Ήμουν λοιπόν στην κουζίνα μου στα Θέρμα κι έφτιαχνα φακές, με μυρωδάτη δάφνη από τα άγια χώματα του Κουντουμά, όταν άκουσα μια πολύ οικεία φωνή να φωνάζει, «Έλα-γι’-Άγιο!». Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου οι δίδυμες ανηψιές μου που έζαλαν στην αυλή μου, ακολούθησαν χορωδιακά, «Θεία, ο Σταυρής, ο Σταυρής!».

Πετάχτηκα έξω κι είδα τη φρεσκοβαμμένη βενζίνα μας –βενζινοκίνητο καϊκάκι που κάνει το δρομολόγιο Θέρμα - Άγιο- να δένει στον μόλο. Ο τόσο γνώριμος ήχος της μηχανής της κάλυψε το κενό που είχε αφήσει η απουσία του το περσινό καλοκαίρι και ένιωσα την καρδιά μου να πεταρίζει στη σκέψη ότι θα ξαναδιέσχιζα τα νερά μας περνώντας από το όμορφο Πριόνι –ή έστω τα απομεινάρια του.

Ξαναέκατσα στην πλώρη της λοιπόν, αγναντεύοντας τους Φούρνους και τα βράχια της Ικαριάς, αφήνοντας πίσω τη νοσταλγία για κάτι που έδειχνε πως είχε χαθεί. Κι είναι πολύ όμορφο –αν και συχνά ιδιαιτέρως επικίνδυνο- να τη βλέπω όταν κολυμπώ να περνάει από δίπλα μου και να ονειρεύομαι ότι με παίρνει μακριά όταν χάνεται πίσω από τα μπλόκια.

Μέχρι και τη δεκαετία του ’80 υπήρχαν πολλά τέτοια καΐκια. Μια εποχή έφτασαν τα 6 και αναγκάζονταν να δένουν το ένα δίπλα στο άλλο για να επιβιβάσουν και να αποβιβάσουν τον κόσμο.

Τώρα έχει μείνει μόνο ένα και οι απόψεις για το αν πρέπει να συνεχίσει να κάνει δρομολόγια διίστανται. Ο καπετάνιος έχει μεγαλώσει και σύντομα θα έρθει η ώρα να αφήσει τη «βενζίνα» του. Είναι κρίμα όμως να χαθεί ένα από τα πιο γραφικά στοιχεία του νησιού και θα ήταν πολύ όμορφο αν βρίσκονταν νέοι άνθρωποι για να συνεχίσουν αυτή την παράδοση του θαλάσσιου «ταξί» του Αγίου κι εμείς να εξακολουθήσουμε να ακούμε τη, χαραγμένη μέσα μας, φράση «Έλα γι’ Άγιο».

Τέτα Γεωργακοπούλου
nikoletta.georg@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Τέτας Γεωργακοπούλου.