Έχω δέσει στο δάχτυλό μου ένα σπαγκάκι. Το έβαλα γιατί κάτι πρέπει να θυμηθώ. Τώρα το κοιτάζω και δε θυμάμαι  τι έπρεπε να θυμηθώ. Η γιαγιά μου έκρυβε τα λεφτά της για να μην τα βρουν οι κλέφτες. Μετά δεν τα έβρισκε ούτε η ίδια. Εγώ είμαι ακόμη νέα για να έχω τέτοια συμπτώματα. Καλού κακού, λύνω κανένα σταυρόλεξο που λένε ότι βοηθάει στη συγκέντρωση, με αποτέλεσμα να μην ξέρω  πού είναι ο Βόσπορος παρόλο που μπορεί να τον πίνω κάθε Σάββατο, αλλά να ξέρω παραπόταμους του Δούναβη, Αιθίοπες φυλάρχους και την άφωνη Λέλα.

Τι να το κάνεις όμως που τακτοποιώντας την τσάντα μου πριν βγω από το αυτοκίνητο πετάω μέσα και τα κλειδιά; Και άντε να τα ξαναβρείς μετά για να κλειδώσεις. Και το κινητό. Όλοι νομίζουν πως είμαι πολυάσχολη γιατί δεν απαντάω,  η μάνα μου μετά τα τρία ντριν αρχίζει να πιστεύει ότι πέθανα, ο φίλος μου ότι τον κερατώνω και  ούτω καθεξής.  Εγώ εντωμεταξύ είμαι με τη μούρη χωμένη μες την τσάντα ανακατεύοντας πορτοφόλια, τσιγάρα, λιποζάν, και λίγη άμμο από Μεσαχτή.  Όταν καμιά φορά-συχνά το χάνω εντελώς το κινητό μου, σκέφτομαι σοβαρά να μην ξαναπάρω. Δεν κρατάει για πολύ, με βρίζουν αυτοί που με ψάχνουν και δε με βρίσκουν και τελικά ξαναγοράζω για να γλυτώσω κανένα μπινελίκι.   Αυτές οι μέρες όμως που καταφέρνω να μείνω χωρίς τηλέφωνο είναι σα μίνι διακοπές, όχι ταξιδιωτικές, ησυχάζει το κεφάλι μου . Έλα δεν είναι μαλακία να βρίζεις κάποιον που δεν έχει κινητό; Εγώ πάντως το κάνω συνέχεια. Όπως και αυτούς που δεν έχουνε Φέισμπουκ. Μα είναι δυνατόν, πώς θα επικοινωνήσουμε; Από μέσα μου τους ζηλεύω. Εγώ το έχω σκίσει πάντως. Δεν κάνω τσατ, α όλα κι όλα! Μου αρέσει να γράφω σε χαρτί. Είναι εθιστικό  το πώς γλιστράει το στυλό ειδικά όταν η μύτη είναι μαλακή και  χάνει ελάχιστα μελάνι. Α, έν υπάρχει! Έτσι το λέγανε οι Ικαριώτες, πολύ πριν γίνει της μόδας η φράση: «Δεν υπάρχει!!» και γίνει και διαφήμιση:
-Μπαμπά δεν υπάρχει!!
-Ε και τότε πώς θα σου το αγοράσω κορίτσι μου;

Οι Ικαριώτες βέβαια το λένε πολύ πιο ωραία γιατί δε βάζουνε το «Δ» και γλιστράει κι αυτό όπως το στυλό  στο χαρτί και την άλλη διαφήμιση με τη σως για να γλιστράει και τον ομορφάντρα. Καλά, είναι λίγο παλιές οι διαφημίσεις τώρα άλλα έχω μείνει και 2 χρόνια χωρίς τηλεόραση. Τη χάλασα, με χάλασε, απλώς την έκλεισα μια μέρα και δεν την ξανάνοιξα; Δε θυμάμαι. Τέλος πάντων, χωρίς το «Δ» πάντως είναι «πιο καλύτερα» που έλεγε και μια πρώην προϊσταμένη μου στο ΤΕΒΕ. Πιο καλύτερα. Εγώ πιστεύω ότι γι’ αυτό είχε γίνει προϊσταμένη, ήξερε πολλές άγνωστες λέξεις,  ψαρώσανε τ’ αφεντικά και την προώθησαν. Που είχα μείνει; Στον ομορφάντρα! Ο πατέρας μου όποτε με πετύχαινε μπροστά σε καθρέφτη να καμαρώνομαι μου έλεγε: Η ομορφιά είναι εδώ, και μου έδειχνε μέσα στο κεφάλι. Εγώ υποψιάζομαι όμως ότι πήρα από τη μάνα μου, που τη ρωτάς  τι θα φάμε σήμερα και σου απαντάει: Γιουβαρλάκια, μια συνταγή που μου έδωσε η Κατίνα, η κόρη του Βαγγέλα που είχε το μπακάλικο  και η εγγονή του παντρεύτηκε  το γιό του Παντελάρα και κάνανε και δυο παιδιά εσύ να δούμε πότε θα κάνεις προκοπή. 

Εμένα, ακόμα χειρότερρα, δε με ρώτησε και κανείς τίποτα. Εγώ μόνη μου ξεκίνησα. Αυτός ο σπάγκος τι κάνει στο χεράκι μου, με δέσανε; Γιατί καλέ, τι έκανα; Θυμίστε μου!

η Φαηδόνα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Φαηδόνας.