Αυτή η πτήση λοιπόν γράφεται σε ένα παρακμιακό δωμάτιο ξενοδοχείου σε μια πόλη της Ελβετίας. Το δείπνο έχει μόλις τελειώσει. Δείπνο του κώλου δηλαδή, αλλά τέλοσπαντων.. Τέσσερεις καρέκλες και δύο πολυθρόνες στριμωγμένες σε ένα τραπέζι, κάτι άσπρα πιάτα που θυμίζουν νοσοκομείο και ένα κρασί των 2 ευρώ. Τρεις ελληνίδες, δύο Ολλανδοί και μία Κορεάτισσα, μόνο ανέκδοτο που δεν έγιναν.

Ήταν σειρά της Ελλάδας να θριαμβεύσει καθώς το φαί για σήμερα ήταν σουτζουκάκια. “Να μάθουν ρε Ελένη κι αυτοί οι καημένοι οι Ολλανδοί επιτέλους να τρώνε μπας και κόψουν τα ψωμιά..” ψιθύρισε χαμηλόφωνα λες και θα καταλάβαινε και κανένας.. “αλλά δεν ξέρεις και ποτέ..” σκέφτηκε.  Τους τα ‘χε μαζεμένα κι αυτονών τώρα τελευταία και δεν γούσταρε να τους δίνει καμιά λαβή για σχόλια..

Λίγο σκόρδο λοιπόν χρειάστηκε να αγοράσουν, κανέλα, κι άντε να βρεις πως λέγεται κι αυτό το κύμινο στα γερμανικά. Και πώς βρέθηκε ξαφνικά να χορεύει πάνω από την κατσαρόλα σαν τρελή ποτέ δεν το κατάλαβε. Με τα χέρια σηκωμένα σα σε δέηση, σαν να είχε να φάει φαί από χρόνια. Αληθινό φαί. Κοίτα Kim..  “έτσι πρέπει να χορεύεις πάνω από το φαί.. κι αυτό να παιδεύεται, να κοκκινίζει, να ζαλίζεται απ’ τα μάγεια μέχρι να σου παραδωθεί τελείως, να μεσολαβήσει για τους όλους αυτούς τους μήνες που έχεις να φάς μαμαδίσιο φαί.. να πείσει μέχρι και τους δυσκοίλιους τους Ολλανδούς οτι όλα είναι καλύτερα εκεί κάτω.. και προπάντων πιο νόστιμα”.

-Τώρα το καταλαβαίνω.. όλα είναι πιο νόστιμα εκεί.. αλήθεια στο λέω κι ας μη με πιστεύεις.. κι ας το ‘χεις αρνηθεί μέσα σου, κι ας έχεις κουραστεί να επιβιώνεις, κι ας βαρέθηκες να παλεύεις μόνος σου εκεί κάτω.

Τι ωραία που θα ‘τανε να μπορούσε να το υπενθυμίσει σε όλους. Τόσο ξεκάθαρα όπως το ένιωσε εκείνο το βράδυ. Να τους μιλήσει για όλα τα νόστιμα της ζωής της.. έτσι ένα-ένα όπως της ήρθαν στο μυαλό εκείνη τη νύχτα. Για όλες τις μυρωδίες, τις νύχτες και τα γλέντια με φίλους, τις μπύρες στα παγκάκια.. όλα ήταν πιο νόστιμα εκεί.. κι η μυρωδιά του σπιτιού εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια με τους γονείς, και το ψάρι που πάντα γκρίνιαζε ότι της βρώμαγε αλλα τώρα μέχρι κι αυτό της έλειπε.

Και τα σκέφτεται όλα αυτά γιατί για μία ακόμα φορά δεν θα πάει σπίτι της φέτος και γιατί οι γιορτές πλησιάζουν και είναι σίγουρη ότι όπως και να είναι τα πράγματα, κάτι τέτοιες μικρές στιγμές μνήμης, κάτι μυρωδιές κι αρώματα θα γίνουν η φόρα της, οι ανάσες της για την επόμενη βουτιά.

Και είναι πια σίγουρη ότι τα Χριστούγεννα θα είναι φέτος γέλια και φίλοι και χαρές και πανηγύρια, έστω κι αν όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε έναν άλλον τόπο... σε μιαν άλλη γλώσσα.. με μιαν άλλη οικογένεια. Κι ας τολμήσει κανείς να της χαλάσει το όνειρο..!

Γιούλη Φραδέλου
fradelou_georgia@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Γιούλης Φραδέλου.