Έχω μια φίλη από παλιά, την λένε Τίνα και θέλω να ξέρετε πως πολύ την αγαπώ. Καριωτάκι είναι, μην μου ανησυχείτε... ;) Την αγαπώ και την σκέφτομαι παρόλο που δεν μένουμε κοντά. Παρόλο που δεν ξέρω την καθημερινότητά της και ούτε εκείνη τη δική μου.

Την αγαπώ όμως γιατί μεγαλώσαμε μαζί, τα καλοκαίρια τουλάχιστον. Γιατί πηγαίναμε εκδρομές στο Φάρο με το παλιό LADA των γονιών μου. Τότε που ακόμα ο δρόμος ήταν χωμάτινος και ήταν γεμάτος πέτρες και η διαδρομή μας φαίνονταν τεράστια και έπρεπε να σκαρφιζόμαστε ένα μάτσο τρόπους για να περνάει γρήγορα η ώρα μέσα στο αμάξι.

Την αγαπώ γιατί παρόλο που εκείνη έμενε στη Νέα Υόρκη κι εγώ στην Αθήνα, καμιά φορά αλληλογραφούσαμε κι εκείνη γελούσε με το “Neo Psychiko” στην διεύθυνσή μου και κορόιδευε και μου’ λεγε πως πρέπει να πάω σε ψυχίατρο. Γιατί τα γράμματα μας ήταν γεμάτα καρδούλες και αστεράκια και όλα αυτά τα απαραίτητα παιδικά πράγματα που πάντα πρέπει να έχουμε μαζί μας.

Την αγαπώ για όλες εκείνες τις φορές που προσπαθούσαμε να βρούμε ένα τρόπο να γυρίσουμε στο σπίτι μας από του Τσουκαλά μέσα στη ζέστη και τελικά καταλήγαμε να φτάνουμε στον Άγιο (χωρίς κανένας να έχει φιλοτιμηθεί να μας μαζέψει) στο σπίτι μου και να πίνουμε νερό με τους κουβάδες.

Την αγαπώ για τις φορές που τρέχαμε μετά το σινεμά γρήγορα κάτω στην κατηφόρα γιατί φοβόμασταν τα σκυλιά του Φαραώ που γαβγίζανε σα δαιμονισμένα και θαρρούσαμε πως θα μας αρπάξουν.

Την αγαπώ που ήρθε στην Ελλάδα, κι ας μένει σε άλλη πόλη. Tώρα τη νοιώθω πιο κοντά.

Που λέτε λοιπόν, όλοι μας, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, έχουμε ένα φίλο ή μια φίλη σαν την Τίνα στη ζωή μας. Για σκεφτείτε το, έτσι δεν είναι; Ένα φίλο που δεν μπορούμε σχεδόν ποτέ να κλείσουμε ραντεβού για καφέ και που απλά μας λείπει πάντα και σχεδόν από πάντα... Κι όμως τελικά το πιο σίγουρο ραντεβού είναι εκείνο το μεσημέρι που μόλις έχουμε βγει από το σπίτι την πρώτη μέρα του καλοκαιριού που είμαστε στην Ικαρία, κι όπως προχωράμε αγουροξυπνημένοι στην πλατεία ακούμε το όνομα μας από τα καφενεία κι ένα χεράκι κουνιέται πέρα δώθε και μας φωνάζει. Είναι η Τίνα, η φίλη μας, που μας φωνάζει για καφέ!

(Η Τίνα είχε γενέθλια την προηγούμενη εβδομάδα και μου ζήτησε να γράψω κάτι καινούριο για το ikariamag και πως αυτό θα ήταν το δώρο της. Εγώ πάλι, την ευχαριστώ που μου έδωσε την ευκαιρία και την έμπνευση να γράψω γι’ αυτήν).

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.