Το προηγούμενο βράδυ δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Είχες αγωνιά. Υπερένταση μάλλον. Η μαμά σου σε έβαζε για ύπνο, αλλά εσύ δεν έλεγες να κλείσεις τα μάτια. Μετρούσες τις ώρες. Ε; Το πρωί έπρεπε να είμαστε όλοι όρθιοι στις 6.

photos: REUTERS/ YIORGOS KARAHALIS

Αυτό δεν το είδαμε και δεν το ακούσαμε στις ειδήσεις. Η μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων ετών. Η μεγαλύτερη συμμετοχή διαμαρτυρίας εργαζομένων που μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον εγώ. Με ένα χαρακτηριστικό που την διέκρινε, για μένα πρωτόγνωρο: Θυμός και οργή. Αλήθεια, δεν το είχα ξαναδεί. Χιλιάδες κόσμου μπροστά από τη Βουλή να φωνάζει δυνατά ένα σύνθημα. Ένα σύνθημα επί ώρα: Ο λαός απαιτεί τα λαμόγια φυλακή. Ήταν συγκλονιστικό. Θυμός και οργή. Η πλατεία παλλόταν από τις ιαχές του κόσμου. Του αγανακτισμένου κόσμου που κινήθηκε κάποια στιγμή προς την είσοδο της Βουλής. Αλλά χωρίς καλυμμένα πρόσωπα, χωρίς μαντίλια, χωρίς μάσκες, χωρίς κράνη. Δεν ήταν αντιεξουσιαστές, ούτε αναρχικοί. Ούτε ΚΚΕ, ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΛΑΟΣ, ούτε τίποτα. (το βλέπεις στην φώτο). Ήταν Πολίτες, εσύ εγώ, ένας φίλος, αηδιασμένοι με τα κόμματα και τους εκπροσώπους τους, αηδιασμένοι με όλους αυτούς τους υπαίτιους του πολιτικού ξεχαρβαλώματος της δημόσιας διοίκησης και των οικονομικών της χώρας.

Καλησπέρα σας. Λοιπόν ακούστε, και βάλτε τα καλά στο μυαλό σας γιατί θα τα πω μόνο μια φορά...

Φαντάζομαι ότι έχουμε την ίδια εντύπωση. Τα οικονομικά μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση είναι άδικα και σκληρά για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Πλήττονται πάλι οι μη έχοντες, πάλι οι χαμηλοσυνταξιούχοι πάλι όλοι εκείνοι που στο μεγάλο πάρτι δεν καλέστηκαν ποτέ. Όσοι όμως το οργάνωσαν, έβγαλαν τις πιο καλές γκόμενες, ήπιαν τα πιο πολλά ποτά, καθάρισαν όλο το μπουφέ με τα φαγητά και δεν τους ζήτησε και κανείς λογαριασμό. Την έβγαλαν καθαρή. Πάλι.