Είναι γεγονός, τον ξαποστείλαμε για τα καλά πλέον τον χειμώνα. Τα καταφέραμε κουτσά στραβά, με ηθικό ακμαίο. Δε μας πτόησε η έλλειψη πετρελαίου και το ότι τριγυρνούσαμε από δωμάτιο σε δωμάτιο αγκαλιά με το μίνι αερόθερμο. Δε μας λύγισε ο κίνδυνος από το ολισθηρό οδόστρωμα, καθώς γλιστρούσαμε νωχελικά πάνω του με καμένα λάστιχα - αδύνατον να τα αντικαταστήσεις σε τέτοιους καιρούς. Δε μας γονάτισε το πενιχρό πλέον εισόδημα που δεν μας επέτρεψε πολλά ταξίδια στον λατρεμένο προορισμό.

Μα όλα αυτά πέρασαν. Με αγωνία αναζητώ κάθε μέρα στο διαδίκτυο την πρόγνωση του καιρού.... Και αυτή μου βροντοφωνάζει: «Είναι πια καλοκαίριιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!!»

Τώρα πια λοιπόν, μπορώ να ησυχάσω και ν αρχίσω να ονειρεύομαι, να κάνω σχέδια και πάλι, χωρίς τα βαριά σύννεφα του παλιόκαιρου να στοιχειώνουν τις σκέψεις μου.

Ναι, ναι πλησιάζει ο καιρός που θα ανοίξει η μπουκαπόρτα του πλοίου και αυτό το αεράκι ποτισμένο με την αρμύρα του Ικάριου, θα μ΄αγκαλιάσει ξανά. Έρχεται η ώρα που θα διανύσω την αγαπημένη νυχτερινή διαδρομή μέσα στο δάσος, ανηφορίζοντας προς τις Καρρές και θα ρίξω επιτέλους άγκυρα στην αυλή του προγονικού πέτρινου σπιτιού, παρέα με τις ολάνθιστες ορτανσίες και τις τριανταφυλλιές.

Σχεδιάζω το πρόγραμμα των επισκεπτών: Να χωρέσουν όλοι. Ένα διπλό κρεβάτι, ένα ημίδιπλο, δύο ράντζα, ε και αν χρειαστεί και στρωματσάδα στο ξύλινο πάτωμα. Να βολευτούν όλοι οι φίλοι. Να πάρουν μια μεγάλη ανάσα. Να αφήσουν πίσω τις μαύρες σκέψεις και τα βάσανα. Να ξεδιψάσουν την ψυχή τους με τον άνεμο που κατεβαίνει ήρεμος απ’ την Εριφή και το κορμί τους με τον Πράμνιο οίνο.

Να μοιραστούμε αυτή τη μεγάλη αγκαλιά που προσφέρει ο τόπος και οι άνθρωποι του, σαν φιλόξενο σπίτι σε δύσκολους καιρούς, εκεί που το «εγώ» απουσιάζει χρόνια τώρα και το «εμείς» αποτελεί την θαυματουργή πραγματικότητα της μακροζωίας!

Δήμητρα Κόχιλα
iliast31@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.