Εκεί που κάποτε έσφυζε γέννες και καρπούς η γη, χάρη στα χέρια άλλων χαζοχαρούμενων. Ολα αυτά τα κτήματα ο Στουρνάρας θα τα φορολογήσει... Τα λυπάμαι έτσι έρμα που τα βλέπω... Λυπάμαι και τη γη που πρασίνισε με τις βροχές, που έβγαλε κρινάκια κι ανεμώνες φθινοπωρινές... Λυπάμαι και τους χωραφάδες που μας έσπειραν με ένα μονάχα προορισμό-ευχή, «να φύγουμε απ' τη λάσπη», να πάμε στην πόλη, να σπουδάσουμε, να διοριστούμε...

Κι έτσι καθώς βλέπω κτηματάκια στις βόλτες μου, με την ίδια συγκίνηση ξεφυλλίζω το Ε9 με την προίκα μου. Μετράω κι αναλογίζομαι τις «αφορμές», την παραμυθία, την ιστορία της. Η πιο γοητευτική είναι αυτή του Σαρακήνικου... Το κτήμα αγοράστηκε από τον παππού, την 1η Απρίλη του 1919, ως περιγράφεται: «Εις την θέσιν Σαρακήνικον την μίαν πεζούλαν συνορευομένη προς βορράν με Πλούτη και προς Νότον με Κουκνέδων. Εις την ανατολικήν πλευράν του Σαρακήνικου άνω του λιμενακίου του Σκουρδουλιάρη και αντί χρημάτων δίδει ο Φώτιος προς τον Κωνσταντίνον το εις την θέσιν Αγίου Παντελεήμονα και όπισθεν της εκκλησίας κείμενον κτήμα...».

Μια τράμπα δηλαδή αυτό το κομμάτι, 1.835 μέτρων, με «αγρέλες» στα νότια του νησιού, στο Σκουρδουλιάρη. Ονομα που έχει να κάνει με τη «σκουρδούλα», δηλαδή την πανούκλα... Λέγεται πως στην ακτή παλιά οι πειρατές έθαψαν κάτι... Τους είδαν οι Ικαριώτες, νόμισαν ήταν θησαυρός, τον ξέθαψαν... Αντί για χρυσάφι όμως ξέθαψαν το πτώμα ενός Σαρακηνού που είχε πεθάνει από πανούκλα!

Στου Σκουρδουλιάρη βρίσκεται το Σαρακήνικο, όπου απλώνεται το κτηματάκι... Η σχέση «σκουρδούλας» και «Σαρακήνικου» αφηγείται πολύ ωραία την ιστορία της περιοχής... Λένε ακόμα πως εκεί έζησε κάποιος Σαρακηνός, Ισπανοάραβας.... Ποιος ξέρει!

Το Σαρακήνικο ήρθε η ώρα να... πλερώσει μερδικό! Λες και χρωστάει, έτσι όπως δραπέτευσε από την Ιστορία θυμίζοντας περάσματα ανθρώπων από τα πατρογονικά μας. Θα μου πείτε, τι σ' έπιασε και δημοσιοποιείς τα προσωπικά σου, μεγάλη γυναίκα!!! Τίποτε δεν έπαθα... Απλά μετράω γραπτά το... ριζικό μου. Σπαρμένη μια εκεί μια εδώ, παλεύω χρόνια να φτιάξω το «προφίλ» μου, αποκαθαίροντάς το από αυταπάτες... Ταξικές, ιδεολογικές, κοινωνικές...μεταφυσικές...

Ακόμα και τις τελευταίες, που αποτελούν τις μόνες... εξαιρέσεις των σαθρών μου βεβαιοτήτων, μου 'ρχεται να τις κάνω κομματάκια και να τις σκορπίσω στη θάλασσα... Να περάσω μέσα από ένα... λοιμοκαθαρτήριο τη μνήμη, σαν κι εκείνα που έστησαν οι Ενετοί στα νησιά, για να ξορκίσω τα θανατικά που μας σαρώνουν, όσο θυμόμαστε!... Να βρεθώ καλοκαίρι στο Σαρακήνικο, να 'χει μελτέμι, να κρατώ τα κομματάκια που έλεγα σε κάνιστρα και να τα αναποδογυρίσω στον άνεμο. Κι εκείνος να τα πάρει μακριά. Αλλο για Πάτμο, άλλο για Νάξο, άλλο για Μπαρμπαριά...

Να κάνω την ίδια κίνηση που έκανε ο προπάππος, όταν λογάριαζε να ταξιδέψει με βαρκάκι για τη βραχονησίδα του... Μια ξέρα ανάμεσα σε Μικρασία και Ικαριά, όπου είχε τα γίδια και τους κήπους του. Ανέβαινε στο Σαρακήνικο με ένα καλάθι άχυρα. Πετούσε χούφτα χούφτα το άχυρο για να δει προς τα πού φυσάει. Αν φύσαγε ανατολικά, ξεκινούσε. Εμενε στο νησάκι έξι μήνες. Καλλιεργούσε τη γη, συκιές κι ελιές, φρόντιζε ζωντανά... Κι επέστρεφε με τη βάρκα γεμάτη με όλα του κόσμου τα καλά. Ο προπάππος πέθανε νέος, γύρω στο 1890. Στο νησάκι κανείς δεν ξαναπήγε... Ενας μύθος λέει ότι οι τελευταίοι που το είδαν ήταν κάποιοι που στην Κατοχή πέρασαν με βαρκάκια απέναντι, στο δρόμο προς Μέση Ανατολή... Ο έμπειρος βαρκάρης που τους οδήγησε, έδειξε ένα καταπράσινο βραχάκι στη θάλασσα και είπε: «Εδωνά είναι το νησί του Σκάβδη!!!».

Ευτυχώς που δεν έχω νόμιμο μοιράδι από εκείνο το νησί και να έπρεπε να το δηλώσω τώρα στο περιουσιολόγιό μου!!! Θα με είχαν κατηγορήσει για offshore!!! Εμένα για offshore!!! Για φαντάσου...

Ελένη Σκαβδή
enet.gr