Χτες καθώς κουραζόμουν
σκεφτόμουν

Γιατί να τσακίζομαι στα κατσάβραχα,
να πονάνε τα πόδια μου,
να κουράζω τα χέρια μου,
δουλεύοντας ώρες,
για ένα κούτσουρο,
ένα βράχο;

Γιατί να μην είναι εύφορη η γη,
πεδινή, χωρίς ανηφόρες,
πέτρες, γκρεμούς;

Γιατί πρέπει σε κάθε βήμα να προσέχω
μη σκοτωθώ, μη με ξεσκίσουν οι βάτοι;

Χάθηκε ο κόσμος να 'ταν ίσιοι οι δρόμοι,
να ήταν το τοπίο -με μια λέξη- “βατό”;

Γιατί δηλαδή να μην είναι το σύμπαν μου
επίπεδο και τετράγωνο, να μη
ψάχνω κάθε φορά να
βρω το κόλπο του,
το μυστικό, την
πατέντα;

Γιατί να ζω αιώνια μέσα
σ' ένα ριψοκίνδυνο
πείραμα;

Τότε φύσηξε μια αύρα το πέλαγος,
βούιξαν τα πεύκα από πάνω μου
και είπαν:
- Μα για να είσαι ελεύθερος,
βλάκα! Έχεις πλάκα
όταν σκέφτεσαι

otinanai