Πολλές εικόνες έχω στη μνήμη να με έχουν σοκάρει σε τούτη τη χώρα... Να, όπως τότε! Που αλλόφρονες γονείς είχαν καλέσει τις «κάμερες» σε ένα σχολείο για να δείξουν την κατάσταση στις τουαλέτες. Τα σπασμένα πλακάκια, τα καζανάκια που δεν λειτουργούσαν κ.λπ. «Δυο χρόνια φωνάζουμε», επέμεναν. Άραγε, υπάρχει παιδί που δεν επισκέπτεται την τουαλέτα; Όχι. Άρα, το όλον αφορούσε όλους. Και δυο ολόκληρα χρόνια δεν βρέθηκε ένας υδραυλικός ανάμεσα στους γονείς, δεν βρέθηκε μια ομάδα προκειμένου να προστατεύσει την υγεία των παιδιών τους, δεν σκέφτηκαν να πράξουν αυτό που έπρεπε να πράξουν και να στείλουν τον λογαριασμό στο Υπουργείο... ρισκάροντας, βέβαια, το ποσόν του λογαριασμού, αντί για την υγεία των παιδιών τους; Με το «φέραμε τις κάμερες», άραγε, απέφευγαν κάθε μολυσματική νόσο για δυο χρόνια;

Από την ώρα που ξέσπασε η κρίση, σαν συνέχεια μιας μεγαλύτερης κρίσης, εκείνης της γενιάς του Χρηματιστηρίου, περιμένω εναγώνια για ένα αισιόδοξο σινιάλο. Κάτι να φωτίσει τον δρόμο μιας άλλης μέρας. Σαν κυνηγητικός σκύλος μυρίζω ειδήσεις, στα μονοπάτια του διαδικτύου, στις εφημερίδες, στα όσα περιοδικά, στην τηλεόραση... Στα ΜΜΕ, τέλος πάντων. Και προχθές... Τη βρήκα!

«Δυο μέρες, 30 εργαζόμενοι, ένας επιχειρηματίας. Αυτό που δεν μπόρεσε να λύσει το ελληνικό Δημόσιο για έναν ολόκληρο χρόνο, το έλυσε ένας ιδιώτης. Μέσα σε 2 μέρες το βανδαλισμένο από συνθήματα Κτίριο Αβέρωφ, το λαμπρό κτίριο του συγκροτήματος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, καθαρίστηκε υποδειγματικά και είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους υψηλούς καλεσμένους των βραβείων Europa Nostra την Παρασκευή 14 Ιουνίου. Ο Ιωάννης Τσεπέρκας, ιδρυτής της εταιρείας Kouros Α.Ε, εταιρεία κατασκευής φωτεινών επιγραφών, την επομένη ενός ρεπορτάζ που δημοσιοποιούσε την οικτρή κατάσταση του κτιρίου σε συνδυασμό με την άφιξη καλεσμένων, επικοινώνησε με την πρόεδρο της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π Ελένη Μαΐστρου και δήλωσε την πρόθεσή του "ν΄ αναλάβει το ζήτημα". «Ξέρετε είναι μνημείο, είναι ειδικοί κωδικοί χρωμάτων κ.λπ. Θέλει υπευθυνότητα», «Και πού υπάρχουν οι κωδικοί; Στον πλανήτη Άρη;»... Οι επιχειρηματίες μιλάνε διαφορετικά, πράττουν διαφορετικά, μετράνε τον χρόνο διαφορετικά.

Την επόμενη κιόλας επικοινώνησε με εταιρεία σχετική με το αντικείμενο, ζήτησε πληροφορίες, αγόρασε τα υλικά, απευθύνθηκε στο προσωπικό της Εταιρείας του για να προσφέρουν (όσοι ήθελαν) την εθελοντική τους εργασία... Έκανε ό,τι θα έκανε για το σπίτι του, μάλλον για την εταιρεία του (το σπίτι του επιχειρηματία είναι η επιχείρησή του)... Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! Ενώ αρκετοί από τους φίλους του επέμεναν «πού πας να μπλέξεις;». Με το που πήρε την έγκριση του Πανεπιστημίου είπε «άντε να τελειώνουμε τη δουλειά»... Σας ξαναείπα, οι επιχειρηματίες μιλάνε αλλιώς... 15 ώρες τους πήρε. «Πόσο σας στοίχισε;», «2.500 χιλιάδες, μαζί με τα σουβλάκια»... Οι επιχειρηματίες μιλάνε αλλιώς. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε; «Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους υπαλλήλους της εταιρείας μου, (όσους από τους υπαλλήλους), που δούλεψαν με ενθουσιασμό εθελοντικά. Και κάτι ακόμα... Σας παρακαλώ πολύ γι΄ αυτό. Να μην αναφέρετε το όνομά μου». «Μα, γράφηκε ήδη. Το διάβασα στο διαδίκτυο και ήρθα σε επαφή μαζί σας», «Μας ξέφυγε το θέμα. Φτάνει όμως».

Αγαπητέ κ. Τσεπέρκα, αδυνατώ. Οφείλω! Σας οφείλω!

Δεν ξέρω αν είναι το ότι βρίσκομαι σε περίεργη ηλικία, αλλά η σκυταλοδρομία... Μια εφημερίδα αναδεικνύει ένα θέμα, ένας ιδιώτης γραπώνει τη σκυτάλη, οι υπάλληλοι μιας εταιρείας που καμία σχέση δεν έχει με το αντικείμενο, προσφέρουν υπηρεσίες... Κάτι σαν χρέος συνείδησης! Άρα, σαν να ‘ναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο... Με έκανε... Μετά από πολύ, πολύ καιρό, να βουρκώσω. Κάτι αλλάζει... Σας το ορκίζομαι!

Υ.Γ.1: Μαγική λεπτομέρεια... Η σύζυγος του κ. Τσεπέρκα, διαβάζοντας το ρεπορτάζ μιας εφημερίδας μια Κυριακή, είπε στον σύζυγό της «Τι κάθεσαι; Εσύ μπορείς να αναλάβεις να αποκαταστήσεις αυτό το βανδαλισμένο κτίριο». Όλα κάπως έτσι ξεκίνησαν... Το όνομά της, «Χαρά». Ο κ. Τσεπέρκας της έχει παρατσούκλι: «Η εξουσία».

Ρέα Βιτάλη

protagon.gr