«Εάν οι μαθητές ήταν τραπεζικές καταθέσεις θα μεταφέρονταν χωρίς πρόβλημα» επισημαίνει σοφά το πανό των κατοίκων της Ικαρίας. Και αυτή η υπόθεση με έκανε να σκεφτώ μερικά ακόμα «εάν».

Για παράδειγμα:
Εάν οι μαθητές της Ικαρίας που δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο τους, γιατί είναι απλήρωτος ο ιδιοκτήτης των λεωφορείων που τους μεταφέρει,  αρχίσουν να μουντζώνουν τους πολιτικούς στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου θα είναι καταδικαστέοι; Θα έχουν προσβάλλει την εθνική εορτή και την εθνική μνήμη; Και θα πρέπει –σύμφωνα με την προτροπή της Διαμαντοπούλου- να τιμωρηθούν;

Και εάν οι γονείς τους που βλέπουν τα παιδιά τους να μένουν σπίτι και πίσω στα μαθήματα αρχίσουν και πετάνε στους «επισήμους» γιαούρτια, νεράντζια και νερά θα είναι τραμπούκοι και προβοκάτορες; Θα είναι θιασώτες της βίας και του χάους; Και θα πρέπει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, η κοινωνία και τα ΜΜΕ να τους καταδικάσει;

Και ακόμα….Είναι αγροίκοι και τραμπούκοι οι γονείς που δεν επέτρεψαν στον βουλευτή Πυθαγόρα Βαρδίκο να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο και τον υποχρέωσαν να συζητήσει τη λύση του προβλήματος;

Ας σοβαρευτούμε λιγάκι κι ας αφήσουμε στην άκρη τον ξεπερασμένο καθωσπρεπισμό. Ας αφήσουμε στην άκρη τους λόγους δεκάρικους περί του ήθους και του ύφους, περί της βίας, της ανομίας και του savoir vivre σε συνθήκες Άγριας Δύσης...

Ας σταματήσουμε να έχουμε απίθανες απαιτήσεις από τους πολίτες. Να τους ζητάμε, δηλαδή, και να υποφέρουν και να είναι υπάκουοι. Και να φυτοζωούν και να είναι σώφρονες. Να απαιτούμε να είναι «τέρατα» ψυχραιμίας και λογικής τη στιγμή που το παράλογο καθορίζει την καθημερινότητά τους. Και μάλιστα όλα αυτά τα πολιτικά ορθά, τα πολιτικά φρόνιμα,  να τα ζητάμε από όλους και για όλα.

Η περίπτωση της Ικαρίας είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα:
- Οι ανευθυνουπεύθυνοι κατά την πάγια τακτική τους δήλωναν ότι «υπάρχει πλάνο για τις μεταφορές» ότι «τα λεφτά βρέθηκαν» και πως «χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή για να εκταμιευθούν»
-Τελικά ο ιδιοκτήτης των 4 λεωφορείων που του χρωστάνε ακόμα από τη σχολική χρονιά 2009-2010, σταμάτησε να μεταφέρει τους μαθητές
Και το αποτέλεσμα ήταν, για παράδειγμα, στο Λύκειο των Ραχών να απουσιάζουν τις περισσότερες μέρες οι 70 από τους συνολικά 102 μαθητές αφού οι γονείς τους δεν είχαν τρόπο για να τους πάνε στο σχολείο.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση που έκανε η διευθύντρια του σχολείου και εντόπισα στην ιστοσελίδα ikariamag «υπήρχαν μέρες που τα παιδιά γινόντουσαν μούσκεμα από τη βροχή στην προσπάθειά τους να βρουν ένα οποιοδήποτε μέσο για να έρθουν στο σχολείο και έμεναν βρεγμένα μέχρι το τέλος των μαθημάτων μέχρι να ξαναπάνε στα σπίτια τους».

Οι κάτοικοι της Ικαρίας ζητούν το αυτονόητο, αφού όπως λένε «η δωρεάν μεταφορά των παιδιών μας από και προς το σχολείο δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη. Στην Ικαρία η λειτουργία σχολείων χωρίς μεταφορά μαθητών δε νοείται. Και για όλους εμάς σχολείο που λειτουργεί, προϋποθέτει την εξασφάλιση  της φυσικής παρουσίας όλων των μαθητών και όχι μόνο αυτών που έχουν τη δυνατότητα να μεταφερθούν με ίδια μέσα».

Αλλά είπαμε… εάν οι μαθητές ήταν τραπεζικές καταθέσεις…

Της Βάλιας Μπαζού από την εφημερίδα «Το Ποντίκι»
Θα το βρείτε και στο pontiki.gr