Εκείνος θα’ταν 20 κι εκείνη κάπου εκεί.
Εκείνος ζούσε στο νησί.
Εκείνη ήταν δεύτερη γενιά Αμερικάνα αλλά αισθανόταν το νησί πατρίδα.
Ήταν καλοκαίρι.
Γνωρίστηκαν στο καφενείο.
Κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν, αγγίχτηκαν, αντάλλαξαν γλυκόλογα...

Η μικρή ξαδέρφη, παιδάκι ακόμα, που φιλοξενούσε την Αμερικάνα, καμάρωνε γι’αυτό το νέο ειδύλλιο –τους αγαπούσε και τους δυο- κι αναρωτιόταν τι εξέλιξη θα είχε.
Καμωνόταν πως ήθελε να ρωτήσει κάτι τη μεγάλη ξαδέρφη και χαριτωμένα χωνόταν ανάμεσά τους για να πάρει από τον έρωτά τους που γεννιόταν μπροστά της.

Ήταν όλα όμορφα.
Κι αυτά που έβλεπε και αυτά που φανταζόταν και δεν γίνονταν μπροστά της.

Τώρα όμως, πάνε πάνω από 20 χρόνια, θυμάται μόνο ένα πράγμα.

Εκείνο το βράδυ που κάθονταν οι δυο κοπέλες στη βεράντα και κάτι ακούστηκε κάτω από το δρόμο.
Ήταν εκείνος. Μ' ένα λουλούδι.
Σκαρφάλωσε τον πέτρινο τοίχο, έφτασε στο περβάζι του μπαλκονιού.
Η Αμερικάνα τον πλησίασε.
Η μικρή τους παρακολουθούσε καθηλωμένη.
Της έδωσε το λουλούδι.
Τον χάιδεψε.
Φιλήθηκαν.
Ο Ρωμαίος πήδηξε ξανά στο δρόμο και χάθηκε μες στο σκοτάδι.
Η Αμερικάνα κόλλησε το λουλούδι στο στέρνο της με τρυφερότητα και χαμογέλασε στη μικρή.

Oι μέρες πέρασαν.
Η Αμερικάνα έφυγε.
Εκείνος έμεινε.
Ο έρωτας τους δεν προχώρησε.
Ποιος ξέρει γιατί.

Τώρα είναι κι οι δυο παντρεμένοι με παιδιά.
Μακριά ο ένας από τον άλλον.
Ίσως να μην θυμούνται καν αυτό το περιστατικό.

Η μικρή ξαδέρφη όμως μεγάλωσε έχοντας την εικόνα εκείνου του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του.
Και κάθε καλοκαίρι που καθόταν στο μπαλκόνι του έρωτα στα Θέρμα, έκλεινε τα μάτια και έβλεπε ένα λουλούδι και ένα χαμόγελο.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Τέτας Γεωργακοπούλου.