Ζηλεύω τις γιαγιάδες των 80 χρόνων. Τις γιαγιάδες που κάθονται σε μπαλκόνια, σε αυλές, πίνουν καφέ και καθαρίζουν αμύγδαλα. Βάζουν μια χούφτα στο χέρι σου.

Δεν τις ζηλεύω όλες. Δεν τις γλυκοκοιτάζω για τα χρόνια τους. Μόνο τις χορτασμένες από ιστορίες, αγκαλιές, χορούς.

Και έρωτες.

Το βλέμμα τους και ο λόγος τους σε πάει παντού. Λόγος που κατασκευάζει την πραγματικότητά τους και τις μνήμες τους ξανά και ξανά.

Εκείνες που τα χέρια τους μοιάζουν να κάνουν τις αργές, μαγικές κινήσεις του Αυγούστου.

Αγάπησαν παραβάτες και ζευκαλήδες που πέρασαν από τη ζωή τους, τους αγάπησαν πιο πολύ κι από ό,τι πίστευαν. Αυτή είναι η πίστη τους.

Σκορπούν χαμόγελα και "μάσαλα" γιατί έτσι μόνο μπορούν.

Η ζωή τους, παιδική ζωγραφιά. Μπερδεμένη, κρυμμένα νοήματα, ανακατεμένα χρώματα. Αλλοιωμένες  μνήμες, εκκωφαντικές απουσίες.

Και ναι, ζηλεύω λίγο παραπάνω όσες ρεμβάζουν σε καριώτικες αυλές.

Όσο σκέφτομαι τις ζωές τους και τα πρόσωπα τους, στο νου μου έρχεται αυτό.

Μελίνα Πλάκα
mipfind@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μελίνας Πλάκα.