Ευτυχία είναι οι παλιοί καριώτες με τη γλύκα τους, αυτοί που επιτέλους είδα και φυσικά δεν χόρτασα σε αυτό το πανηγύρι. Κυριάρχησαν στα τραπέζια, στις παρέες, στο φλερτ, στον χορό, στα ευρωπαϊκά (τα όμορφα βαλσάκια μας), στον ικαριώτικο. «Θεέ μου η μηχανή του χρόνου είναι εδώ» μονολόγησα. Γύρισε ο χρόνος εκεί που όχι μόνο δεν δίσταζα ν’ απαντήσω όταν μου έκαναν την ερώτηση «από πού είσαι», αλλά απαντούσα με περηφάνια. Εκεί που ο καθρέπτης του εαυτού μου ήταν στην πίστα και στα τριγύρω φωτεινά και γελαστά πρόσωπα.

Συλλογικότητα είναι αυτό που διαδραματίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας των Αγίων Πάντων στο Τραπάλου. Αυτό που μας έχει  γαλουχήσει ο τόπος αυτός∙ να ‘μαστε όλοι μαζί, ηλικιωμένοι, μεσήλικες, νέοι, παιδιά. Το καλαμπούρι, τα πειράγματα, το γάμπρισμα ξεχύθηκε παντού και τα όρια παραβιάστηκαν επιδεικτικά γιατί όλα είχαν φτάσει στον υπέρτατο βαθμό: το φαγητό, το κρασί, το κέφι, ο χορός. Επιτέλους, να ο χρόνος και ο τόπος που απουσιάζει η μετριότητα. 

Θλίψη είναι η διαπίστωση πως τα όρια που περισσότερο απ’ όλα παραβιάστηκαν σε αυτό το πανηγύρι ήταν τα όρια της φύσης. Εκπληκτικό μεν αλλά θλιβερό συνάμα το ότι τα «κουρασμένα» νιάτα έπαιρναν ζωή από τους θερμόαιμους ηλικιωμένους ή και υπερήλικες. Τα άτονα, δίχως δυνατό παλμό  νεαρά πνεύματα –καριωτάκια και μη- ξαφνικά τραντάχτηκαν, ξύπνησαν και ζωντάνεψαν απ’ τα πνεύματα που τα χρόνια δεν έχουν κουράσει καθόλου την ψυχή τους. Του χρόνου μη λείψει κανείς.

Αφροδίτη Τσαμουδάκη
afroditi@ikariamag.gr