Τις περισσότερες φορές στις ελεύθερες πτήσεις μας, η Ικαριά είναι σε πρώτο πλάνο. Σήμερα όμως ήταν στο φόντο της σκέψης μου γιατί η έμπνευση ήρθε από την άλλη ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μάνη˙ αυτόν τον ξερότοπο με την άγρια ομορφιά –μιλάω για τη Λακωνική, Μέσα Μάνη-, τους πύργους και τους ανθρώπους που έχουν μάθει να αρκούνται στα λίγα, ως γνήσιοι Λάκωνες, και να μη σκύβουν το κεφάλι στον ήλιο και την πέτρα.

Παραδόξως, η έμπνευση δεν είχε αφορμή ούτε τις πολιτικές πεποιθήσεις της περιοχής, ούτε τα κοινά –που είναι πολλά- μεταξύ Ικαρίων και Μανιατών, ούτε τους πολλούς Μανιάτες «εποίκους» της Ικαρίας. Κοινώς, δεν ήταν κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου.

Οι ειδήσεις από αυτόν τον τόπο τις τελευταίες μέρες δεν είναι ευχάριστες. Η Μάνη καίγεται! Αυτός ο ξερότοπος χάνει τα λιγοστά ίχνη πρασίνου του, καίγονται σπίτια, κινδυνεύουν χωριά... Όπως άλλοτε καιγόταν και η Ικαριά που συνειρμικά ήρθε στο μυαλό μου. Και ακολούθησαν πολλές στενάχωρες σκέψεις. Ίσως να παίζει ρόλο το ότι πριν από μερικές μέρες είδα μια αναφορά στη φωτιά του ’93 του Αγίου. Ίσως απλώς να φταίει ότι κάθε φορά που ακούω για φωτιά, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τις φλόγες να περιβάλλουν τα Θέρμα, τον Άγιο, τα γύρω χωριά και φυσικά τον Κουντουμά, όπου κατέληγαν όλες οι φωτιές της περιοχής. Ίσως να φταίει αυτός ο μανιασμένος ήχος της καμπάνας που ξέρεις πάντα ότι μόνο ένα πράγμα σημαίνει! Καιγόμαστε! Πάλι! Κι όσο καθηλωτικά και να είναι η εικόνα της φλόγας και ο ήχος του καψαλίσματος, είναι πάντα αυτή η ίδια πνιγηρή και νοσηρή ατμόσφαιρα που σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι και στον λαιμό...

Εύχομαι να τεθεί άμεσα υπό έλεγχο και να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης. Εύχομαι να μην έχουμε άλλες φωτιές. Ελπίζω και ζητώ να είμαστε όλοι προσεκτικοί. Όσο βαρετό ή γραφικό και να ακούγεται το ξεχορτάριασμα στις αυλές και τους κήπους μας, δυστυχώς είναι απαραίτητο. Καλοκαιράκι είναι. Καιρός να ζήσουμε όμορφες κα ξέγνοιαστες στιγμές, χωρίς άγχη και δυσάρεστες καταστάσεις. Ας βοηθήσουμε όλοι, όπως μπορούμε, και ας έχουμε τον νου μας. Με τα τσιγάρα μας στα δάση, με τις φωτιές που ανάβουμε στο ελεύθερο κάμπινγκ, με τα ξερόχορτα που καίμε στους κήπους μας. Λίγο να ξεφύγει η κατάσταση και το τέλος μπορεί να είναι πολύ άσχημο.

Ας προσπαθήσουμε να το «γράψουμε» όσο πιο αίσιο γίνεται.

Τέτα Γεωργακοπούλου
nikoletta.georg@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Τέτας Γεωργακοπούλου.