Χρόνια τώρα ακούω φίλους και γνωστούς να λένε ότι θέλουν να «γυρίσουν» στο νησί, κι ομολογώ ότι είναι μια σκέψη που με στοιχειώνει κι εμένα από καιρό. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε έχουμε γεννηθεί ούτε έχουμε ζήσει εκεί. Ωστόσο, μας είναι τόσο οικείο που το βλέπουμε σαν «επιστροφή» στον τόπο μας και όχι σαν μια απλή «μετακόμιση». Αλλά αυτή η «επιστροφή» ενέχει και πολλές δυσκολίες...

Αυτή τη στιγμή που γράφω την πτήση μου είναι τέλη Γενάρη και βρίσκομαι στα Θέρμα. Έχω αναμμένο το αιρ-κοντίσιον, τον αφυγραντήρα και σχεδόν αγκαλιά τη σόμπα αλογόνου. Ήρθα να δω την ταράτσα μου που έμπαζε νερά και να φροντίσω για κανένα μερεμέτι πριν μου έρθει στο κεφάλι. Ήρθα όμως να πάρω και τη τζούρα μου, να δω τους φίλους, τους κουμπάρους και τις ανηψιές μου, να εμπνευστώ καμιά πτήση και να πάρω και μια ιδέα του χειμώνα.

Είναι όμορφη η Ικαριά και τον χειμώνα. Της πάει να φοράει αυτή την εποχή. Έχει χιόνια στο βουνό, παντού χορτάρι από την υγρασία, καθαρό αέρα που μυρίζει χώμα, καπνισμένα φουγάρα. Έχει και τους Καριώτες, που τώρα ανταμώνουν πιο συχνά από το καλοκαίρι. Η φρενίτιδα του καλοκαιριού έχει περάσει για τα καλά και αναπληρώνουν τον χαμένο χρόνο με ένα σωρό πράγματα. Με κάνα πανηγυράκι, καμιά χοροεσπερίδα, με προβολές στο Φτερό, τα καφενεία, τις χειμερινές τους δραστηριότητες (από αθλήματα, χορούς, θέατρο και ζούμπα, μέχρι επιτραπέζια) και κυρίως με τα μαζώματα στα σπίτια τους, από ένα απλό καφέδισμα μέχρι τις βεγγέρες. Έχει πολλά ωραία να δώσει η Ικαριά τον χειμώνα. Αλλά δεν έχει μόνο αυτά.

Βλέπω τον κόσμο να ζορίζεται με τις δουλειές. Τα μεροκάματα είναι λίγα, λίγα και τα λεφτά, ακόμη λιγότερες και οι ευκαιρίες και οι εναλλακτικές. Πολλοί αφήνουν το νησί, είτε για την Αθήνα ή κάποιο άλλο αστικό κέντρο της Ελλάδας, είτε για το εξωτερικό. Όλοι έχουν κάποιον δικό τους «μετανάστη» -από τους καινούργιους, όχι εκείνους του περασμένου αιώνα. Οι συνθήκες δεν κρατούν εύκολα τους ντόπιους εδώ. Έστω και εποχιακά, λίγο-πολύ όλοι δίνουν μια ευκαιρία σε έναν άλλο τόπο και στους εαυτούς τους. Και το νησί ερημώνει.

Κι εμείς που ονειρευόμαστε την «επιστροφή»; Εμείς που θέλουμε να «γυρίσουμε» στην Ικαριά; Εμείς, λοιπόν, επαναπαυόμαστε και ναρκωνόμαστε από την καθημερινότητά μας σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη, γαντζωνόμαστε από τις όμορφες στιγμές και εικόνες που μας αφήνει το νησί κατά καιρούς, κλείνουμε τα ματιά και επιστρέφουμε νοερά κάθε τόσο για να την παλέψουμε, και πορευόμαστε με το όνειρο πως κάποια μέρα θα γυρίσουμε όλοι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων προφασιζόμαστε μια «προβληματική» ταράτσα μες στο καταχείμωνο, αλλάζουμε και τα εισιτήρια για να κάτσουμε και λίγο παραπάνω (ένεκα που είναι ασυνεπείς και οι εργάτες), καίμε και λίγο ηλεκτρικό παραπάνω για να μην πάθουμε κρυοπαγήματα, ζούμε παροδικά το όνειρο εν είδει «τζούρας» και επιστρέφουμε, όχι πλέον στο νησί αλλά, στον τόπο που ο καθένας μας έχει φτιάξει τη ζωή του μακριά από την Ικαριά για να ονειρεύεται την «επιστροφή».

Τέτα Γεωργακοπούλου
nikoletta.georg@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Τέτας Γεωργακοπούλου.