ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Γιούλης Φραδέλου
της Γιούλης Φραδέλου
Ακούς φωνές έξω από την πόρτα σου. Δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται αλλά συνεχίζεις τη δουλειά σου. Έτσι πρέπει. Άσε γιατι κι ακόμα δεν έχεις καταλάβει αν σε παρακολουθεί κάποια κάμερα εκεί που δουλεύεις. Η πόρτα ανοίγει. Βλέπεις του συναδέλφους σου μαζεμένους απ’ έξω. Είναι και μια τούρτα εκεί. Μια καρέκλα απομακρύνεται αστραπιαία από το δωμάτιο σου, μάλλον κάποιος δε χώραγε να κάτσει.. σκέφτεσαι.
Ποτέ της δεν ήταν καλή στο να θυμάται στιγμές. Ζούσε έτσι απλά, χωρίς να δίνει σημασία στα στιγμιότυπα της ζωής της. Τόσο που αν της ζητούσε κανείς να ξεθάψει την πιο πρώτη της μνήμη, όσο και να ‘ψαχνε μέσα της δεν θα έβρισκε τίποτα πιο παλιό από κάτι μνήμες του δημοτικού. Κι αυτές κομματιaσμένες, θολές και στραπατσαρισμένες από το πέρασμα των χρόνων.
Έπιασε νευρικά το φάκελο. Ήξερε οτι περίμενε να λάβει κάτι αλλά δεν ήξερε τι. Και στην τελική, δε είχε και σημασία. Σημασία είχε ότι κρατούσε το φάκελο στα χέρια της. Επέστρεφε σο δωμάτιο της στο Ντελφτ, με τα ψώνια της εβδομάδας στα χέρια, όταν άνοιξε το γραμματοκιβώτιο και είδε κάτι να διαφέρει..κάτι που δεν έμοιαζε να έρχεται από τράπεζα.