Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος, από τότε που μια φίλη και συνάδελφος, με ρώτησε πώς μπορεί κάποιος να χαρίσει μερικά βιβλία, στη βιβλιοθήκη του Χριστού Ραχών Ικαρίας.

Η πρώτη μου σκέψη-ερώτηση ήταν ποιος είναι εκείνος που θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Η απάντηση ήταν «ο συγγραφέας Άρης Μαραγκόπουλος».

Η δεύτερη ερώτηση αφορούσε το πόσα βιβλία και η απάντηση που πήρα ήταν «τουλάχιστον 3.000, ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, φιλοσοφικά δοκίμια, ιστορίας, ιστορίας της τέχνης, κινηματογράφου, θεάτρου κ.λπ.»

Με την απορία ζωγραφισμένη και ευανάγνωστη στο βλέμμα, ρώτησα γιατί; Και η απάντηση που πήρα ήταν «δεν ξέρεις ότι ο Μαραγκόπουλος έχει γράψει ένα βιβλίο που η υπόθεσή του εκτυλίσσεται στην Ικαρία και ότι την αγαπάει πολύ και την επισκέπτεται πολύ συχνά;»

Όχι, λοιπόν δεν ήξερα τίποτε από όλα αυτά, όπως –και για την ιστορία- δεν ήξερα καν, αν υπήρχε βιβλιοθήκη στον Χριστό...

Την επόμενη ημέρα λοιπόν, κρατούσα στα χέρια μου το βιβλίο του Άρη Μαραγκόπουλου Η μανία με την Άνοιξη, με μια αφιέρωση από τον ίδιο τον συγγραφέα. 

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ανάγνωση.... 

Δεν είμαι ειδική για να κάνω κριτική σε κάποιο βιβλίο και ούτως ή άλλως, πολλοί έχουν γράψει πολλά για την Μανία. Θέλω όμως να μεταφέρω, αυτό που εισέπραξα, με δεδομένο, ότι είχα μπροστά στα μάτια μου, το βιβλίο ενός ανθρώπου που εκτός όλων των άλλων, αγαπούσε τον τόπο μου και ήθελε, ίσως ως ανταπόδοση, να του κάνει ένα δώρο.

Ένα πολιτικό μυθιστόρημα, λοιπόν. Πρόσφατη ελληνική ιστορία, νωπή ακόμη.  Προφανές απ’ τις πρώτες σελίδες ότι δεν επιδιώκεται η ιστορική ακρίβεια, αλλά η σκιαγράφηση αναλογιών με την πραγματικότητα. 

Όπως έχει πει και ο ίδιος «Η λογοτεχνία διαθέτει μια σπουδαία ιδιότητα: διηγείται ψέματα για να πει αλήθειες. Αξιοποιώντας αυτή την ιδιότητα ο συγγραφέας μπορεί να ξαναμιλήσει για την Ιστορία, την επίσημη Ιστορία που κατά κανόνα κάνει το αντίθετο: διηγείται ψέματα για να κρύψει αλήθειες.»

Και το ταξίδι της ανάγνωσης συνεχίστηκε, και σε κάθε σελίδα μπορούσε ο αναγνώστης να αντιληφθεί τις προθέσεις του συγγραφέα να περιγράψει τον εμφύλιο θυμό,  που απορρέει –όπως μας λεει- από ένα συλλογικό αίσθημα απογοήτευσης ως προς την εθνική/πολιτική χειραφέτηση και που απαιτεί εκδίκηση. 

Πρωταγωνιστής; Ο Σανιδόπουλος ή η Φλώρα; Νομίζω ότι εκείνη κλέβει την παράσταση, -προσωπική οπτική-. Ο Μαραγκόπουλος λεει ότι «η Φλώρα είναι ταυτόχρονα και η Ουτοπία της επανάστασης, της κάθε επανάστασης, κάθε πολιτικής, κοινωνικής φαντασίωσης….»

Μα το εντυπωσιακό, καθώς διέτρεχα τις σελίδες, ήταν ότι κάθε τόσο, αντιλαμβανόμουν πού βρίσκονται τα πρόσωπα του βιβλίου. Ήξερα αν ήταν στον Χριστό, στον Εύδηλο, στον Άγιο ή στην Εριφή. Καταλάβαινα ότι ο συγγραφέας είχε περπατήσει όλους εκείνους τους χωμάτινους δρόμους και αποτύπωνε με μαεστρία τις διαδρομές, τα τοπία και τους ανθρώπους. 

Όπως μας έχει αποκαλύψει, όσο καιρό «δούλευε» στο μυαλό του το βιβλίο που θα είχε ως κύριο θέμα το φαινόμενο της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα, φαντάζονταν να το τοποθετήσει σ ένα τόπο –συμβολικό- που να δηλώνει την αντίσταση στη βαρβαρότητα, που να συμβολίζει την Ελλάδα της αντίστασης. Το 1999 λοιπόν, που επισκέφθηκε την Ικαρία, ο τόπος αυτός «πήρε σάρκα και οστά». 

Τώρα γιατί δεν την κατονομάζει πουθενά; Γιατί όπως μας λεει, με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο τόπος να διατηρήσει τον μυθικό του χαρακτήρα....

Τέλος, μέσα απ τις σελίδες της Μανίας, καταλάβαμε ότι ο Άρης Μαραγκόπουλο΄ς αγαπάει τις άγριες θάλασσες της Ικαριάς, το άγριο τοπίο του βουνού και κυρίως τους ανθρώπους του νησιού, με την ιδιαίτερα αναπτυγμένη πολιτική συνείδηση.

Περισσότερα από τον Άρη Μαραγκόπουλο, για την Μανία, για την Ικαρία, αλλά και για ότι συμβαίνει γύρω μας, την Πέμπτη 4 Ιουλίου, στην πλατεία του Χριστού αλλα και στο 2ο Μουσικό Σεμινάριο στην Ικαρία (διαβάστε εδώ). 

Δήμητρα Κόχιλα

iliast31@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.