της έγραψε:

Σου στέλνω ένα γράμμα
γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς.. γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Eίναι ο έρωτας που πρέπει να ακουστεί, που πρέπει να υπάρχει. Πώς αλλιώς να ξυπνήσω το πρωί, αν δε θέλω να σου γράψω, να σου μιλήσω, να σε δω; Πώς να αντέξω όλα τ' άλλα; Πώς να αντέξω τους λογαριασμούς, την απόρριψη, την ανασφάλεια, αν δε δω τα μάτια σου; Μόνο μετά από μια νύχτα μαζί σου μπορώ να αντικρύσω τους πρωινούς εφιάλτες μου, την πραγματικότητα.

Σου κρατάω το χέρι και είμαι υπερήρωας, είμαι πολεμιστής και υπέρμαχος της δικαιοσύνης, είμαι θεός. Φτάνει μόνο μια σου λέξη για να περπατήσω ξυπόλητος και να τα βάλω με μια διμοιρία. Πώς να πάω στην πορεία χωρίς το φιλί σου; Πώς να φτιάξω ένα στενσιλ στον τοίχο χωρίς την ανατριχίλα που με κάνει να νιώθω η σκέψη σου;

Τα τσαλακωμένα σεντόνια μας, τα ψιθυριστά σου λόγια, ο περίπατος που κάναμε το πρωι. Μόνο με τον έρωτα σου αναπνέω, στο λέω αλήθεια, δεν περνάει αλλιώς αυτός ο λοιμός. Οι άνθρωποι γύρω μου είναι πεζοί και άδειοι, όμως εγώ σκέφτομαι εσένα… εσένα που ξέρεις τι να πεις και πότε, και τα λες σε μένα.

Έχω άδειες τσέπες και μια ζωή χωρίς ελπίδα. Έχω κούφια υπόγεια και ένα σπίτι με ρωγμές στους τοίχους. Και έχω εσένα που περπατάς δίπλα μου και αναπνέεις κοντά μου, και στο βήμα σου με βλέπω και στην αναπνοή σου ακούω την καρδιά μου. Και δε χρειάζομαι τίποτε άλλο. Μόνο τα λόγια που κορόιδευα, μόνο τις σκέψεις που χλεύαζα, τις κοριτσίστικες αυτές τις σκέψεις και είμαι ευτυχισμένος.

Γιατί έχω τον έρωτα. Γιατί υπάρχεις. Γιατί βάζεις ρούχα και παπούτσια, κι ακόμα είσαι πιο όμορφη, κι εγώ σε καμαρώνω. Γιατί υπάρχεις.

Δώσε μου ένα μεγάλο φιλί πριν φύγεις. Πες μου τι μου αρέσει, τι θέλω να φάω, τι να πω, τι να είμαι. Γιατί μόνο ο έρωτάς σου με σώζει από το χαμό. Για μια μέρα, μια εβδομάδα, μια ζωή, για όσο θες, εγώ θα σου έλεγα ναι. Ναι, πάμε να τα βάλουμε με όλους.

Πέρασα τόσα για να σε βρω, τόσα χρόνια, τόσες ζωές, τόσους θανάτους. Μου φτάνει που σε βρήκα. Που μου είπες και σου είπα και μετά ο χρόνος πάγωσε όταν το χέρι σου έφτασε και άγγιξε τον ώμο μου. Ο χρόνος μόνο πάγωσε όχι εμείς, και οι κήποι άνθισαν και οι κερασιές ήταν ροζ στην καρδιά του χειμώνα. Θυμάσαι; Πόση ζέστη έκανε κάτω απ' το χιόνι; Πόσο περίμενα μια κουβέντα από τα χείλια σου; Που τη μουρμούρισαν τα χέρια σου, και τα δικά μου την χάιδεψαν απαλά στο ξεφτισμένο πληκτρολόγιο; Που τη διάβασα ανήσυχα στην οθόνη μου, που σ' αγκάλιασα για πρώτη φορά με το μυαλό μου, κι ένα βράδυ, ωραίο βράδυ, το έκανα και με τα χέρια μου.

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.

Διαβάστε επίσης:
- Η αγάπη μου στη Ικαριά. Καταγραφές από την εθιμική παράδοση.
- Οι ελεύθερες πτήσεις για τον Έρωτα.