Αγαπητέ μου αϊ-Βασίλη, είμαι πάλι ο Κώστας και βρίσκομαι με το φίλο Μιχάλη στην Κουάλα Λουμπούρ. Αυτό στο διευκρινίζω για να μη σε μπερδέψει το γραμματόσημο. Ό,τι σου ζητάω, θα ήθελα θα αποσταλεί ή να εκπληρωθεί στην πατρίδα.

Σε γενικές γραμμές όλα πάνε προς το καλύτερο. Σ’ ευχαριστώ πολύ που πραγματοποίησες και την τελευταία μου περσινή ευχή. Χάρις σε σένα οι επαγγελματίες σταματούν ν’ αλλάζουν τη φορολογική μνήμη των ταμειακών μηχανών τους. Πλέον την πετάνε ολόκληρη και παίρνουν καινούρια μηχανή. Μιλάμε για τρελές εισαγωγές και για ακόμα πιο τρελά κέρδη. Για να στο ανταποδώσω θα σου στείλω μια υπέροχη ταρανδίνα, να κάνει συντροφιά στο Ρούντολφ. Αρχικά σκέφτηκα να σου στείλω την ξαδέλφη της Κριστίνας. Την θυμάσαι; Είναι εκείνη η δίμετρη που μου έστειλες πέρσι από την Τσεχία. Ε, μετά σκέφτηκα πως δεν θα μπορούσες να την «χαρείς». Χωρίς παρεξήγηση, ε; Λόγω ηλικίας εννοώ. Ε, σκέφτηκα τον τάρανδό σου για να δεις πως εγώ τους φίλους μου τους προσέχω.

Εδώ όλα καλά. Ο Μιχάλης βαστάει αγκαλιά δύο Ασιάτισσες και είναι πολύ χαρούμενος που μετά από καιρό έπαιξε πάλι σε όλα τα κανάλια. Μια που το έφερε η κουβέντα, μπορείς να μου κανονίσεις μια κουβεντούλα με τον Μπογδάνο; Με σνομπάρει το κωλόπαιδο αλλά πιστεύω πως μια εμφάνιση στην εκπομπή του θα μου έδινε πολλούς πόντους. Μιλάει σαν τον Κοραή για να δείξει ότι είναι διαβασμένος κι αυτό τον κάνει άπαιχτο. Δεν τον καταλαβαίνει κανένας αλλά τον συμπαθούν όλοι. Εγώ που επίσης είμαι άπαιχτος δεν πρέπει να του δώσω μια συνέντευξη;

Θα ήθελα ακόμα, όταν περάσεις από την Ικαρία, να πας να βρεις τον πατέρα μου που είναι μοναχός του στο σπίτι. Ξέρεις, στον Αθέρα, το πρώτο χωριό κάτω από τη Φάρδη. Δεν μου πάει να ξοδεύω τις γιορτινές μέρες στο κατσικοχώρι αλλά τον έχω έννοια το γέρο. Κάτσε λίγο μαζί του, έστω ένα βράδυ, να του κάνεις συντροφιά. Διηγείται ωραίες ιστορίες κι έχει πάντα τσίπουρο από κούμαρα και παστελαριές.

Αν με ρωτήσεις, κατά βάθος, θα ήθελα μια φορά να κάνω γιορτές μαζί του, στη μοναδική ζεστασιά του σπιτιού, αλλά έχω δημιουργήσει τόσες υποχρεώσεις που δε χαλαρώνω ούτε λεπτό. Μπορεί να πηγαίνω στο Μονακό δυο φορές το χρόνο αλλά συχνά θυμάμαι τον κρέβατο που κοιμόμουν παιδί, την κούνια που κρεμόταν στον άριο της αυλής και τους καλιτσάντερους που κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, έκοβαν τα σκοινιά της. 

Εδώ, ψηλά στον ουρανοξύστη, που ο κόσμος φαίνεται πολύ μικρός, μου βγήκε ξαφνικά μια νοσταλγία. Άλλο τίποτα δε θα γυρέψω.

Πατέρα αϊ-Βασίλη, σ’ ευχαριστώ.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε σχετικά:
- Γράμμα στον Άι-Βασίλη
- Γράμμα στον Άι-Βασίλη 2
- Γράμμα στον Άι-Βασίλη 3

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.