Η παιδική μου ηλικία και ιδιαίτερα τα καλοκαίρια είναι ταυτισμένα με την Ικαρία. Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80, τότε που για να φτάσεις στο νησί με το αλήστου μνήμης «Αιγαίο» ήθελες περισσότερες από 11 ώρες. Τη συνήθεια τη διατηρώ ακόμα και σήμερα, δεδομένου ότι η επίσκεψη στην Ικαρία με χαλαρώνει ανησυχητικά και με μετατρέπει από πούρο Ευρωπαίο σε… Μεξικανό πολίτη. Και αυτό γιατί η σχέση του νησιού με «κανόνες και νόμους» είναι ανύπαρκτη, ενώ και η έννοια του χρόνου είναι σχετική, καθώς το ρολόι μάλλον δεν λειτουργεί.

Θέλοντας και μη, επισκεπτόμενος τον «κόκκινο βράχο», αφήνεις το ρολόι στο σπίτι και προσαρμόζεσαι στο σχεδόν μεξικάνικο τρόπο ζωής του νησιού. Το «χαλαρά» των Θεσσαλονικιών δεν πιάνει μία μπροστά σε αυτό των Ικαριωτών. «Έτσι, χωρίς πρόγραμμα», που έλεγε και η αείμνηστη Μαρία Ρεζάν.

Μικρότερος πίστευα ότι στην Ικαρία δουλεύει μόνο η Θεία Ντίνα, ωστόσο στην πορεία διαπίστωσα ότι «έτσι δουλεύει το σύστημα». Δεν είναι τυχαίο ότι η Ικαρία έχει από τα υψηλότερα ποσοστά μακροζωίας. Ποτέ δεν θα δεις τους ανθρώπους να αγχώνονται. Αντιθέτως θα τους δεις –μικρούς, νέους, μεσήλικες, ώριμους, υπερήλικες– να παίζουν τάβλι και πρέφα στα δεκάδες καφενεία. Και όταν αρχίσει να νυχτώνει δεν θα κυκλοφορεί άνθρωπος, διότι η πλειονότητα των Ικαριωτών και των επισκεπτών κοιμάται-ξεκουράζεται και προετοιμάζεται για τη μεταμεσονύχτια έξοδο… Εκεί, κάπου στις 2 με 3 τα μεσάνυχτα, αρχίζει να λειτουργεί η Ικαρία σε ρυθμούς νησιού του Αιγαίου. Τα μαγαζιά ανοίγουν, κάποιοι φούρνοι βγάζουν ψωμί, οι δρόμοι αποκτούν κίνηση.

Άλλωστε, για να πάμε αρκετά χρόνια πίσω, δεν μιλάμε για ένα τυχαίο νησί, αλλά για την Ικαρία των εξόριστων, του Μίκη, του Κατράκη. Για το νησί με τα αμέτρητα πανηγύρια που δεν ξημερώνουν ποτέ, για τους καταρράκτες του Να και τα κύματα του Αρμενιστή, για τα Θέρμα που πίνεις ούζα και τρως χταπόδια με τα πόδια σου μέσα στη θάλασσα, για τον Χριστό και τις Ράχες που έχουν γίνει είδηση σε όλο τον κόσμο, δεδομένου ότι λειτουργούν μόνο τη νύχτα.

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για ένα νησί εναλλακτικού τουρισμού, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Δεν είναι ούτε Κουφονήσια, ούτε Ελαφόνησος, ούτε κάτι αντίστοιχο. Είναι απλώς η Ικαρία, με την άγρια ομορφιά, τις μοναδικές παραλίες και το κυριότερο Ανθρώπους που μπορεί να σου δώσουν και το ίδιο τους το εσώρουχο! Να πάτε.

* Ο Α.Π. είναι εκπρόσωπος τύπου της ΔΗΜΑΡ.

athensvoice.gr