ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Γιούλης Φραδέλου

Η Γιούλη Φραδέλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο τιμημένο Πολυτεχνείο επι επτά συναπτά έτη μέχρι να την εμπεδώσει πλήρως, και κατόπιν εκδιώχθηκε στην Ολλανδία για να μελετήσει την επιστήμη των κατασκευών και να φάει τα υπόλοιπα λεφτά του μπαμπά. Στον ελεύθερό της χρόνο,σκοτώνει πάπιες, κάνει μαθήματα Ικαριώτικου σε σαλεμένους Ολλανδούς, και πίνει μπύρες, πίνει μπύρες, πίνει μπύρες.. Από τότε που ανακάλυψε ότι είναι υπερβολικά συνεπής, αγχωτική και υπεύθυνη(κανείς δεν είναι τέλειος..) έχει ριχθεί στον αγώνα να προβάλλει την Ικαριώτικη καταγωγή της και το κάνει με μεγάλη επιτυχία. Λατρεύει να τρώει πεταλίδια, να πίνει κρασί με τον παππού της τον Γαβρίλη και να χορεύει ξυπόλητη στα πανηγύρια.. Όταν θέλει κάπου να μιλήσει, γράφει πτήσεις.. Ανεχτείτε την!

της Γιούλης Φραδέλου

Ακούς φωνές έξω από την πόρτα σου. Δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται αλλά συνεχίζεις τη δουλειά σου. Έτσι πρέπει. Άσε γιατι κι ακόμα δεν έχεις καταλάβει αν σε παρακολουθεί κάποια κάμερα εκεί που δουλεύεις. Η πόρτα ανοίγει. Βλέπεις του συναδέλφους σου μαζεμένους απ’ έξω. Είναι και μια τούρτα εκεί. Μια καρέκλα απομακρύνεται αστραπιαία από το δωμάτιο σου, μάλλον κάποιος δε χώραγε να κάτσει.. σκέφτεσαι.

Αυτή η πτήση λοιπόν γράφεται σε ένα παρακμιακό δωμάτιο ξενοδοχείου σε μια πόλη της Ελβετίας. Το δείπνο έχει μόλις τελειώσει. Δείπνο του κώλου δηλαδή, αλλά τέλοσπαντων..

Ποτέ της δεν ήταν καλή στο να θυμάται στιγμές. Ζούσε έτσι απλά, χωρίς να δίνει σημασία στα στιγμιότυπα της ζωής της. Τόσο που αν της ζητούσε κανείς να ξεθάψει την πιο πρώτη της μνήμη, όσο και να ‘ψαχνε μέσα της δεν θα έβρισκε τίποτα πιο παλιό από κάτι μνήμες του δημοτικού. Κι αυτές κομματιaσμένες, θολές και στραπατσαρισμένες από το πέρασμα των χρόνων.

Σε ένα τυπικό “greek restaurant” του εξωτερικού, εκεί που έρχονται ξαναμμένοι “non greeks” να γεφτούν λίγο τζατζίκι και ταραμοσαλάτα στις 6 η ώρα το απόγευμα (τότε είναι ντε η ώρα για το “dinner” τους) βρέθηκαν λοιπόν προχθές τρεις Έλληνες.

Έπιασε νευρικά το φάκελο. Ήξερε οτι περίμενε να λάβει κάτι αλλά δεν ήξερε τι. Και στην τελική, δε είχε και σημασία. Σημασία είχε ότι κρατούσε το φάκελο στα χέρια της. Επέστρεφε σο δωμάτιο της στο Ντελφτ, με τα ψώνια της εβδομάδας στα χέρια, όταν άνοιξε το γραμματοκιβώτιο και είδε κάτι να διαφέρει..κάτι που δεν έμοιαζε να έρχεται από τράπεζα.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, έχω καιρό να σου γράψω, μπορεί και να μην είχα κάτι να σου πω, αλλά αφού ξέρω ότι δεν μπορείς τις δικαιολογίες.. δε θα σου πω καμία σήμερα. Σήμερα θέλω απλά να σου μιλήσω για μένα, για το παρόν μου.

- Εεεε, παιδιά, χίλια συγγνώμη.. να σας ρωτήσω κάτι, τον πυροσβεστήρα πού ακριβώς τον πάτε;

Αυτή την περίοδο, που δεν υπάρχει φράγκο στην τσέπη μου ούτε για ζήτω.. ομολογώ ότι σκέφτομαι αρκετά συχνά τα ψώνια. Σκεφτόμουν λοιπόν πόσο ευχάριστη αλλά και πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η διαδικασία επιλογής και αγοράς των κατάλληλων ρούχων.

21/09/2010 - 08:36τι λες;

Λοιπόν λυπάμαι, αλλά είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω ότι αποτύχατε! Ή μπορείς να το ακούσεις και αλλιώς…

γεννήθηκα 3,5 κιλά κάπου στην Αθήνα

Σελίδες