photo: Octaav

Δεν είμαστε αφελείς. Δεν υπάρχει «καλό ταξίδι». Όλα, κάποια στιγμή, τελειώνουν εδώ. Κάποιοι ολοκληρώνουν την πορεία τους ενώ μερικοί δεν έχουν προλάβει να εκπληρώσουν τα σχέδια και να κλείσουν τις εκκρεμότητές τους. Το μόνο που αφήνουν πίσω είναι μια ανάμνηση, συνήθως γλυκιά, στα οικεία και αγαπημένα τους πρόσωπα.

Υπάρχουν όμως και λίγοι που ξεχωρίζουν. Έχουν ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ένα φίλτρο στην ψυχή κι έτσι μπορούν να συμπυκνώνουν την ουσία της ζωής ή ένα της στιγμιότυπο μέσα σ’ ένα ρεφρέν και δυο ακόρντα. Γι αυτό και μας φέρνουν ανατριχίλα, επειδή μπορούν να εκφράζονται για μας. Επειδή ξεκλειδώνουν ευκολότατα το συγκινησιακό μας ντουλάπι και μας συνεπαίρνουν. Μας αρκούν λίγες τους λέξεις για να ξαναζωντανέψει μέσα μας ο πόνος, η αγάπη, η απογοήτευση και η πάλη, των τάξεων, των διλημμάτων, των συναισθημάτων.

Είναι ό,τι έχει κατασταλάξει μέσα στον άνθρωπο που είναι βαθιά ευαίσθητος και τόσο παρατηρητικός που έχει τη δύναμη να καταγράφει ακόμη και τις καταστάσεις που δεν έχει ζήσει ο ίδιος. Είναι ο στίχος του που μας έρχεται στα χίλια μόλις το πρωί ανοίξουμε τα μάτια, λες και τον ονειρευόμαστε, λες και στον ύπνο μας βοηθάει υποσυνείδητα να περάσουμε τα δύσκολα.

Σε τέτοιου είδους ανθρώπων δε λες καν «το στερνό αντίο». Είναι η διαρκής συντροφιά στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στην παρέα και στο ξενύχτι. Στη χαρά, στη φάση που η κατανάλωση μιας ολόκληρης φιάλης είναι παρηγοριά ή εκτόνωση. Θα είναι πάντα εδώ, η φυσική τους απουσία δε μετράει καθόλου. Ούτε ο πόνος έχει θέση. Μόνο λίγη στεναχώρια που η συλλογή με τα διαμάντια τους παύει να εμπλουτίζεται.

Μάνο, μάζεψε τις παρτιτούρες από το τραπέζι. Θέλω λίγο χώρο ν’ ακουμπήσω, κάτι να σου γράψω…

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr