«Πού είσαι;», φώναξε δυνατά από την κουζίνα. Καμία απάντηση. «Πού είσαι και κάνεις τέτοια ύποπτη ησυχία;», της ξαναφώναξε. «Δε σου λέω!», ακούστηκε υπόκωφα η παιχνιδιάρικη φωνή της. Ένα ξαφνικό γελάκι πετάχτηκε απ’ τα χείλη του. «Καραγκιοζάκο μου…» σιγομουρμούρισε το αγόρι κι άφησε το κουτάλι επάνω στο τραπέζι της κουζίνας χαμογελώντας. Με αργά αλλά αποφασιστικά βήματα, κινήθηκε προς το σαλόνι απ’ όπου του φάνηκε πως άκουσε τη φωνή της. «Πού είσαι κι άφησα τη λεμονόπιτα στη μέση για νά ‘ρθω να….». Σταμάτησε. Πάγωσε. Την είδε.

Εκεί, στην ακρούλα, εκεί που είχαν πει πως θα έστηναν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους –αν είχαν- με τα φωτάκια και τις φωτογραφίες αντί για στολίδια, εκεί που κανονικά βρίσκεται ένα τραπεζάκι με σουβέρ, κεριά και άλλα τέτοια, εκεί δίπλα στην πόρτα και κάτω απ’ την κρεμάστρα, ακριβώς μπροστά στο παράθυρο που βλέπει στην αυλή και στο Ικάριο, είδε το κορίτσι ντυμένο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο.

Με μια πράσινη και μια ασημί γιρλάντα τυλιγμένες γύρω από το σώμα της, του χαμογελούσε με τα φωτάκια ν’ αναβοσβήνουν χαρούμενα πάνω της. «Τι κάνεις βρε νούμερο;» της φώναξε σκασμένος στα γέλια . «Το δέντρο!» του είπε ενθουσιασμένη, δείχνοντάς του ολόκληρη την οδοντοστοιχία της. Ήταν το secret smile της που ήταν μόνο γι’ αυτόν. «Χαχαχαχα! Είσαι Θεά!». Η κοιλιά της γέλασε κι αυτή κάπως έντονα, γιατί προεξείχε πολύ εκείνο το Δεκέμβριο. Ίσως επειδή εκεί μέσα βρισκόταν ένα ακόμη κορίτσι, αποφασισμένο να παραμείνει για τουλάχιστον ένα μήνα. Ουφφφφ… ταλαιπωρία… Ήταν όμως πραγματικά φαντασμαγορικό το θέαμα της κοιλιάς με τις γιρλάντες και τα φωτάκια, κακά τα ψέμματα.

Εκεί στο νησί δεν τους ενδιέφεραν ιδιαίτερα τα στολίδια και τα Χριστούγεννα. Είχαν αποφασίσει να τους ενδιαφέρουν μόνο τα πολύ πολύ πολύ σημαντικά θέματα από δω και στο εξής. Άλλωστε, αυτή τη στιγμή το μόνο που είχε πραγματικά σημασία ήταν το μικρό κορίτσι που θα έμπαινε στην παρέα τους σε ένα μήνα, οπότε όλα τα άλλα ήταν απλά λεπτομέρειες. Έπρεπε όμως και να μην ξεχνούν ν’ αγαπιούνται, έτσι δεν είναι…;

«Αφού δεν έχουμε λεφτά να πάρουμε, αποφάσισα να κάνω εγώ το δέντρο! Ωραία δεν είμαι; Ε; Για πες!». «Είσαι φανταστική!» της είπε πλησιάζοντας την πελώρια κοιλιά της. «Έτσι όπως αναβοσβήνεις με κολάζεις. Νομίζω πως δε σ’ εχω δει ποτέ πιο όμορφη!». «Το ‘ξερα…!» είπε περήφανη. «Να κατεβάσω για λίγο τα χέρια λες ή θα χαλάσει; Πιάστηκα τόση ώρα να σε περιμένω, εσένα και τη λεμονόπιτά σου!». «Σ’ αγαπάω. Καλά Χριστούγεννα» είπε το αγόρι αγκαλιάζοντας στοργικά τη γιρλάντα του. Και μια κοιλιά μπήκε κλωτσώντας ανάμεσά τους.

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.

Χριστουγεννιάτικα της Ικαρίας: εθιμικά & ευχετικά της γιορτής