Τοποθέτηση της Αγλαΐας Κυρίτση επικεφαλής της παράταξης Βόρειο Αιγαίο – Γόνιμη Γραμμή, στη συζήτηση του Πενταετούς Επιχειρησιακού Προγράμματος (αναπτυξιακό όραμα – στρατηγικός σχεδιασμός) στο Π.Σ. Β. Αιγαίου, κατά τη συνεδρίαση της Δευτέρας 9 Νοεμβρίου 2015

Καλούμαστε σήμερα να συζητήσουμε, το 5ετες στρατηγικό σχέδιο της Περιφέρειας Β. Αιγαίου.
Ένα σχέδιο το οποίο περιγράφεται ως υποχρέωση από τον Καλλικράτη.
Επιτρέψτε μας λοιπόν εισαγωγικά να σημειώσουμε, ότι με τον τρόπο που τίθεται από τον Καλλικράτη, ως τυπική υποχρέωση κάθε νέας περιφερειακής Αρχής, δείχνει ακριβώς και τον χαρακτήρα ενός τέτοιου προγράμματος αλλά και την ανεπάρκειά του.
Είναι προφανές ότι μιλάμε για μια σχεδόν γραφειοκρατικού χαρακτήρα υποχρέωση των Περιφερειών, απέναντι στην κεντρική εξουσία, η οποία όπως έχουμε πει πολλές φορές ως παράταξη, με τον Καλλικράτη, ματαίωσε ακριβώς την έννοια και το περιεχόμενο της Αυτοδιοίκησης, επιβάλλοντας ασφυκτικό έλεγχο, στερώντας σχεδόν κάθε δυνατότητα εκπόνησης και υλοποίησης περιφερειακών πολιτικών, που έστω και στο ελάχιστο, θα θέτουν άλλες προτεραιότητες και άλλες στοχεύσεις, από αυτές που προωθεί, η εκάστοτε κεντρική εξουσία.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει, διαβάζοντας τις 346 σελίδες αυτού του επιχειρησιακού σχεδιασμού, ότι μιλάμε για ένα διεκπεραιωτικό σχέδιο το οποίο απαντά κυρίως στην υποχρέωση, να υπάρξει ως έγγραφο και απόφαση, -επειδή ορίζεται από τον Καλλικράτη- και όχι ως πραγματική πολιτική και κυρίως κοινωνική ανάγκη της Περιφέρειας μας..

Στην πλειονότητα των σελίδων του, γίνεται μια λεπτομερής και αποκαλυπτική απεικόνιση της οικονομικής, κοινωνικής, διοικητικής και παραγωγικής κατάστασης των νησιών μας. Αξίζει να σταθούμε σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα:
1ον: Στη γήρανση του πληθυσμού
2ον: Στη μείωση των διαθέσιμων εισοδημάτων
3ον: Στην απαξίωση του πρωτογενή τομέα
4ον: Στην συστηματική απομόνωση των νησιών εξαιτίας των διογκούμενων προβλημάτων στις ακτοπλοϊκές και αεροπορικές συνδέσεις
5ον :και σημαντικότερο στην έκρηξη της ανεργίας η οποία χτυπά τις νεώτερες ηλικίες και
6ον: Στην κατάρρευση, όλων των δομών κοινωνικής στήριξης και συνοχής, Παιδεία, Υγεία κ.λπ.
Δεν κομίζουμε γλαύκας, αναφέροντας τα πιο πάνω συμπεράσματα.
Κάνουμε μια επισήμανση ακριβώς για να δείξουμε ότι δεν μιλάμε για ένα δυναμικό σχέδιο που λαμβάνει υπ όψιν του τα πραγματικά δεδομένα της όλο και πιο δύσκολης περιόδου που διανύουμε και το οποίο θα έπρεπε, υπό τις παρούσες συνθήκες, να ιεραρχεί σε εντελώς άλλη βάση τις πολιτικές μας.
Με αυτό το σχέδιο εμφανιζόμαστε λοιπόν εντάξει με τις Καλλικρατικές μας υποχρεώσεις αλλά ανεπαρκείς στις πραγματικές μας υποχρεώσεις. Και χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης ή πολύ περισσότερο, απαξίωσης της δουλειάς που έκαναν οι υπηρεσίες της Περιφέρειας πρέπει να συνομολογήσουμε, ότι σήμερα συζητάμε ένα σχέδιο, που επιχειρεί να διαχειριστεί τη φτώχια από τη μια και από την άλλη την όλο και αυξανόμενη απόσταση της τοπικής Αυτοδιοίκησης, Β’ βαθμού από την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Όποια σελίδα, από τις 346, κι αν ανοίξει κανείς, διαπιστώνει με κραυγαλέα ευκολία την απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα, τις ανάγκες που αυτή ορίζει και στα σχέδια που στην καλύτερη των περιπτώσεων, μόνον ως ευχολόγια μπορούν να χαρακτηριστούν
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά παραδείγματα:
Στις προτάσεις για την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα της Περιφέρειας, γίνονται μεν σωστές επισημάνσεις, αλλά τα δεδομένα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.
Η αγροτική παραγωγή και το αντίστοιχο εισόδημα συνεχώς συρρικνώνονται και μάλιστα αυτές τις ημέρες αρχίζει μια κατά μέτωπο μνημονιακή επίθεση εναντίον των αγροτών η οποία έχει σαφή στόχο, οι μικρομεσαίοι αγρότες, που κατά κύριο λόγο έχουμε στην Περιφέρεια, να εγκαταλείψουν τη γη τους. Ή, τι γίνεται με τους ελαιοτριβείς που ξεκινάει η νέα περίοδος; Έχουμε κάνει συναντήσεις, συσκέψεις έχουμε πάει στον υπουργό στον οποίο και καταθέσαμε προτάσεις και δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε.
Πώς αυτή η πραγματικότητα μπορεί να απαντηθεί από το σχέδιο που συζητάμε;
Αντίστοιχα στον τομέα του τουρισμού, γίνονται διάφορες προτάσεις, με τις οποίες μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς, αλλά όλοι θα συμφωνήσουμε, ότι αυτές απέχουν απ την πραγματικότητα.
Έχουμε συμφωνήσει στο μοντέλο του τουρισμού που θέλουμε και προωθούμε; Συζητάμε για ανάπτυξη του τουρισμού, ενώ ακόμη δεν υπάρχει χωροταξικός και περιβαλλοντικός σχεδιασμός… Αν συνδέονται αυτά τα δυο, για πιο στρατηγικό σχέδιο μπορεί κανείς να αποφασίσει, όταν η μια παράμετρος, ίσως η βασικότερη, εκκρεμεί;

Αντίστοιχα στο ενεργειακό.
Διαβάζει κανείς στο επιχειρησιακό σχέδιο, για αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας. Έχουμε συμφωνήσει πως θα γίνει αυτή η αξιοποίηση? Θέλουμε να παράγουμε ενέργεια φτηνή για να καλύπτονται οι ανάγκες των κατοίκων του Β. Αιγαίου, ή θα πριμοδοτήσουμε τις τεράστιες κερδοσκοπικές επενδύσεις; Να σας επισημάνω ότι μόλις πρόσφατα οι Κρητικοί έδιωξαν από το νησί τους μηχανήματα, που μεταφέρθηκαν για να στήσουν τις τεράστιες – καταστροφικές ΒΑΠΕ.

Η πώς μπορούμε να επιλύσουμε το τόσο νευραλγικό κομμάτι της διασύνδεσης των νησιών μας με την ηπειρωτική χώρα ή μεταξύ τους, προς όφελος των πολιτών και όχι των ακτοπλόων ή των ιδιοκτητών αεροπορικών εταιρειών και πολυεθνικών όταν αεροδρόμια, λιμάνια και μαρίνες ήδη εκποιούνται με διαδικασίες εξπρές;
Αντίστοιχες αντιφάσεις και ελλείμματα μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς σε όλα τα επιμέρους θέματα του σχεδίου που συζητάμε.
Και επιτρέψτε μου εδώ να τονίσω ότι όταν στην αρχή μίλαγα για ένα σχέδιο που δεν είναι δυναμικό, δεν θα μπορούσα να βρω πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το ζήτημα της προσφυγικής κρίσης που ζούμε.
Ένα φαινόμενο που στη δυναμική του εξέλιξη μας ξεπερνά σε όλα τα επίπεδα.
Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί, μια τέτοιας έκτασης κρίση όταν το ίδιο το σχέδιο που συζητάμε σε όλες τις προτάσεις και τις επισημάνσεις κινδύνων επισημαίνει σχεδόν «κουραστικά», για όλους τους τομείς την έλλειψη πόρων, υποδομών και προσωπικού;

Κλείνοντας για μας, αλλά και για τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του Β. Αιγαίου είναι φανερό, ότι μιλάμε για ένα διεκπεραιωτικό σχέδιο που αποδέχεται την αποικιοποίηση της χώρας την υποβάθμιση του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και εντέλει το μαράζωμα και της Περιφέρειας Β. Αιγαίου.
Για μας το αναγκαίο επιχειρησιακό στρατηγικό σχέδιο θα είχε νόημα, αν ενημέρωνε και κινητοποιούσε την κοινωνία στην κατεύθυνση της ανατροπής όσων σχεδιάζονται και υλοποιούνται τα τελευταία χρόνια. Της ευαισθητοποίησης και ουσιαστικής συμβολής του λαού σε μια μεγάλη προσπάθεια εκπόνησης ενός άλλου Εθνικού και Περιφερειακού σχεδιασμού.
Αντίστοιχα θα είχε εξαιρετική σημασία αν στο στρατηγικό σχεδιασμό της Περιφερειακής Αρχής, θα ήταν για παράδειγμα η άμεση κατάργηση του Καλλικράτη και η διαμόρφωση μιας τοπικής περιφερειακής πολιτικής που δεν θα είναι απλά υλοποιητής των πολιτικών που επιβάλλει η τερατόικα και οι δανειστές.
Ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος θα είχε για μας σήμερα αξία και σημασία.