Είναι βράδυ, επιστρέφω από μία κρασοκατάνυξη με φίλους.Φέτος επέλεξα να κινούμαι με τα πόδια στο νησί. Tο να έχω το άγχος του γυρισμού οδηγώντας, δε με αφήνει να χαλαρώσω.Ανεβαίνω την ανηφόρα με λίγη δυσκολία...αλλά ούτως ή άλλως δε βιάζομαι.

Φτάνοντας στο σπίτι,κάθομαι για λίγο στην κούνια να πάρω μία ανάσα και να απολαύσω την βραδιά...σε δύο μέρες φεύγω.Κλείνω τα μάτια και αναπνέω βαθιά...θέλω να πάρω όλον τον αέρα του νησιού μαζί μου...να τον έχω τον χειμώνα στην πόλη. Ακούω τους ήχους της θάλασσας, τον γκιώνη, το φεγγάρι που έχει κάνει την νύχτα μέρα και ...το μηχανάκι που περνάει. Το θέλω και αυτό μέσα στην εικόνα που θα πάρω μαζί, είναι πιθανότατα κάποιου φίλου. Αφουγκράζομαι το χωριό,είναι αργά και τα μαγαζιά από κάτω αρχίζουν και κλείνουν...οι ήχοι όλοι γνώριμοι...οικείοι.

Αισθάνομαι για μια στιγμή ότι έχω γίνει ένα με όλα, τα δέντρα, την αυλή, τη θάλασσα, το φεγγάρι, τους ανθρώπους, τον εαυτό μου. Ξαναπαίρνω μιά ανάσα με την σκέψη να την κρατήσω μέσα μου μέχρι να ξαναέρθω και δακρίζω από την χαρά που μου πρόσφερε η γαλήνη εκείνης της στιγμής.

Είναι εκείνες οι μικρές στιγμές,που το κενό και απεγκλωβισμένο σου μυαλό από σκέψεις, σου επιτρέπει να δεις την πραγματική ομορφιά και σε αφήνει να θυμηθείς ότι είσαι άνθρωπος.

Ο αέρας του νησιού είναι ακόμα μέσα μου και η εικόνα εκείνης της βραδιάς καρφωμένη στο μυαλό μου.Και του χρόνου...

Μυρτώ Αξαρλή
mirtax_gr@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μυρτώς Αξαρλή.

Διαβάστε επίσης: Το φυλαχτό