Οι γονείς μου – ώριμης ηλικίας πια- διαμένουν στο Καρκινάγρι. Τώρα, για το καλοκαίρι, κατεβαίνουν «στους παππούδες τους» και τα 3 μου ανίψια. Γιατρός στο χωριό δεν υπάρχει (παρόμοια κατάσταση και στα υπόλοιπα αγροτικά ιατρεία). Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που κάναμε πάλι 1ο θέμα την κατάσταση με τις υπηρεσίες υγείας στην Ικαρία (βλ. Ικαρία: Ζούμε πολύ αλλά ζούμε κατά τύχη), δώσαμε ρεπορτάζ από την κινητοποίηση στην Αθήνα, οι ελεύθερες πτήσεις αλλά και οι φιλοξενούμενες πένες τους, ασχολήθηκαν επισταμένως με το θέμα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Κάναμε; Δεν ξέρω...

Η ιδιοσυγκρασία μου δεν καθησυχάζεται με καταγγελίες και αναθέματα. Γενικά, ψάχνω πάντα να βρω τι περνά από το δικό μας χέρι να κάνουμε. Είναι δεδομένο πως η κυβέρνηση υποτιμά τη ζωή των ίδιων της των πολιτών. Δε χρειάζονται κατεβατά, τα ίδια και τα ίδια, για να το χωνέψουμε. Από εκεί και πέρα μιλάμε. Είναι δεδομένο ότι η προτεραιότητα τους δεν είναι η υγεία μας. Κυρίως των κατοίκων στις ακριτικές περιοχές. Δεν ξέρω τι θέλουν να υποβαθμίσουν και τι όχι. Ώρες ώρες, έχω την εντύπωση πως δεν είναι ικανοί ούτε καν να σχεδιάσουν ακόμα και κάτι αρνητικό. Πιστεύω πως απλώς… χέστηκαν για την υγεία μας.

Η δουλειά που κάνει η επιτροπή αγώνα για την Υγεία στην Ικαρία είναι αξιοθαύμαστη. Είναι, ίσως, από τις λίγες φορές που ο κόσμος ενημερώνεται και συμμετέχει τόσο μαζικά.

Όμως προσπαθώ να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε (πέρα των παραπάνω αλλά και της ψήφου μας όταν έρθει η ώρα). Δε ξέρω τι. Δεν είναι η δουλειά μου να προτείνω. Σκέφτομαι το οτιδήποτε, από το να δώσει ο δήμος κίνητρα σε ιατρούς να έρθουν στην Ικαρία (έχω διαβάσει ότι γίνεται κατά τόπους στην Ελλάδα αυτό, με γιατρούς και δασκάλους), μέχρι να πηγαίνουν τα λεφτά των πανηγυριών σε αυτόν τον σκοπό. Να μου πεις, ναι αλλά έτσι «βολεύεται» και το Κράτος ώστε να συνεχίσει να είναι ανεύθυνο και εγκληματικό! Μπορεί και να έχεις δίκαιο. Τι να σου πω;

Σκέφτομαι και άλλα. Ακόμα και για πιο ακτιβίστικες (ακραίες;) κινητοποιήσεις. Δε ξέρω, τα «αγωνιστικά» τραγούδια σεβαστά και αγαπημένα, οι από μικροφώνου ξύλινοι λόγοι τετριμμένοι. Κάπως μου φαίνονται όλα αυτά. Θέλω να πάω έξω από το Υπουργείο (ή και να μπουκάρω μέσα…) να τους δώσω να καταλάβουν πως οι άνθρωποι μου κάτω δεν έχουν γιατρό και τρέμει το φυλλοκάρδι μας (διότι δεν έχουμε ούτε δρόμους, ούτε ακτοπλοΐα, κλπ), πως δε μπορούν να παίζουν με τις ζωές μας. Μα ξαφνικά βρίσκομαι ανάμεσα σε κομματικές σημαίες να τραγουδάμε Τσεεεεε Γκεβάραααααα και νιώθω πως ήρθα σε μνημόσυνο! Θέλω μια κίνηση - με φαντασία;- σημερινή, άμεση, που εκφράζει το Τώρα και το Θέλω μας.

Δεν ξέρω, και δεν προτείνω κάτι, στο είπα. Μη μου απαντήσεις κομματικά, σε παρακαλώ. Συμφωνώ πως αυτό το θέμα, όπως όλα, είναι άκρως πολιτικό.

Γιατί γεννήθηκαν, όμως, οι παραπάνω σκέψεις: Τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και είπα να δραπετεύσω κι εγώ από την πόλη. Επιστρέφοντας, βράδυ Δευτέρας, προσπάθησα ξανά και ξανά, να μιλήσω με τους δικούς μου στο νησί. Το σταθερό χαλασμένο (πάλι!). Κάποια στιγμή τους πέτυχα στο κινητό:

- Τι κάνετε;
- Ήρταν τα παιδιά (τα εγγόνια). Μια χαρά, στη θάλασσα μαζί. Όμως δεν έχουμε γιατρό στο χωριό. Ένα γιατρό, τόσες ψυχές, το καταλαβαίνεις; Τρέμουμε.
- Ψυχραιμία.
- Κάντε κάτι, γράψτε κάτι πάλι, βγείτε στις τηλεοράσεις. Δε μπορεί. Ένα γιατρό. Δεν έχουμε ούτε τηλέφωνα αυτές τις ημέρες.
- Καλά, να προσέχετε ε;

Έκλεισα το τηλέφωνο και έκατσα να δω τις ειδήσεις, μια που η τριήμερη αποχή μου, με είχε αποκόψει από την εμετική επικαιρότητα. Άνοιξα την τηλεόραση:

Είδα τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης.
Είδα τη νέα ηγεσία του Υπουργείου Υγείας...
Ήθελα να πάρω το κεφάλι μου να το χτυπάω στον τοίχο.

Κωνσταντίνος Βατουγιος
@fayum
konstantinos@ikariamag.gr

υγ. Ο φίλος Γιάννης, στα σχόλια, μού θύμισε τη συμπεριφορά του κ. Γεωργιάδη όταν ήταν Υπουργός Ναυτιλίας και διαμαρτυρόμασταν για το Ιεράπετρα: "Αν δε σας αρέσει, να πάτε κολυμπώντας". (Τότε, είχαμε γράψει - προτείνει να κατέβουμε στη διαμαρτυρία με σκουφάκια κολύμβησης και το είχαν αναπαράγει αμέσως τα πανελλήνια ΜΜΕ). Αναρωτιέμαι πάντως, τι έχουμε να ακούσουμε από τον Υπουργό για την Υγεία...

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.