Χτες έφυγε ο παπα-Κώστας (Πλάκας), πλήρης ημερών (τον Αύγουστο έκλεισε τα 100) και αγάπης (με πολλά εγγόνια και δισέγγονα αλλά και την αγάπη και τον σεβασμό όλων μας). Τα Μέσα (μέχρι το CNN) τον έκαναν διάσημο επειδή στα 90+ καβαλούσε γουρούνα. Εγώ θα τον θυμάμαι όμως από προσωπικές μνήμες όταν λειτουργούσε (δε θέλω να τις μοιραστώ, τουλάχιστον όχι τώρα και εδώ) αλλά και από το 2009, όταν του ζήτησα να μου εξιστορήσει το πώς οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τον Β΄Παγκόσμιο, πώς γλύτωσε το θάνατο και πώς δραπέτευσε μέχρι να φτάσει πάλι εδώ.

Κάτσαμε ώρες ολόκληρες. Με υποδέχτηκε στην αυλή του μαζί με την παπαδιά του (την έχασε πριν 3 μήνες), άνοιξα το κασετοφωνάκι μου και μου είπε μία απο τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες που άκουσα ποτέ μου "Της ζωής μου το ταξίδι" .

Όταν τελειώσαμε, σηκώθηκα για να φύγω και μου κράτησε το χέρι:
Τότες, λόγω πολέμου, δεν την λογαριάζαμε τη ζωή μας. Δε δίναμε και σημασία τόσο, δε βαριέσαι. Στο κελί η μέρα περνούσε γιατί δουλεύαμε, το βράδυ σκεφτόμασταν το σπίτι μας και το νησί. Αυτά να τα μάθετε στα νέα παιδιά για να είναι αγαπημένα, όπως ήταν οι Καριώτες πρώτα, οι παλιοί Καριώτες. Βοηθούσε ο ένας τον άλλον, υπήρχε αγάπη μεταξύ τους. Αγάπη να έχουν και αλληλοβοήθεια. Αυτά είχαμε παλιά εμείς εδώ στην Ικαριά. Αρρωστούσε κάποιος, να πάμε στις δουλειές του. Πέθαινε κάποιος, να δώσουμε ψωμί στην οικογένεια. Τίποτες άλλο δεν είχαμε. Αυτά.

Ήταν ξεχωριστός για μένα και έτσι θα τον θυμάμαι.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr
twitter: @fayum_gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.