ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
02/04/2013 - 00:19Μαθήματα από το παρελθόν της Ικαρίας
Πριν από 3.000 χρόνια, στην αυγή της ιστορίας, οι άνθρωποι άρχισαν να ταξιδεύουν το Αιγαίο Πέλαγος σε μια εκτεταμένη κλίμακα, να κάνουν εμπόριο, να διεξάγουν εκστρατείες και πολέμους. Έγινε αυτό δυνατόν από την εξέλιξη της ναυπηγικής τέχνης αλλά και της κοινωνικής οργάνωσης, αφού έγινε εφικτό να συνεργαστεί μεγάλος αριθμός ειδικών ανθρώπων για να κατασκευάσουν και να κινήσουν μεγάλα πλοία.
08/01/2013 - 00:04ΙΚΑΡΙΑ: Τα καμίνια και τα κάρβουνα
Τώρα που πάνω από τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας υψώνεται από τις καμινάδες των τζακιών ένα ξεχασμένο σύννεφο, εκείνο της αιθαλομίχλης, μου ήρθαν στο νου τα κάρβουνα. Τα κάρβουνα που για σχεδόν ένα αιώνα ήταν μία από τις κυριότερες ασχολίες των παλαιών κατοίκων του νησιού.
19/12/2012 - 00:42Ικαρία, ο Κόκκινος Βράχος
«Φυρήν Άσπα»: Αυτήν την λέξη, όνομα τοποθεσίας, πάνω στον Αθέρα, άκουγα να αναμιγνύουν σε τοπικές ιστορίες οι μεγαλύτεροι στο Μαυράτο, όταν ήμουνα μικρός. Όταν έγινα μεγάλος, κατάλαβα την αρχαία ετυμολογία της, σημαίνει «κόκκινος βράχος». Όπως κόκκινος βράχος ήταν το παρατσούκλι του νησιού για πολλά χρόνια, υπονοώντας την σχέση των κατοίκων του με την αριστερά. Οι νεώτεροι την έχουν βαφτίσει «Κούβα της Μεσογείου», το όνομα αυτό είναι πιο trendy.
13/11/2012 - 00:01Το «Σινικό» Τείχος της Ικαρίας
Τα τελευταία 20 χρόνια χτίζω (για την ακρίβεια: πληρώνω για να χτιστούν...) πεζούλια στα κτήματα που κατέχω στο νησί. Χόμπυ, που το μοιράζομαι με πολλούς συμπατριώτες μου. Και εκείνοι αντίστοιχα ξοδεύουν για να αναστηλώσουν παλιά πεζούλια ή να φτιάξουν νέα.
11/10/2012 - 00:53Ικαρία: Με τα γονίδια των κυνηγημένων
Ο πατέρας μου μελετά χρόνια τις ρίζες των διαφόρων οικογενειών της Ικαρίας. Περισσότερο της νότιας πλευράς, αφού από εκεί προέρχεται και επομένως έχει και δική του αντίληψη των ανθρώπων.
10/09/2012 - 08:18Ικαρία, σαν πατελίδι στον βράχο
Κάθε χρόνο τελειώνοντας τις διακοπές μου στην Ικαρία δυσκολεύομαι πολύ στην ιδέα της επιστροφής στην Αθήνα. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η Αθήνα, αντίθετα την αγαπώ πολύ. Το ίδιο σύνδρομο, της αίσθησης ενός βίαιου και αθέλητου αποχωρισμού, έχουν και πολλοί φίλοι μου. Κάτι σαν εξάρτηση σε ουσία, η Ικαρία μπαίνει στο αίμα σου και σε κρατά.
