photo

Τέτοια εποχή, τέλος του Ιούνη, φτιάχναμε τις βαλίτσες, σε κλίμα απίστευτης αδημονίας και λαχτάρας, για να έρθουμε στο νησί και να περάσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές με τη γιαγιά και τον παππού. Ο μπαμπάς μας συνόδευε, έμενε μόνο λίγες μέρες και περίμενε τη σειρά του για να προστεθεί αργότερα στις υπόλοιπες αφίξεις του Αυγούστου, μαζί με πάρα πολλούς συγγενείς.

Η εικόνα του Κάβο Πάπα ήταν το μεγαλύτερο δώρο, άφηνε πίσω του όλα τα δώρα της νονάς ή του αϊ-Βασίλη. Με το «Κάλυμνος», το «Μιμίκα» και αργότερα το «Ιόνιο». Ακουμπισμένος στην κουπαστή να κοιτάζω το φάρο και τα πρώτα καθρεφτάκια από το Καρκινάγρι. Αμυδρώς σκιαγραφούσα την οικονομική μας κατάσταση και την κοινωνική μας θέση και κοιτούσα τους γονείς μας στα μάτια για να καταλάβω πώς μπορούσαν να μας χαρίζουν κάτι τόσο μεγάλο και τόσο σπουδαίο. Γινόμαστε ξαφνικά πολύ πλούσιοι και πολύ τυχεροί.

Ξυλοσύρτης, ο τελικός προορισμός, ο παράδεισος. Ατέλειωτες ώρες μπάνιου, βουτιές, πατητές και βασίλεια στο μεγάλο βράχο δίπλα στο μόλο. Μετά πλύσιμο στην αυλή με το νερό που έμενε ολημερίς να ζεσταίνεται από τον ήλιο στο μεγάλο μπακιρένιο καζάνι. Τα γεμιστά της γιαγιάς ψημένα στην «ΚΑΖΑ» και μετά άκρα του τάφου σιωπή. Υποχρεωτική μουγκαμάρα για τη μεσημεριανή ξεκούραση των μεγάλων. Και τα γέλια μας πνιγμένα κάτω από τα μαξιλάρια γιατί η γιαγιά εκτός από προσωποποίηση της καλοσύνης ήταν και ο ορισμός της αυστηρότητας.

Τώρα που είμαι πια μόνιμος κάτοικος δεν μπορώ να ξαναζήσω τα συναισθήματα του ερχομού και της έναρξης των διακοπών. Περιμένω τους φίλους και τους συγγενείς για να δω στα δικά τους μάτια όλη αυτήν τη λαχτάρα και τις μεγάλες προσδοκίες τους. Το αντάμωμα από τα πέρσι ή από δεκαετίες, οι αγκαλιές και μετά τα μπάνια, τα γλέντια, τα πανηγύρια. Κάθε τους δραστηριότητα έχει μια διαφορετική απόχρωση γιατί είναι μετρημένη, γιατί έχει ημερομηνία λήξης. Γι αυτό και την ζουν καθημερινά ως μεγάλη στιγμή, ανεπανάληπτη και ευτυχισμένη. 

Γι αυτό να έρθετε. Για το σμίξιμο, για καθετί μικρό που μεταμορφώνεται μαγικά σε μεγάλο, για να μοιραστούμε τα γεμιστά κάποιας άλλης γιαγιάς, για να φάμε κρύα σύκα κάτω από την κληματαριά. Για να μου πείτε πόσο πιο γλυκά είναι ενώ εγώ τα βρίσκω απλώς νόστιμα. Για να πιούμε τα τελευταία κρασιά, από την Προεσπέρα μέχρι το Φανάρι, και να μου πείτε πόσο καλόπιοτα είναι όλα ενώ εγώ ξινίζω τα μούτρα στα μισά από αυτά που δοκιμάζω. 

Γι αυτό να έρθετε. Γιατί μου λείπετε, μα πάνω απ’ όλα γιατί σας χρειάζομαι.

Καλή αντάμωση.

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr