσές μας, και την αποφυγή θαλάσσιων ατυχημάτων, 
- Διάσωση και αξιοποίηση των ελληνικών φυτογενετικών πόρων, ως στρατηγική ανάκαμψης της γεωργίας, 
- Ανάδειξη και προστασία της σπάνιας βιοποικιλότητας της ελληνικής φύσης, 
- Αντιμετώπιση του εγκληματικού τρόπου διαχείρισης απορριμμάτων και λυμάτων, που δυστυχώς συνεχίζεται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, 
- Ορθή αξιοποίηση των υδάτινων πόρων, με στόχο την εξασφάλιση καλής ποιότητας πόσιμου νερού στις τοπικές κοινωνίες και την απεξάρτησή τους από το εμφιαλωμένο νερό, 
- Καταπολέμηση των περιβαλλοντικών εγκλημάτων, 
- Στήριξη της νησιωτικότητας – εξασφαλίζοντας ότι οι νησιωτικές κοινωνίες, έχουν ίσες προϋποθέσεις και υποδομές, όπως και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πολίτες.

Κλείνοντας πρέπει να αναφέρω ότι αν και ο χώρος της πολιτικής, πάντοτε μου δημιουργούσε μία αποστροφή και οι Βρυξέλλες είναι το τελευταίο μέρος στον κόσμο στο οποίο θα ήθελα να ζω, θεωρώ ότι πλέον δυστυχώς δεν έχουμε άλλα περιθώρια να περιμένουμε ως δια μαγείας κάποιος άλλος να λύσει τα προβλήματά μας για εμάς. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράγματα δεν αλλάζουν με τα λόγια, ή με τις προθέσεις, αλλά με τις πράξεις μας. Εύχομαι λοιπόν το Ποτάμι να είναι η αφορμή έτσι ώστε και όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι, με ουσιαστικό έργο αλλά και με γνώση, να τολμήσουν να αφήσουν την καθημερινότητά τους και να προσπαθήσουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, μέσα από κινήσεις συνεργασίας που πραγματικά μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Θαλάσσια βιολόγος, διευθύντρια έρευνας στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», μη κερδοσκοπικό φορέα για την προστασία των ελληνικών θαλασσών και νησιών, συνδυάζοντας την επιστημονική έρευνα με δράσεις προστασίας στις οποίες οι τοπικές κοινωνίες έχουν ενεργό ρόλο. Είναι συντονίστρια του πανευρωπαϊκού δικτύου OCEAN2012 για την Ελλάδα και την Κύπρο, το οποίο πίεσε για τη μεταρρύθμιση της νέας Κοινής Ευρωπαϊκής Αλιευτικής Πολιτικής για τη διασφάλιση της αειφόρου αλιείας και τη βιωσιμότητα τόσο των αλιευμάτων όσο και των παράκτιων κοινωνιών της Μεσογείου. Το 2005 της απονεμήθηκε ο τίτλος της Πρέσβειρας της Ελλάδας στην ΕΕ για την Αειφόρο Θαλάσσια Πολιτική. Είναι 35 ετών.