«Ελάααατε τώρα έξω να τα πούμε». «Ρεεεεε, δεν καταλαβαίνουνε ρεεεε». «Μην κρύβεστεεεε». «Ταλαιπωρούμαστε, δεν ντρέπεστεεεε;». Μόλις είχε εμφανιστεί μία κάμερα τηλεοπτικού καναλιού και είχε ανάψει τον προβολέα της. Στην προβλήτα Ε1 του λιμανιού του Πειραιά, καμιά εκατοστή επιβάτες είχαν «περικυκλώσει» τα εκδοτήρια της Hellenic Sea Ways (HSW). Ηταν Παρασκευή μεσάνυχτα, το πλοίο «Νήσος Μύκονος» είχε υποστεί το πρωί στη Σάμο βλάβη στις μπουκάλες που κατεβάζουν την μπουκαπόρτα και βρισκόταν για επισκευή στο Πέραμα.

Η εταιρεία από νωρίς, περίπου στις 14.00, είχε ενημερώσει τηλεφωνικά τους περισσότερους εκ των επιβατών για την απρόσμενη εξέλιξη. «Το πλοίο θα αναχωρήσει στις 12 το βράδυ» ανακοίνωσαν. Πήγε 12, πήγε μία, δεν είχε φανεί. Ο εκνευρισμός μεγάλος, η ταλαιπωρία επίσης, όμως... η βλάβη ήταν βλάβη.

Παρόλα αυτά, μόλις η κάμερα εμφανίστηκε, άρχισε το σόου. Των «αγανακτισμένων του λιμανιού», ή για την ακρίβεια, μίας μερίδας από τους πολλούς ταλαιπωρημένους επιβάτες. Ποιοι την πλήρωναν; Οι υπάλληλοι της HSW, επίσης ξενύχτηδες και ταλαιπωρημένοι στο κιόσκι τους για να εξυπηρετήσουν εμάς και, προφανώς, οι πιο… αθώοι για τη βλάβη στο πλοίο.

Ήμουν ήδη ράκος από τη δουλειά της Παρασκευής αλλά και από τον θλιβερό λόγο για τον οποίον ταξίδευα προς Ικαρία -— και δεν ήταν οι διακοπές. Δεν είχα όχημα και στεκόμουν όρθιος από τις 11 που έφτασα στο λιμάνι, ως τις 02.30 που επιβιβαστήκαμε. Τα πόδια μου πονούσαν αφόρητα, ενώ μία ημικρανία από νωρίς «γαρνίριζε»... ιδανικά την κατάσταση.

Εκνευρισμένος ήμουν επίσης, που ίσως δεν προλάβαινα τον λόγο για τον οποίο ταξίδευα στο νησί. Αλλά δεν μπορούσα και να κάνω κάτι άλλο. Αν είχα τη δυνατότητα θα είχα φύγει με άλλο πλοίο ή με άλλο μέσο, κάτι που αναζήτησα από νωρίς, αμέσως μόλις ενημερώθηκα για την καθυστέρηση και τη βλάβη. Και, σίγουρα, δεν θα μου έλυνε κανένα πρόβλημα το να βρίσω τον υπάλληλο στο κιόσκι ή και να τον πλακώσω στα χαστούκια.

Σκεφτόμουν επίσης πως οι ίδιοι, αυτοί οι 20-30-50 «αγανακτισμένοι του λιμανιού», θα ήταν οι πρώτοι που θα έβγαιναν να βρίσουν και να μιλήσουν στις κάμερες εάν — κούφια η ώρα — η βλάβη δεν επισκευαζόταν σωστά γιατί κάποιοι… βιάζονταν και συνέβαινε κάποιο απρόοπτο μεσοπέλαγα.

Ακόμα χειρότερα: Μόλις το καράβι ξεκίνησε, από τα μεγάφωνα ακούστηκε η ανακοίνωση της HSW, σύμφωνα με την οποία μας ζητούσαν συγνώμη για την ταλαιπωρία και την καθυστέρηση και τόνιζαν ότι καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού θα προσφέρονταν δωρεάν νερά, καφέδες και αναψυκτικά από τα κυλικεία του πλοίου.

Τότε, αίφνης, ο «αγανακτισμένος του λιμανιού» έγινε… αγανακτισμένος του κυλικείου. «Μα τι μας λένε; Να μας εξαγοράσουν θέλουν;» έλεγαν πάνω-κάτω οι ίδιοι.

Δύο λεπτά αργότερα, πάνω-κάτω οι ίδιοι είχαν ήδη... ορμήξει στα μπαρ του «Νήσος Μύκονος», μιλώντας εξίσου προσβλητικά, αγενέστατα και απότομα στους καμαρότους: «φέρε μου τρεις πορτοκαλάδες, τρία νερά και δύο φρέντο με αφρόγαλα να 'ούμε».

Είμαι σίγουρος ότι οι ακτοπλόοι μπορούν να κάνουν καλύτερη δουλειά. Είμαι σίγουρος ότι μπορούν να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες και πιο φθηνές. Είμαι σίγουρος ότι 'κονομάνε από τις επιδοτούμενες γραμμές, δίχως να καλύπτουν επαρκώς τα απομακρυσμένα νησιά — για τα οποία επιδοτούνται. Είμαι επίσης σίγουρος ότι έχουν βγάλει ένα σκασμό λεφτά από τις μεγάλες τιμές στα κυλικεία των πλοίων τους και το παιχνίδι με το... τελειωμένο μονίμως μπουκάλι νερό του μισού λίτρου. Γνωρίζω, τέλος, από πρώτο χέρι ότι ειδικά οι Καριώτες και οι επισκέπτες του νησιού, ταλαιπωρούνται πολύ με το μοναδικό πλοίο που εξυπηρετεί το νησί τους, το «Νήσος Μύκονος», διότι δεν βρίσκουν εισιτήρια εύκολα (καθώς τη μερίδα του λέοντος παίρνουν Σύρος, Μύκονος) αλλά και επειδή δεν βολεύονται από τις (βραδινές) ώρες των δρομολογίων.

Η βλάβη όμως είναι βλάβη. Και όταν όλα έχουν γίνει κατά το ανθρωπίνως δυνατόν στην εντέλεια, με την — κάθε — εταιρεία να έχει ειδοποιήσει από νωρίς, να επιστρέφει τα χρήματα πίσω σε όποιον το επιθυμούσε (ως όφειλε) και να προσπαθεί να ζητήσει, με έναν έστω απλό αλλά πρόσφορο τρόπο «συγνώμη» για την ταλαιπωρία, τότε και μόνο το γεγονός ότι εμφανίζεται ο… «Ελληνάρας που αγαπήσαμε» να τα ισοπεδώσει όλα στον δρόμο για τη... Μύκονο, αρκεί για να πει κανείς ότι μάλλον δεν έχουμε και πολλές ελπίδες για το μέλλον…

Δημήτρης Χαραλάμπους
dcharalabous@gmail.com

www.tovima.gr