Αν τα καταφέρω, θέλω να πουλάω χρώματα, είπε. Αυτό θέλω να κάνω. Θα ανοίξω ένα χρωματοπωλείο. Στο υπόγειο θα είναι, με δική του είσοδο, μιας πολυκατοικίας 30 χρονών παλιάς.  Στη γωνία ενός ημικεντρικού δρόμου του Πειραιά, με μεγάλη ταμπέλα (χωρίς φώτα) και ελαφρώς ντεμοντέ.  Θα υποδέχομαι τον κόσμο καθισμένος σε ένα περιστρεφόμενο σκαμπό πίσω από το πάγκο μου και πάνω απ’ το κεφάλι μου, θα παίζει ελαφρώς ένα ραδιοφωνάκι, συντονισμένο πάντα στο Δεύτερο.

Μακρόστενο θα’ ναι το μαγαζί, με μια αποθήκη στον πίσω ακάλυπτο της πολυκατοικίας κι ένα ξύλινο πατάρι όπου εκεί θα έχω τα χρώματα. Όλες τις φίρμες για κάθε γούστο . Και ακριβώς από κάτω, θα έχω ένα ξύλινο βαρέλι κομμένο στη μέση μ’ ένα μεγάλο κουπί ακουμπισμένο μέσα του, που θα φτάνει ίσα με πάνω, στο πατάρι. Θα έρχεται ο πελάτης, θα μου ζητάει την απόχρωση, θα ανοίγω τα κουτιά και από πάνω, σα μεταξωτό σεντόνι, θα χύνεται το χρώμα μέσα στο βαρέλι. Κι όταν είμαι πολύ ευδιάθετος, θα κρατώ και 2 χρώματα μαζί, να σμίγουν στον αέρα. Κι έτσι θα’ ναι σαν το χρωματοπωλείο να έχει έναν χρωματιστό καταρράκτη μέσα του για να πηγαίνεις βόλτα με την ξύλινη βάρκα και το κουπί. Γιατί στο τέλος, αφού ρίξω ό,τι χρώμα χρειαστεί, θα ανακατεύω από το πατάρι το μείγμα σα γονδολιέρης, και περνώντας από διάφορες αποχρώσεις, θα φτάνουμε στον τόνο που επιθυμούμε.

Όμως δε θα δέχομαι παραγγελιές με κωδικούς. Δε θα ‘ρθεις δηλαδή να μου ζητήσεις το ST-112. Θα μου το ζητάς με το όνομα του ή για το σκοπό που το θες. Με χρώματα θα μιλάμε σε αυτό το μαγαζί και με ανάγκες.  Θα μου γυρεύεις τη Φιλύρα, το Κυκλαδίτικο ή την Χρυσάνθη. Ή πάλι, θα μου λες  «θέλω να κάνω το μπαλκόνι μου αυλή, μπορείς;» και «κάνε το καθιστικό μου πιο φωτεινό, να μοιάζει πιο μεγάλο. Τι λες, θα τα καταφέρουμε;». Ή ακόμα και … «Χώρισα και θέλω να βάψω το έξω μου ασορτί! Παίξε στα γκρίζα…» .

Θα πουλάω και άλλα πράγματα, είπε. Βέβαια.  Μπορεί το κατάστημα να μην είναι τόσο μεγάλο αλλά θα έχω τα πάντα. Θα μοιάζει λίγο για ακατάστατο αλλά θα είναι όλα βαλμένα με τον τρόπο τους.

Θα έχω, λοιπόν, τα πάντα: Κλειδιά (σε μεγάλη ποικιλία σχημάτων) για να ξεκλειδώνεις πάσης φύσεως πόρτα, όμορφα μπρελόκ να τα στολίζεις και να τα έχεις πάντα μαζί σου, σωλήνες  για συνδέσεις, τριχιές να μη μπάζει η ένωση, στόκο να κλείνεις τις τρύπες που χάσκουν, γυαλόχαρτο να ηρεμείς τις επιφάνειες, εργαλεία να ξελασκάρεις μπουλόνια, κόλλες ανεξίτηλες. Υλικά για τέτοιες δουλειές δηλαδή. 

Μόνο σύρτες δε θα ‘χω∙ σύρτες και λουκέτα.

Αυτά, είπε ∙ και συνέχισε να γράφει...

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr