Η ΑΣΠΙ σας καλω­σο­ρί­ζει στο τρι­ή­μερο εκδη­λώ­σεων που ξεκινά απόψε με τίτλο: Ευη­με­ρία χωρίς ανά­πτυξη –από τη θεω­ρία στη πράξη. Ή πέρα από το δίλ­λημα: Ανά­πτυξη ή λιτότητα.

Η εκδή­λωση εντάσ­σε­ται στο πλαί­σιο συζη­τή­σεων αλλά και προ­βλη­μα­τι­σμού από κοι­νού, που συνε­χώς διορ­γα­νώ­νουμε για διά­φορα θέματα, στη λογική που μας χαρα­κτη­ρί­ζει και συμπυ­κνώ­νε­ται στην πρό­ταση. Δράσε τοπικά κοι­τώ­ντας ταυ­τό­χρονα παγκόσμια.

Πολ­λούς μπο­ρεί να τους ξενί­σει ή και να τους τρο­μά­ξει η λέξη απο­α­νά­πτυξη, αλλά εσκεμ­μένα χρη­σι­μο­ποιεί­ται από τους δημιουρ­γούς της, για να μας ταρα­κου­νή­σει και να μας κάνει να σκε­φτούμε αν υπάρ­χουν πραγ­μα­τικά περι­θώ­ρια βελ­τί­ω­σης των όρων της δια­βί­ω­σης μας και της ποιό­τη­τας της Ζωής μας, ακο­λου­θώ­ντας το ίδιο κατε­στη­μένο οικο­νο­μι­κί­στικο μοντέλο ανά­πτυ­ξης με όποια κεντρο­α­ρι­στερή ή αρι­στερή παραλ­λαγή του. Αυτό που συμ­βαί­νει σήμερα.

Την ανα­ζή­τηση δηλαδή της ευη­με­ρίας μέσα από την μεγέθυνση.

Αναμ­φι­σβή­τητα ζούμε σε μια ιστο­ρική περί­οδο στην Ελλάδα. Ιστο­ρική με την έννοια ότι όποιες και αν είναι τελικά οι εξε­λί­ξεις, η περί­ο­δος αυτή θα ανα­φέ­ρε­ται στην σύγ­χρονη ιστο­ρία σαν ένα σημείο καμπής. Δηλαδή μια ιστο­ρική στιγμή από αυτές που παρου­σιά­ζο­νται σπά­νια και μπο­ρούν να αλλά­ξουν τα πάντα ή να τα αφή­σουν όλα ίδια ή και χει­ρό­τερα. Αυτό εξαρ­τά­ται, κατά τη γνώμη μας, από το βαθμό συνει­δη­το­ποί­η­σης της κοι­νω­νίας, ότι αν δεν αλλά­ξει θεμε­λιακά ο τρό­πος και η οργά­νωση της παρα­γω­γής και της κοι­νω­νι­κής δομής, τότε το περισ­σό­τερο που μπο­ρούμε να περι­μέ­νουμε είναι πρό­σκαι­ρες διορ­θώ­σεις ενός συστή­μα­τος που είναι κατα­δι­κα­σμένο να φτά­σει στα όριά του αργά ή γρήγορα.

Μήπως ήρθε ή ώρα να αμφι­σβη­τή­σουμε το σχήμα: Ανά­πτυξη για την ανά­πτυξη; Να αμφι­σβη­τή­σουμε την κατα­να­λω­τική καπι­τα­λι­στική κοι­νω­νία. Να διε­ρευ­νή­σουμε από κοι­νού τους δικούς μας δρό­μους, το δικό μας μοντέλο, έχο­ντας πάντα στο μυαλό , ότι δεν είμα­στε εμείς που θα φτιά­ξουμε το μονα­δικό σχέ­διο που θα ισχύει για όλους και για όλες τις επο­χές, αλλά αυτό που μπο­ρούμε να κάνουμε, είναι μια ασυμ­βί­βα­στη κρι­τική στο επί­σημο κατε­στη­μένο μοντέλο ανά­πτυ­ξης, χωρίς να φοβά­ται τις συνέ­πειες. Μια κρι­τική που θα ξεκι­νάει από την δια­πί­στωση του πεπε­ρα­σμέ­νου των φυσι­κών πόρων και του άδι­κου και ανή­θι­κου που δια­πο­τί­ζει το υπάρ­χον σύστημα. Με στόχο να φτά­σουμε στο σημείο που ο ελεύ­θε­ρος χρό­νος θα απο­τε­λεί το μέτρο του πλού­του , όπως έλεγε και ο Μαρξ.

Πρέ­πει να ανα­πτύ­ξουμε στρα­τη­γι­κές με τις οποίες θα απα­ντή­σουμε στη παγκο­σμιο­ποί­ηση και θα επι­διώ­ξουμε μια απο­κε­ντρω­μένη, αυτο­δια­χει­ρι­ζό­μενη, ατα­ξική κοι­νω­νία της ισο­κα­τα­νο­μής που θα έχει σαν κύτ­ταρο την αυτο­δύ­ναμη, αυτό­νομη κοι­νό­τητα και θα έχει ως πολι­τικό πρό­ταγμα την Ευη­με­ρία για όλους δια­σφα­λί­ζο­ντας την και για τις επό­με­νες γενιές. Είμα­στε απέ­να­ντι στη λογική της ανά­θε­σης στο κομ­μα­τικό σύστημα δια­χεί­ρι­σης των κοι­νών υπο­θέ­σεων. Μια πολι­τική λογική που δια­περνά όλα τα συστη­μικά κόμ­ματα από την δεξιά μέχρι την παρα­δο­σιακή αρι­στερά. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέ­πει να ξεπε­ρά­σουμε. Να μην είμα­στε παθη­τι­κοί κατα­να­λω­τές προιό­ντων, ακόμα και κομ­μα­τι­κών προ­γραμ­μά­των. Να στα­μα­τή­σουμε να ανα­θέ­τουμε τις τύχες μας σε χαρι­σμα­τι­κούς ηγέτες-σωτήρες αλλά να γίνουμε το υπο­κεί­μενο του κοι­νω­νι­κού μετα­σχη­μα­τι­σμού μέσα από την αυτο­ορ­γά­νωση και το συντο­νι­σμό. Τα παρα­πάνω εξάλ­λου συμπυ­κνώ­νουν την ιδε­ο­λο­γία της ΑΣΠΙ.

Όλα αυτά θέλουμε να συζη­τή­σουμε και να διε­ρευ­νή­σουμε με τη βοή­θεια των αγα­πη­τών καλε­σμέ­νων μας

Ηλίας Γαγλίας

aspi.gr