Την περίμενα στην αίθουσα των αφίξεων του αεροδρομίου, στο Φάρο. Έχει περάσει ήδη μία βδομάδα από τότε και το μόνο που θυμάμαι από κείνη τη στιγμή είναι το χαμόγελό της. Ένα διάπλατο χαμόγελο και δύο λακκάκια στα μάγουλα. Υποθέτω πως εγώ είχα το χαμόγελο του πιο ηλίθιου άνθρωπου στον κόσμο, από τη χαρά μου, αλλά ευτυχώς αυτό δεν μπορούσα να το δω. Αγκαλιαστήκαμε, εγώ έβαλα όλη μου τη δύναμη κι εκείνη ένα ατέλειωτο τρέμουλο. Είναι το ίδιο συναίσθημα με διαφορετική έκφραση.

Η Μαρία είναι από το Κλίβελαντ, Καριωτίνα τέταρτης πλέον γενιάς και δεν μιλάει καλά τα ελληνικά. Ακόμη και αυτή την πόλη καταγωγής της την προφέρει με τέτοιο τρόπο που δεν μπορώ να την αντιγράψω. Εγώ, από την άλλη, δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις στα αγγλικά. Ερωτευθήκαμε πέρσι το καλοκαίρι γιατί οι δρόμοι του καλοκαιριού μας έβγαζαν συνεχώς στα ίδια μέρη. Ξαπλώναμε στις ίδιες ακρογιαλιές, τα βράδια που το φεγγάρι ήταν μεγάλο, χορεύαμε στους ίδιους αυλόγυρους και στις βεγγέρες σιγοτραγουδούσαμε στους ίδιους  καφενέδες.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι έρωτες του καλοκαιριού είναι εφήμεροι και δεν έχουν προοπτική, ειδικά όταν μεσολαβεί ένας μακρύς χειμώνας και χιλιάδες χιλιόμετρα στεριάς και θάλασσας. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο το ένστικτο. Αρκεί η βεβαιότητα ή η ψευδαίσθηση ότι η κοινή καταγωγή και οι κοινοί κώδικες επικοινωνίας είναι αρκετοί για να φουντώσουν τα συναισθήματα.

Κι οι χαρακτήρες; Εκείνοι στέκονται στο παρασκήνιο και περιμένουν τη σειρά τους. Κάποια απάνεμη μέρα του Σεπτέμβρη ή του Οκτώβρη, κάποιο γλυκό απόγευμα του φθινοπώρου, μέσα στην ηρεμία ή στην μοναξιά θα καταλάβεις πόσο σου ταιριάζει το άλλο πρόσωπο. Τότε είναι που θα ανακαλύψεις τι σημαίνει απουσία και τι σημαίνει υπομονή.

Ζήσε το καλοκαίρι σου σα να είναι το τελευταίο. Μην ψάχνεις εγγυήσεις για την ποιότητα, για τη διάρκεια, γι αυτό το ατίθασο μωρό που θέλεις να το βάλεις στην κολυμπήθρα και να το βαφτίσεις «σχέση». Χόρεψε ένα καριώτικο ταγκό  και στύψε τις νότες του σα να ΄ναι ρόγες σταφυλιού.

Υποδέξου ή αποχαιρέτα όποιον αγαπάς κι άφησε το χρόνο να σε πάει και να σε φέρει. Άφησέ τον να κατασταλάξει σαν το κρασί, να καθαρίσει τις εντυπώσεις και ν’ αφήσει τη μακριά του επίγευση. Ένα πλούσιο μπουκέ από δαμάσκηνα, μέλι και τριαντάφυλλα. Από το περιβόλι στο Μάραθο, από το αμπέλι στο Γιαλισκάρι, από τον κήπο στην Οξέ, απ’ όπου να 'ναι.

Τα πλοία και τ’ αεροπλάνα είναι σύμμαχοι του έρωτα. Στις αποσκευές της επιστροφής, με ευλάβεια λίγο μπρούσκο θα κουβαλήσεις. Κι όταν κρυώσει ο καιρός κι έρθει η στιγμή να το πιεις, θα μάθεις. Θα μάθεις πόσο χρώμα είχε το καλοκαίρι και πόσο έρωτα.

Γιάννης Κέφαλος
Jianniskefalos@yahoo.gr