Πέρασαν χρόνια, δραματικά γεγονότα, δυσάρεστες εξελίξεις, απεργίες και εξεγέρσεις καταγράφονταν παγκοσμίως σαν σεισμοί. Αυτές οι ισχυρές δονήσεις ήταν για τον Ελληναρά «μακριά από τον κώλο του».

Στη Βολιβία ιδιωτικοποιήθηκε το νερό και οι κάτοικοι με τους μισθούς πείνας έπρεπε να πληρώνουν το 1/3 αυτού στην εταιρεία ύδρευσης. Εμείς τότε χτίζαμε σκυλάδικα στην εθνική. Μεγάλα και κακόγουστα κέντρα διασκέδασης για να ξεχαρμανιάζουν και να κάνουν φιγούρα επιδοτούμενοι αγρότες και άλλοι φαντασμένοι νεόπλουτοι.

Στην περιφέρεια της Βραζιλίας, εξαθλιωμένες αγρότισσες έβαζαν πέτρες να βράσουν στο τσουκάλι τους. Υπόσχονταν στα πεινασμένα και μερικές φορές ημιθανή παιδιά τους πως μόλις μαλακώσουν θα τις φάνε. Κέρδιζαν χρόνο έως ότου τα εξαντλημένα παιδιά να αποκοιμηθούν. Εμείς εδώ ταξιδεύαμε λαδωμένοι στο κατάστρωμα για να κάνουμε διακοπές αρκετών εβδομάδων στα νησιά σαν μπρούκληδες.

Τα χρήματα που δανείστηκε η Τουρκία πήγαν για τη διάσωση τραπεζών και ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων. Η ίδια συνταγή έφερε κι εκεί μαζικές απολύσεις, άθλιες εργασιακές σχέσεις, υποτίμηση της λίρας και ανύπαρκτες κοινωνικές δαπάνες. Εμείς εδώ αγοράζαμε 200 τετραγωνικά τσιμέντου με ταράτσες, βεράντες, ημιυπαίθριους και τζακούζι για να στεγάσουμε την αλαζονεία μας.

Άλλες χώρες ξεπουλούσαν επίσης όλο το παραγωγικό τους κεφάλαιο και βούλιαζαν στην ύφεση και στη δυσπραγία. Εμείς χαζεύαμε τους Δέκα Μικρούς Μήτσους και μας άρεσε που κάποιος καυτηρίαζε και σατίριζε τα κακώς κείμενα. Εμείς δε σηκώσαμε ποτέ το δάχτυλο να δείξουμε τους φταίχτες, δεν τους τιμωρήσαμε ποτέ με την ψήφο μας, καμία απάτη δε μας εξαγρίωσε, μόνο μας έδωσε τροφή για συζήτηση μερικών ημερών.

Σε άλλη ήπειρο 28 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε βίαιες διαδηλώσεις την περίοδο που συνεχίζαμε να ταυτίζουμε την υπερκατανάλωση με την ευτυχία. Τώρα που οι αυτοκτονίες μπήκαν στην καθημερινότητά μας, προσπαθούμε να βρούμε πρόσωπο στον αόριστο φταίχτη.

Η κρίση μας φέρνει πιο κοντά; Τρίχες κατσαρές. Ο άνθρωπος σε περίοδο κρίσης απλώς βγάζει αυτό που έχει μέσα του σε μεγαλύτερο βαθμό, ο καλός θα βρει περισσότερες ευκαιρίες να εκδηλώσει την αλληλεγγύη του αλλά ο κακός θα γίνει χείριστος. Βοηθάμε τους αδύναμους; Γιατί, πριν δεν είχαμε αδύναμους; Οι σοβαροί πολίτες της Ευρώπης δουλεύουν εθελοντικά εδώ και δεκαετίες. Αφιερώνουν από τον προσωπικό τους χρόνο σε νοσοκομεία και ιδρύματα, στην πολιτική προστασία, στον εξωραϊσμό. Εμείς ήμαστε πολύ εγωιστές για να ασχοληθούμε με την ανάγκη του αλλού ή της πόλης μας.

Στην Ικαριά έχουμε τα πρώτα κρούσματα ανθρώπων που εισέπρατταν συντάξεις θανόντων συγγενών. Στα καφενεία ακούγεται ότι είναι συνολικά 40 με 50 άτομα αλλά δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί. Αυτοί οι πονηροί μπορούν τώρα να πάνε στους υπόλοιπους, ζωντανούς συγγενείς τους ή συγχωριανούς τους, και να τους εξηγήσουν γιατί πληρώνουν το πεντάευρο στο νοσοκομείο ή την αυξημένη συμμετοχή στα φάρμακα;

Αυτοί είμαστε. Μπορεί να μην υπεξαιρέσαμε και να μη φάγαμε κυριολεκτικά μεγάλα χρηματικά ποσά αλλά όλοι κάτι ξοδέψαμε. Ξοδέψαμε την πρωτοβουλία, τη δημιουργικότητα, τον έξυπνο σχεδιασμό, την ουσιαστική αντίδραση και εναντίωση, γενικά ξοδέψαμε την ευθύνη. Αδρανείς και νωχελικοί, κάναμε σημαία την καλοπέραση και τη μόνιμη μετάθεση ευθυνών.

Το ξυπνητήρι έχει ήδη χτυπήσει για να σηκωθούμε. Έχουμε αρχίσει να στριφογυρίζουμε αλά θέλουμε άλλα δέκα λεπτάκια. Δέκα λεπτά ύπνου. Μόνο που τώρα δεν έχουμε όλοι από ένα μαλακό στρώμα.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.