Μεσημέρι καλοκαιρινό στο χωριό. Με κάποιο μαγικό τρόπο ο Βότσος είναι άδειος, κανείς απ΄την παρέα των μεγάλων δεν έχει εμφανιστεί ακόμα.

Κατεβαίνουμε και με γρήγορο ρυθμό εφαρμόζουμε τα τελετουργικά: πετσέτα κάτω από τη σκιά του βράχου, ρούχα πεταμένα, οι μπύρες και τα νερά σε μια άκρη, στριμωξίδι ν’ ακουμπήσει καλά η πλάτη στην τραχιά πέτρα, τα βιβλία ανά χείρας, όλα έτοιμα.

Η θάλασσα παφλάζει στα πόδια μας αλλά ακόμα δεν της δίνουμε σημασία. Κάτι που περιμένουμε να μας κάψει ο βράχος, κάτι που έχει ανάψει η κουβέντα και τα πειράγματα, δεν έχει γίνει η πρώτη βουτιά. Κοίτα όμως που κανέναν μας δεν μας νοιάζει κιόλας... λες και δεν είναι αυτές οι βουτιές που περιμένουμε όλο το χρόνο, να μας ξεπλύνουν από τα βάρη του χειμώνα. Μετράει αλλιώς ο χρόνος το καλοκαίρι; Μπαίνει σε slow motion και νομίζεις ότι εκεί στο βράχο του Βότσου, θα ‘σαι για καιρό; Ποιος ξέρει!

Αυτάρεσκα, αυθάδικα, κόβω βόλτα στο βρεγμένο βράχο, στην άκρη του, εκεί που σκάει το ελαφρύ κύμα. Είμαι καλά. Νιώθω υπέροχα. Είναι μία απ’ αυτές τις μοναδικές στιγμές που νιώθω ότι είμαι η κυρίαρχος του κόσμου. Ο ήλιος με ζεσταίνει, μου χαϊδεύει την πλάτη, είμαι με τους φίλους μου, μ’ αυτούς που μπορώ να κάνω τα πάντα, νιώθω δυνατή, η θάλασσα που αγαπάω είναι στα πόδια μου να την απολαύσω, με καλεί. Κι επειδή είμαι στο άχρονο, στέκομαι μπροστά της και λέω «τώρα θα πέσω» αλλά, μισό, έχω κάτι ν’ ακούσω που λέει ο Κ. και στο τέλος τέλος, δε βιάζομαι, ο κόσμος είναι δικός μου, ας περιμένει λίγο, όχι;

Κι εκεί χάνω την ισορροπία μου. Γλυστράω. Πέφτω. Σ’ ένα δέκατο του δευτερολέπτου έγινε όλο. Λυγίζω το σώμα, προσπαθώ στο απειροελάχιστο να πιαστώ στο βράχο – αυτό λέει η λογική να κάνω- αδύνατο. Καταλαβαίνω ότι έρχεται το μοιραίο. Δεν γίνεται αλλιώς.

Αφήνομαι. Χαλαρώνω το σώμα και αφήνομαι να πέσω στο νερό. Δεν φοβάμαι – τι να φοβηθώ; δεν πέφτω από ψηλά, δεν φοβάμαι το νερό, δεν πέφτω στο άγνωστο. Αφήνομαι να σκάσω μαλακά – αυτό λέει το ένστικτο να κάνω - ασυναίσθητα τεντώνω το σώμα ν’ απλώσει, να βρεθώ όσο πιο μακριά απ’ τα βράχια γίνεται, να μη χτυπήσω. Και πέφτω.

Το περιστατικό πέρασε στην ιστορία πολύ γρήγορα, μιας και δεν είχα χτυπήσει, το διακωμωδήσαμε κι αργότερα το ξεχάσαμε.

Το θυμήθηκα πάλι σήμερα, γιατί σήμερα πάλι θα ξαναπέσω.

Οχι στο Βότσο. Οχι όπως στον Βότσο.

Και όχι, δεν θα ‘ναι άγνωστα τα νερά. Και κολύμπι ξέρω.

Είναι που είναι αλλιώτικος καιρός, δεν μου ζεσταίνει ο ήλιος την πλάτη και σ’ αυτή τη βουτιά θα ‘μαι μόνη.

Είναι η ασφάλεια της μνήμης που μου έφερε το Βότσο στο μυαλό.  Θ’ αφεθώ λοιπόν. Κι ελπίζω να πέσω σωστά.

(το πολύ πολύ -για να το διακωμωδήσω άλλη μια φορά- αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, να το κόψω κολυμπώντας για Καρκινάγρι, και να σας περιμένω να μου ‘ρθετε το καλοκαίρι... στον Βότσο!)

Ρένια Τσιτσιμπίκου
reniatsi@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρένιας Τσιτσιμπίκου.