το πρεβεζόμετρο

Είχα ένα αλάνθαστο όργανο
που μετρούσε την αξία ενός τόπου.
Ήταν λίγο παλιό βέβαια -του 1928.
Ωστόσο δούλευε με ακρίβεια
αφού η αρχή του ήταν απλή.
Δεν ήταν παρά ένα ποίημα.

Μετρούσε κάργιες, μαύρους τοίχους
και κεραμίδια. Μετρούσε γυναίκες
και κρεμμύδια. Μετρούσε δρόμους
κι ονόματα, αστυνόμους με μερίδες,
δάσκαλους μ' εφημερίδες.

Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Να μην σας κουράζω με τα τεχνικά.
Με τρεις λέξεις, το πρεβεζόμετρό μου
μετρούσε την ακινησία, την σαπίλα,
τον θάνατο.

Εδώ που ζω όμως τώρα οι ενδείξεις του
ήταν τόσο ανεπαίσθητες ώστε το όργανο
μου φαινόταν πως δεν δουλεύει καθόλου.

Το πήγα στον μάστορη -
με φρίκη μου είδα- το βούτηξε
μέσα σε έναν κουβά με κρασί.
- Τι κάνεις εκεί;
Ρε, είναι αντίκα!

- Ίσα-ίσα που σ' έσωσα. Δεν έπρεπε να έχεις εδώ πρεβεζόμετρο.
Τέτοιο όργανο φτιάχτηκε μόνο για βαριές στεριανές επαρχίες.
Αυτά που μετρούσε, αν επέμενες να τα 'βρεις εδώ,
θα σε είχε πάρει από κάτω.
Μάνα μου, τι θέλεις Νομάρχη, κηδείες και κάργιες;
Τώρα που το 'φτιαξα, θα δουλεύει για σένα σωστά.
Θα λέει καλαμπούρια, θα χορεύει.
Θα σε ξεκουράζει μετρώντας
χαρούμενα, ζωτικά...

οtinanai

Όλα τα otinanai, εδώ.