Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, για τους γνωστούς και αναπόφευκτους λόγους της «σταδιοδρομίας» βρέθηκα στην Αθήνα. Η απόφαση ήταν αναγκαία και καθόλου ευχάριστη. Η καθημερινότητά μου ήταν σχεδόν αφόρητη γιατί εκτός από τις συνθήκες είχα ήδη μια αρνητική προδιάθεση για τη ζωή στο αστικό κέντρο.

Μία φίλη, φοιτήτρια εκείνη την εποχή, είχε στο διαμέρισμά της δύο καριβόλους ως ενθύμιο από τα πάτρια εδάφη. Αυτοί είχαν γλιστρήσει στον τοίχο της κουζίνας και είχαν κοιμηθεί λίγα εκατοστά πριν το ταβάνι. Έμειναν εκεί για μήνες κι αυτό μου έδωσε την ιδέα να πάρω κι εγώ μαζί μου κάτι από την Ικαριά. Ήθελα όμως κάτι άψυχο για συμβολικούς λόγους. Ήθελα κάτι που υπήρχε πριν από μένα, ενώ θα συνέχιζε να υπάρχει και μετά.

Πήγα στο Δράκανο και βρήκα ένα θραύσμα αγγείου από τα αμέτρητα διάσπαρτα που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, από τον Αϊ-Γιώργη ως το Ιερό. Ήταν κυρτό και κυλινδρικό σαν χειρολαβή από δοχείο. Ήταν ένα αντικείμενο φτιαγμένο από καριώτικο χώμα κι ανθρώπινα χέρια. Το άγγιζα, εκεί στην πόλη, σχεδόν καθημερινά κι αυτομάτως, με κινηματογραφικό τρόπο, περνούσαν απ’ το μυαλό μου εικόνες ή μυρωδιές του νησιού.

Έτσι πορεύτηκα στην Αθήνα που δεν την χώνεψα και δε με αφομοίωσε ποτέ της. Πάντα δυσαρεστημένος με τον τρόπο ζωής και μονίμως με το σαράκι της ξενιτιάς.

Όταν τα βρόντηξα όλα κάτω κι επέστρεψα στην Ικαρία βρήκα τον εαυτό μου. Σταμάτησαν και οι ημικρανίες που με βασάνιζαν συχνά. Ένα πρωί, αξημέρωτα, πήρα τον καφέ μου και πήγα στο Δράκανο, είδα την ανατολή και αναλογίστηκα πόσο χρόνο έχασα ευχόμενος να μην ήταν και πολύτιμος. Κάτι σαν τη στρατιωτική θητεία που είναι μία άχρηστη παρένθεση στη ζωή. Κάλιο αργά παρά ποτέ, λένε.

Έβγαλα το πήλινο κομμάτι από την τσέπη μου και το άφησα, σχεδόν στο ίδιο σημείο που το είχα πάρει. Δε χρειαζόμουν πια κάτι για φυλαχτό. Ένα κεφάλαιο είχε κλείσει.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.