Ξεκινήσαμε για έναν γάμο στις Ράχες, λέει, αρχές Οκτώβρη. Ήρθε η Μυρτώ να με πάρει από τα Θέρμα κατά τις 8μμ, με μια προβλεπόμενη μικρή καθυστέρηση από το κανονισμένο. Πήγαμε Φάρο να πάρουμε τον Σταμάτη. Πριν καλά-καλά βγούμε από το χωριό, θυμήθηκε ότι κάτι είχε ξεχάσει. Γυρίσαμε πίσω. Πεινούσα πολύ και είπαμε να κάτσουμε στου Ιάκωβου να φάω κάτι. «Δεν πίνουμε και ένα εσπρεσάκι;», μου λέει η Μυρτώ. Ε, και το ήπιαμε. Πήγε 9 και...

Ξεκινήσαμε πάλι. Αποφασίσαμε να πάμε από Μεσαριά για πιο κοντά. Στο Στελί τους λέω, «Δεν κάνουμε μια στάση που δίψασα;» Σταματήσαμε σε ένα καφενεδάκι. Είδα από την πόρτα 5-6 παππούδες προσηλωμένους στην τηλεόραση. «Κάνα τούρκικο θα βλέπουν», σκέφτηκα. Μπήκαμε μέσα και ζήτησα μια λεμονίτα Kέφαλο χαζεύοντας τα λιγοστά πράγματα στα ράφια. Η τηλεόραση έπαιζε κάτι ασπρόμαυρο στο κανάλι της Βουλής. Δεν ήταν τούρκικο τελικά. Ήταν βουβό και ασπρόμαυρο και έμοιαζε με ντοκιμαντέρ!!!! «Τον Νανούκ του Βορρά* βλέπετε;», ρώτησα γελώντας και θεωρώντας τό απίθανο. Οι περισσότεροι δεν πήραν το βλέμμα τους από την οθόνη αλλά ένας με κοίταξε με απορία και μου έγνεψε θετικά. Τελικά, αποφασίσαμε να κάτσουμε και για μια ρακή, παρακολουθώντας με ενδιαφέρον μια τη ζωή των Εσκιμώων στην τηλεόραση, και μια τους παππούδες που είχαν απορροφηθεί και τον λιτό χώρο που μας φιλοξενούσε.

Ένα παλιό καφενείο, με λιγοστά, παλιακά έπιπλα, σχεδόν αντίκες αντίστοιχες με αυτές που σήμερα χρυσοπληρώνουν κάποιοι για να δώσουν μια ρετρό εσάνς στα μαγαζιά τους. Είχε πάει ήδη 10:30μμ, αλλά ο γάμος γινόταν στις Ράχες έτσι κι αλλιώς... Δεν υπήρχε ζήτημα χρόνου και άγχος. Η ταινία τελείωσε και την ακολούθησε μια σειρά για τη ζωή του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας. Ντάξει, ενδιαφέρον αλλά όχι τόσο όσο το πρώτο ντοκιμαντέρ στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η κυρία που δούλευε ήταν ένας ευγενικός και διακριτικός άνθρωπος που δεν μας ρώτησε κάτι σχετικά με την προέλευση ή τον προορισμό μας, αφήνοντας έτσι την απόλαυση της εξερεύνησης-ανακάλυψης στους πελάτες της που μας έπιασαν την κουβέντα. Είπαμε τα κλασικά, μας συμβούλευσαν για την κατάσταση των δρόμων και τις διαδρομές που ήταν προτιμότερο να πάρουμε, τους ευχαριστήσαμε και έχοντας πάντα την εικόνα του «Νανούκ της Μεσαριάς» στο μυαλό μας τους χαιρετήσαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Φτάσαμε κάποια στιγμή στις Ράχες, είδαμε φίλους και γνωστούς, ευχηθήκαμε στους νιόπαντρους και τις φαμίλιες τους, ήπιαμε, χορέψαμε, αλλά διαρκώς υπήρχε η αίσθηση ότι σε αυτήν την εξόρμηση, παρά τον σκοπό του ταξιδιού μας, ήταν το ταξίδι που μέτραγε και όχι ο προορισμός. Ήταν ένα ταξίδι στο χρόνο. Ένα ταξίδι που σε κάθε στάση του σταματούσε ο χρόνος.

Τέτα Γεωργακοπούλου
nikoletta.georg@gmail.com

*«Ο Νανούκ του Βορρά» (1922) του Ρόμπερτ Φλάερτι θεωρείται άτυπα το πρώτο ντοκιμαντέρ και απεικονίζει την καθημερινότητα των Εσκιμώων και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Τέτας Γεωργακοπούλου.