Εκείνο που με κερδίζει κυρίως σε ένα συγγραφέα είναι η εντιμότητα της πένας του. Όταν οι λέξεις τοποθετούνται, λιτές, η μια δίπλα στην άλλη, χωρίς ωστόσο να φοβούνται να καταγράψουν την ένταση της εμπειρίας που αποδίδουν. Στον Σταμάτη Βασίλαρο, αυτό, το συνάντησα από την πρώτη μου επαφή με τα γραπτά του, στην ποιητική συλλογή «Το βήμα που δεν έγινε...», και αργότερα στο «Δελφίνι και άλλα διηγήματα».

Πήγα στην παρουσίαση της νέα ποιητικής του συλλογής «Απλανέμισμα», αργότερα την διάβασα και κράτησα κάποιες σημειώσεις. Πριν τις περάσω σε αυτό το άρθρο, κοίταξα τα προηγούμενα μου κείμενα για τα βιβλία του και διαπίστωσα πως ο ποιητής, συνεχίζει να με ταξιδεύει και να μου προκαλεί – να μου επιβεβαιώνει- όσες σκέψεις και αισθήματα μου γεννά η γραφή του. Και όταν τέλειωσα τις σημειώσεις μου κατάλαβα πως έγραψα ένα δίδυμο με το προηγούμενο μου άρθρο, όχι γιατί ο ποιητής επαναλαμβάνεται, κάθε άλλο. Αλλά γιατί η ματιά του παραμένει ζωντανή και η πένα του τίμια, παραμένει δηλαδή αληθινός.

Το 2011 έγραφα ότι  «το κάθε ποίημα του είναι ένα κουκούτσι, δίδυμης φύσης, χρήσης διττής, απόσταγμα εμπειρίας μα και αρχή νέα σποράς». Και σήμερα, η σπορά συνεχίζεται με το Απλανέμισμα! Λέξη του ίδιου του ποιητή, που σημαίνει σκορπίζω κάτι με τον τρόπο που απλώνει ο σπορέας τον καρπό.

Ό,τι κι αν σ’ έκανε ν’ ανηφορίσεις,
δεν πειράζει.

Οι εμπειρίες της ζωής του μεταμορφώνονται σε λόγο ποιητικό που κρατά μόνο την ουσία των βιωμάτων του, χωρίς ίχνος γήρατος και διδακτισμού καθώς η λαχτάρα και η λατρεία του ποιητή για τη ζωή, είναι εκείνη που λες δίνει το κίνητρο σε αυτόν τον άνθρωπο ακόμα και σήμερα.

Τι μουσική!
Ποτέ ας μην τελειώσει...

Φαίνεται, είναι γραπτό σε κάποιους ανθρώπους να στέκονται «χρήσιμοι» σε όλη τη ζωή τους. Και ο Βασίλαρος το αποδεικνύει και σήμερα, μαζί και πέρα από την άσκηση της ιατρικής του επιστήμης. Γιατί γνωρίζει τον άνθρωπο πολύ καλά, τόσο από την καλή όσο και από την ανάποδη, κυριολεκτικά όντας γιατρός αλλά και μεταφορικά με τη γραφή του. Και μας μεταδίδει τα βιώματα κατορθώνοντας ελλείψει όπως προείπα διδακτισμού, να μιλά σήμερα με την πείρα του χτές για τη ζωή που έρχεται.

αγναντεύοντας πίσω από το αύριο.

Ανένταχτος, πνεύμα ελεύθερο και ανήσυχο, με έβαλε σε σκέψεις με αυτή του τη σπορά. Σκέφτηκα, κοίτα να δεις τι κάνει... μοιράζει τον καρπό του σ΄εμάς και έτσι ο ίδιος προχωρά ελαφρύτερος...

Τώρα που ξέρω πως δανεικά ήταν τα φτερά,
δεν τα χρειάζομαι.

Προς ένα τέλος έντιμο, καθαρό, με τον Ήλιο για θεό.

Έτσι σε θέλω Χάροντα
κατάματα, σπαθάτα να με δεις.

Και όπως κάθε φορά, και όπως εκείνοι που αγάπησαν και αγαπήθηκαν, ο Βασίλαρος παραμένει βαθύτατα ερωτικός. Πώς αλλιώς, άλλωστε; Είπαμε, γνωρίζει τον άνθρωπο από μέσα και απ’ έξω... Γι’ αυτό και ξεχωρίζω το παρακάτω ποίημα του γιατί έχει όλα τα παραπάνω, τη λαχτάρα του για ζωή, την ανθρώπινη φύση, το αχόρταγο της βίου, την ίδια τη ζωή, δηλαδή... τον Έρωτα:

Όταν με ρώτησαν
πόση ηδονή στη ζήση λείπει,
έδειξα μια χούφτα:
- Τόση μόνο.

Και όταν μου γιόμισαν
τη φούχτα με φιλιά,
έδειξα την άλλη:
- Κι άλλη τόση.

Κωνσταντίνος Βατούγιος για το ikariamag.gr