Αυτά τα χείλια είπαν πολλά κι ήταν πάντα καλοκαίρι. Κι ήταν ολόδροσα και καυτά στον ίδιο χρόνο. Εκεί, στην αμμουδιά, κρύα από τη θάλασσα και πασπαλισμένα από την αλμύρα. Εκεί, στου Μάνιου, τη βραδιά που είχε πανσέληνο.

Τα δικά μου χείλια, αγενέστατα και βιαστικά, είπαν άλλα τόσα. Εκεί στην άκρη του πάγκου, κάτω από τα πλατάνια στο Καραβόσταμο. Εκεί, στο μικρό φράγμα, πάνω στο βράχο.

Είπαμε πολλά, αδιάφορα και τετριμμένα, κουβέντες που επαναλαμβάνονται αμέτρητες φορές, έτσι, για τη γνωριμία, για να περνάει η ώρα, για την προσέγγιση.

Αυτά τα χείλια σου χαμογέλασαν αμέτρητες φορές στο ενδιάμεσο, όταν ρουφούσες το ποτό σου με το καλαμάκι στο Χριστό κι όταν έγλυφες το πιρούνι σου στην ταβέρνα στο Φάρο. Κι ενώ άκουγα και δεν άκουγα, φανταζόμουν πώς θα καδράρω ένα υπέροχο στιγμιότυπο, μια μοναδική στιγμή στην οικουμένη, που θα κατάφερνα να παγώσω ένα έστω θραύσμα της διάθεσής σου.

Λόγια, σχόλια, ιστορίες, σαχλαμάρες. Να που όμως, σ’ αυτό το καλοκαίρι που όσο εξελίσσεται μοιάζει να διαστέλλεται, κάτι από αυτά που λέγονται καταφέρνουν και αποτυπώνονται. Δυο κουβέντες ουσίας, μόνο δύο, που αλλάζουν τα δεδομένα, τις εντυπώσεις και φυσικά το αποτέλεσμα.

Και τώρα που το καλοκαίρι τελείωσε και μας χωρίζει μια θάλασσα προτάσεων και αφρισμένου νερού δεν υπάρχει λόγος να πεις τίποτα. Σε βλέπω στην οθόνη και το θυμικό μου, σεισμογενές και επικίνδυνο, εκτοξεύει σαν λάβα τη μυρωδιά σου στο δωμάτιο. Αναπολώ και νοσταλγώ μα δεν έχει νόημα να το ξεστομίσω. Όσα κουβεντιάσαμε τέλειωσαν εδώ γιατί ειπώθηκαν εδώ. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν, τα λόγια τους όμως κι οι πράξεις τους όχι. Τα συναισθήματα γεννιούνται ανάμεσά μας σε συγκεκριμένους τόπους κι όταν φύγεις παύεις να τα εξελίσσεις, απλώς προσπαθείς να δημιουργείς νέα.

Τώρα το καλοκαίρι τελείωσε και μοιάζει να συρρικνώθηκε, μοιάζει να κράτησε μια μέρα. Γι αυτό σου λέω, μη μιλάς άλλο. Τι άλλο να πεις; Αντί για νοσταλγία και μελαγχολικά σύννεφα, τώρα σιωπή. 

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.