Δε δίνει συχνά συνεντεύξεις και ότι δέχεται να μιλήσει για 2η φορά σε εμάς, μας κάνει ιδιαιτέρως χαρούμενους. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δίνει τη 2η συνέντευξη του στο ikariamag και θα εμφανιστεί την Τετάρτη 13 Αυγούστου στο Γήπεδο Αγ.Δημητρίου Ραχών μαζί με τους Ματούλα Ζαμάνη και Παπιστάνους στο πλαίσιο του ΙΚΑΡΙΑ Escape Festival. Η πρώτη του συνέντευξη ήταν τον Απρίλιο του 2012 και μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Διαβάστε επίσης: Τη συνέντευξη της Ματούλας Ζαμάνη στο ikariamag.gr αλλά και πώς μπορείτε να κερδίσετε διπλές προσκλήσεις για τις συναυλίες του ΙΚΑΡΙΑ Escape Festival.

“Ούλοι εμείς, αφέντη». Η χαρακτηριστική φράση με την οποία οι Καριώτες ανέλαβαν στο παρελθόν, συλλογικά την ευθύνη για τη δολοφονία του Τούρκου διοικητή στο νησί. Με αφορμή αυτό και αφετηρία τα τραγούδια του Θανάση, του θέτουμε 4 ερωτήματα για το σχεδόν ανύπαρκτο ενωτικό στοιχείο στο κοινό όραμα, για τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο, για την ενεργή συμμετοχή και την αντίδραση στα κακώς κείμενα:

Συνέντευξη στον Γιάννη Κέφαλο.

- Ο θάνατος δεν είναι βάναυσος, βάναυσος είναι ο τρόπος που ξοδεύουμε τη ζωή μας, είχε πει ο Δ. Λιαντίνης. Εσύ συμφωνείς αφού υποστηρίζεις ότι όσο πιο νωρίς βιώσεις την αίσθηση της ματαιότητας, τόσο πιο γρήγορα ωριμάζεις. Πόσο θα βελτιώναμε τη ζωή και τις σχέσεις μας αν υπήρχε συλλογικά η πεποίθηση πως ο χρόνος δεν πρέπει να σπαταλιέται αλλά να ξοδεύεται δημιουργικά, εδώ και τώρα;
H σφραγίδα του θανάτου, αν δεν σε οδηγήσει στην απελπισία, μπορεί να σε κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο. Πιο καταδεκτικό, λιγότερο αλαζόνα και μνησίκακο και, φυσικά, με περισσότερη λαχτάρα για ζωή. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η δημιουργικότητα αυτή που-πρώτιστα- μπορεί να λαμπρύνει τις σχέσεις και να δώσει αξία στη ζωή μας. Γνωρίζω αρκετούς που υπήρξαν δημιουργικοί αλλά ήταν ανάξιοι της ανθρώπινης ιδιότητας. Αλλού, νομίζω, πρέπει να αναζητηθεί το μυστικό για να μη χαραμίσουμε τη φοβερή- με την καλή και την κακή έννοια ταυτόχρονα- δυνατότητα που μας δόθηκε, τη δυνατότητα της ζωής. Να χρησιμοποιήσουμε τη συνείδηση για τον πολλαπλασιασμό της συντροφικότητας και της αγάπης για κάθε πλάσμα του κόσμου ετούτου.
    

- Σε κάθε τραγούδι αναδεικνύεις ψήγματα από το συλλογικό ασυνείδητο. Καταφέρνεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να προβάλεις κοινές σκέψεις με το δικό σου τρόπο έκφρασης. Στις διαπιστώσεις λοιπόν είμαστε όλοι σύμφωνοι, για το τι μας συμβαίνει και το πού βαδίζουμε. Γιατί όμως αυτό δεν φέρνει και συλλογική αντίδραση;
Δεν είμαστε όλοι σύμφωνοι, ακόμα και στις διαπιστώσεις. Βιώνουμε τόσο υποκειμενικά τη ζωή, που, το ίδιο γεγονός, μπορεί να καταχωρηθεί διαφορετικά στο μυαλό του καθενός. Κάνουμε σημαία μας το μικρό κομμάτι της αλήθειας που μας αναλογεί και κινούμαστε μισαλλόδοξα, σα να κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια. Έτσι, δεν υπάρχει χώρος για  συνειδητή συλλογική αντίδραση, παρά μόνο για χαοτικά ξεσπάσματα, όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Η τέχνη, και πιο ειδικά η μουσική-κυρίως μέσω της συνέργειας της με την ποίηση- έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει το άγνωστο που μας γέννησε, να μας το υπενθυμίσει υπαινικτικά, αυτό με τη σειρά, ίσως, να μας οδηγήσει σε στοχασμό, κι ο στοχασμός, ίσως, σε συλλογική αντίδραση ενάντια στη σκοτεινή πλευρά, που έχει την επιθετικότητα με το μέρος της. Μιλάμε για μια μακρόχρονη διαδικασία με πολλά ίσως.

- Με τ’ άσπρα πέδιλα πατάω τα βέβηλα, τ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρών. Στίχος της Νικολακοπούλου από ένα δίσκο σταθμό που εγκαινίασε αυτό που αργότερα βαφτίσαμε «έντεχνο». Έχεις πάει τον υπερρεαλισμό και τη μεταφορά ένα βήμα παραπέρα, ενώ οι ακροατές είναι πιο ώριμοι να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν την ανάγκη για αλλαγή. Γιατί, ατομικά, υπάρχει τόσο μεγάλη δυσκολία στην αλλαγή πορείας ή την προσωπική επανάσταση;
Σκέψου ότι, αυτή την άσχημη πραγματικότητα στην οποία ζούμε, την έχουν διαμορφώσει αιώνες νοητικής σκλαβιάς. Ο άνθρωπος είναι σκλάβος του χρήματος, της φυλής, της θρησκείας, του έθνους. Ο υπερρεαλισμός και ο μαγικός ρεαλισμός, στον οποίο είναι πιο κοντά αυτά που γράφω, διεκδικεί- κατά πως λέει ο Rene Magritte- για την καθημερινή ζωή μια ελευθερία παρόμοια μ’ εκείνη του ονείρου. Αλλά οι πιο πολλοί φοβούνται να ανοιχτούν πέρα από τα καθιερωμένα. Αποκαμωμένοι από τον αγώνα για την επιβίωση, αποζητούν κάτι χλιαρό και εύκολο που θα τους κάνει, για λίγο, να ξεχαστούν. Η προσωπική μου εμπειρία, πάντως, μέσα από την επαφή που έχω με όσους έρχονται μετά το τέλος κάθε συναυλίας, όπου η μουσική έχει προετοιμάσει το έδαφος για κουβέντες γεμάτες συναίσθημα και νοητική υπερδιέγερση, είναι θετική. Ειδικά τα νέα παιδιά, από μικρότερες πια ηλικίες, έχουν τη διάθεση, το υπόβαθρο και το καθαρό βλέμμα να ανοιχτούν, χωρίς φόβο, στο άγνωστο, έτοιμα να σπάσουν τις αλυσίδες της προσωπικής τους σκλαβιάς. Κι ελπίζω να σπάσουν-γενναιόδωρα-και ημών των υπολοίπων, των μαραζιάρηδων.

- «Κι ήρθε και κατακάθισε, πάνω μου σαν σεντόνι, όλη της γης η σκόνη.» Το φορτίο που πια μας βαραίνει μοιάζει ασήκωτο. Πολλοί έχουν παραιτηθεί από τη λύση, ενώ οι περισσότεροι που το προσπαθούν, πολιτικά εννοώ, αναλώνονται σε ανεδαφικές και δαιδαλώδεις στρατηγικές. Πόσο είναι εφικτό να συμφωνήσουμε στον ίδιο τρόπο που θα «τινάξουμε τη σκόνη» από πάνω μας;
Ας αφήσουμε απ’ έξω τη μερίδα των συνανθρώπων μας που τους βολεύει αυτή η σκληρή κατάσταση, επωφελούνται απ’ αυτή και την υποστηρίζουν και ας επικεντρωθούμε σε κείνους-τους λιγότερους- που επιθυμούν να μεταμορφώσουν τον κόσμο σε κάτι καλύτερο. Εδώ, αυτό, που κάνει τη μεγάλη ζημιά, είναι η μισαλλοδοξία, στην οποία αναφέρθηκα και προηγουμένως. Το μίσος για τη γνώμη, τον τρόπο του άλλου, που μπορεί να φτάσει μέχρι  και την παράνοια. Ο καθένας, με τα μέσα που διαθέτει, ας πολεμήσει για μια καλύτερη πραγματικότητα, προσπαθώντας ταυτόχρονα για την προσωπική του πνευματική ανέλιξη, που θα του επιτρέψει να είναι άδολα συντροφικός, ανεκτικός στη διαφορετικότητα και ώριμος να διαχειριστεί σωστά μιά- ολιγοπίθανη- πραγμάτωση της ουτοπίας.

Θανάση, σε ευχαριστούμε πολύ!

ikariamag.gr|από, για και με αφορμή την Ικαριά!
Ακολουθήστε μας σε twitter και Facebook

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Καλοκαίρι στην Ικαρία: ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ 2014