Πέντε και σήμερα, τέσσερις και σήμερα, τρείς και σήμερα... Έφυγα για Ικαριά!

Δυστυχώς για ακόμα μία χρονιά αυτό δεν θα συμβεί. Η Ικαρία θα παρεμείνει όνειρο και ο εφιάλτης της Αθήνας θα ζωντανεύει κάθε βράδυ.

Υπάρχουν όμως και βραδιές σαν τη χθεσινή, που βρέθηκα στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μάζι με φίλους Καριώτες , ανθρώπους ατίθασους, ονειροπόλους, γλετζέδες και σκωπτικούς, όπως τους περιγράφει και ο ίδιος.

Η Συναυλία έγινε στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά, ένα θέατρο που δεν είναι συνηθισμένο σε τέτοιου είδους καλλιτέχνες, μάρμαρο μπροστά στη σκηνή και μαξιλαράκια στα καθίσματα. Μπαίνοντας στο θέατρο, τρόμαξα.

Σκέφτηκα πως ο Θανάσαρος δεν είναι για εκεί , είναι για συναυλίες στη Λαγκάδα, κάτω από τα πλατάνια, εκεί όπου τα πόδια γίνονται ένα με το χώμα , τα χέρια ενώνονται σαν κλαδιά και η ψυχή γίνεται ρυάκι. Πόσο ανάγκη είχα να νιώσω λίγο οτι δεν ήμουν στον Πειραιά, ότι ήμουν διακοπές στο νησί, να πιώ, να χορέψω, να ερωτευθώ, να αφεθώ στις μουσικές και τους στίχους του Θανάση, να ξεφύγω...

Κι έτσι, σα να με άκουσαν και ο Θανάσης και η μπάντα του και το θαλασσινό αεράκι του Πειραιά, ήρθαν με πήραν απ’ το χέρι και μ’ έβαλαν σ’ ενα χόρο διονυσιακό.

Ο χρόνος έχασε κάθε υπόσταση και οι σκέψεις δεν είχαν πλέον ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Ήταν τρείς ώρες ηδονικής έκστασης, απόλυτης μέθης. ΄Ειχα τα πάντα μα δεν είχα τίποτα, ήμουν τα πάντα μα δεν ήμουν τίποτα, ήμουν εκεί μα δεν ήμουν εκεί...Είχα ξεφύγει...Ήταν 15 Αύγουστος και χόρευα στο πανηγύρι!

Μαρία Κατράκη για το ikariamag.gr

Διαβάστε επίσης:
- Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο ikariamag
- Η Συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Ικαρία.