Οδηγείς. Θεωρητικά τουλάχιστον γιατί βρέχει ακατάπαυστα οπότε στην πράξη προχωράς σημειωτόν. Γυαλιστεροί λιγδιασμένοι δρόμοι και η απόλυτη εντύπωση του βάλτου. Βαλτώνεις, δεν πηγαίνεις πουθενά, γενικώς. Σκέφτεσαι τι σου φταίει, τι σε φθείρει, τι σε σώνει. Καταστάσεις και γεγονότα που τα ‘χεις σκεφτεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν, που δεν καταλήγεις πουθενά ή που όταν καταλήγεις αφήνεις πάντα μια θολούρα σαν κι αυτή που βλέπεις τώρα από το τζάμι του αυτοκινήτου. Παρασύρεσαι κι εσύ, οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα περισσεύουν μα οι λύσεις είναι άτολμες ή ανύπαρκτες.

Έχεις κολλήσει στην κίνηση, δηλαδή στην ακινησία και θα ‘θελες όλα τα φανάρια να ‘ναι πράσινα. Θα ‘θελες ένα πιο μεγάλο λουλουδιασμένο μπαλκόνι, μια πιο φωτεινή πράσινη και ακίνδυνη πυλωτή, μια καθαρή πλατεία στη γειτονιά με μεγάλα δέντρα.

Γκρίζο περιβάλλον με μαύρη προοπτική. Γκρίζες παρέες και λίγο μπλε του facebook. Δρόμοι με σκοτεινά πρόσωπα ή μεγάλα πανό διαμαρτυρίας.

Το ραδιόφωνο παίζει κάτι που προς στιγμή σε αποσπά και σε ταξιδεύει. Το τελευταίο τραγούδι σού θύμισε άλλες εποχές, άλλες παρέες, άλλους έρωτες, ίσως εκείνον το  μοναδικό. Κι εκεί, ανάμεσα στο ρυθμικό και μονότονο ήχο των καθαριστήρων, συνειδητοποιείς ότι γίνεσαι πιο φτωχός.  Λιγοστεύουν οι συναναστροφές, τα γέλια, οι φίλοι κι οι έρωτες.

Ζήσε τη στιγμή, κάνε τα όλα φωτεινά και πολύχρωμα ακόμα κι αν υπάρχει το ενδεχόμενο να διαρκέσουν όσο ένα πυροτέχνημα.

Ζήσε το σήμερα γιατί το αύριο μοιάζει λιγότερο σίγουρο από ποτέ. Ζήσε με την ψυχή ή με το κορμί. Ζήσε με το σπαθί ή με το φιλί. Ζήσε με το χαμόγελο. Βρες τον τόπο που θα το κάνει να επιστρέψει στο πρόσωπό σου γιατί, όπως είπε ένας σπουδαίος φιλόσοφος, «ο θάνατος δεν είναι βάναυσος, βάναυσος είναι ο τρόπος που ξοδεύουμε τη ζωή μας».

Κι όταν θα ανεφάνεις στη στροφή ή στ’ ασπρισμένα σκαλοπάτια της αυλής, θα ξέρω τι διάλεξες. Κι εσύ θα ξέρεις πως βρήκες ξανά το ουράνιο τόξο.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.