Κάθε νόμος κρύβει από πίσω του μια κοινωνική φιλοσοφία και μια κρυμμένη επιθυμία. Η απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ κρύβει τη φιλοσοφία πως αν δεν βρίσκεσαι κάτω από τέσσερεις στέρεους τοίχους, κατά προτίμιση από τσιμέντο, δεν είσαι αξιοπρεπής πολίτης. Η άμεση επαφή με τα φυσικά στοιχεία σε καθιστά κάτι σαν ζώο, ανάξιο να ζει σε οργανωμένη κοινωνία. Ως εκ τούτου προτείνει σε όλους είτε να χτίσουν εξοχικά κατά τα πρότυπα των άσχημων πόλεων, είτε να νοικιάσουν δωμάτια σε rooms ή ξενοδοχεία, είτε, αν δεν έχουν τα μέσα, να μην πάνε καθόλου διακοπές, να καθίσουν σπίτι τους. Εκεί τουλάχιστον, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους και ντουβάρια γύρω-γύρω τους προστατεύουν απο τα χίλια δεινά, τις αράχνες και ερπετά. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας που η Ελλάδα χτίσθηκε βιαστικά και αντιαισθητικά καταστρέφοντας τοπία και παράδοσεις, γεμίζοντας τα βουνά με τα μπάζα όλης αυτή της ανοικοδόμησης.

Η κρυμμένη επιθυμία του νομοθέτη είναι οτι όλη η Ελλάδα μπορεί να γίνει Μύκονος, Φαληράκι, Σαντορίνη, Ρόδος, αν εξαναγκασθεί. Είναι όμως αυτό εφικτό; Είναι επιθυμητό; Πόσα είναι τα μέρη που και να θέλουν δεν μπορούν να καταντήσουν έτσι για οι θέσεις τους δεν είναι ανταγωνιστικές και δεν έχουν τις υποδομές; Πρέπει αυτά να μείνουν χωρίς τουρισμό; Να μην αποτελέσουν προορισμό για διακοπές που είναι στο κάτω κάτω σοβαρό έσοδο για τους κατοίκους; Ο νόμος που απαγορεύει το κάμπινγ τώρα επιβάλλει είτε μοντέλο Μυκόνου είτε τίποτα.

Στην πράξη ο νόμος, όπως και πολλοί άλλοι ευτυχώς δεν τηρείται αλλά η παρανομία δημιοργεί πολλές αντιθέσεις και αντιφάσεις και οι κατασκηνωτές καταλήγουν να θεωρούνται περιθωριακά παράσιτα. Παράλληλα, πολλοί, οικογένειάρχες ας πούμε, αποφέυγουν την ελεύθερη κατασκήνωση από τον φόβο της κοινωνικής προκατάληψης.

Σκεφτήκαμε όμως τις θετικές πτυχές του ελεύθερου κάμπινγκ; Σκεφθήκαμε πόσο μπορούν αυτοί οι παρασιτικοί κατασκηνωτές να προσφέρουν σε τοπικές κοινωνίες; Σε περιοχές που δεν μπορούν να γίνουν ( κι ίσως να μην το θέλουν κιόλας) αντίγραφα της Μυκόνου με ξαπλώστρες παντού και μουσική dance να καλύπτει τον ήχο του ανέμου και των κυμμάτων ανάλογα με τα γούστα του DJ;
Φέτος βρέθηκαμε ως κατασκηνωτές, οικογενειακά, με τρία μικρά παιδιά σε έναν Δήμο που αποφάσισε στην περιοχή του να αψηφίσει τον νόμο και αντί να απαγορεύσει το κάμπινγ, να το επιτρέψει αλλά και να το ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να έχουν χώρο και να είναι ευχαριστημένοι. Δεν θα αναφέρω πού, αλλά θα το περιγράψω γιατί πιστεύω πως θα έπρεπε να αποτελέσει μοντέλο για την ανάπτυξη μιας άλλης νοοτροπίας για τις διακοπές και τον τουρισμό, που ενώ αφήνει κέρδη στα χωριά και τα νησιά, δεν αφήνει τα κατάλοιπα του τσιμέντου ή τα αίσχη των βρετανοκρατούμενων θερέτρων όπως η Ζάκυνθος ή το Φαληράκι.

Η παραλία λοιπόν χωρίσθηκε στα δύο: από την μια επετράπη η ελεύθερη κατασκήνωση και ο γυμνισμός και από την άλλη, το ένα τρίτο της έκτασης, όχι. Ετοιμάσθηκαν τουαλέττες και νεροχύτες δωρεάν εκτός από το ντους που λειτουργεί με κέρμα 0,5 €. Έτσι λύθηκε το πρόβλημα των κρυμμένων καφέ θησαυρών πίσω από κάθε θάμνο με τις άσπρες μακρόστενες σημαίες, μπερδεμμένες στα αγκάθια να ανεμίζουν στις γύρω πλαγιές. Με τις εισπράξεις των ντούς προσλαμβάνεται δημοτικός υπάλληλος που προσέχει και φροντίζει την παραλία. Μια θέση εργασίας, εποχιακής ίσως αλλά καλό συμλήρωμα για έναν μελισσοκόμο. Τα σκουπίδια μαζεύονται σε κάδο που αδειάζει καθημερινά αποριμματοφόρο. Μια μπάρα εμποδίζει την πρόσβαση αυτοκινήτων μέχρι την παραλία.  Η συντριπτική πλειοψηφία των ενοίκων της παραλίας προσέχει να μην αφήνει γόπες στην άμμο-ιδίως όσοι την θεωρούν πάτωμα του σπιτιού τους. Ξαπλώστες και ομπρέλλες ΔΕΝ υπάρχουν αλλά μόνο μια οικογενειακή ταβέρνα, πίσω από την παραλία, κρυμμένη μέσα σε κήπο που παράγει τα βλήτα, κολοκυθάκια και ντομάττες που καταναλώνονται. Ντόπιο μέλι για πρωινό και ψωμί που ψήνεται εκεί.

Αποτέλεσμα; Χώρος για όσους θέλουν να παίξουν ρακέττες στην άμμο αλλά και για όσους θέλουν να απολαύσουν ήσυχοι την επαφή τους με τα φυσικά στοιχεία. Όλοι αυτοί φέρνουν έσοδα στην περιοχή: ψωνίζουν, πίνουν, τρώνε, μετακινούνται με την εξαιρετική δημοτική συγκοινωνία. Μπορεί μεν να αφήνουν λιγότερα χρήματα από όσα θα άφηναν αν έμεναν σε δωμάτια, αλλά αν η περιοχή είχε γεμίσει rooms δεν θαρχόντουσαν. Μπορεί μάλιστα, με την κρίση, η επένδυση σε δωμάτια να αποδεικνυόταν ασύμφορη.

Αυτό είναι το είδος τουρισμού που θα έπρεπε να προτείνουμε, τόσο για μας, που μαστιζόμαστε από την οικονομική κρίση όσο και για τους τουρίστες που ψάχνουν για κάτι διαφορετικό, κάτι τοπικό, Ελληνικό και ιδιαίτερο...Ας μην δίνουν τα χρήματα στα πολυεθνικά πρακτορεία αλλά στους ντόπιους που παράγουν εξαιρετικά αγροτικά προιόντα.

Α, ξέχασα βέβαια το σημαντικότερο: πως θα διωχνόταν επιτέλους ο κόσμος από το Σύνταγμα αν επιτρεπόταν το ελεύθερο κάμπινγκ; Μου διέφυγε η λεπτομέρεια.

Άρθρο του Φίλιππου Δραγούμη, δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων
23/08/11
ecogreens.gr