ΟΜΙΛΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΑΜΟΥ  ΠΥΘΑΓΟΡΑ Χ. ΒΑΡΔΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ KATA ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΨΗΦΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
(Τετάρτη, 2 Νοεμβρίου 2011)

Μας απασχολούν δύο σημαντικά πολιτικά θέματα, η ψήφος εμπιστοσύνης στη Κυβέρνηση, που άρχισε σήμερα και θα ολοκληρωθεί τα μεσάνυχτα της Παρασκευής και το δημοψήφισμα. Θέλω να καταθέσω τις απόψεις μου και για τα δύο, αν και το τριήμερο αυτό συζητούμε μόνο το ένα.

Φθάσαμε εδώ που φθάσαμε με ευθύνες όλων μας. Στην μεταπολίτευση, ας μην πάμε πιο πίσω, ένας επιμερισμός ευθυνών θα μπορούσε να είναι ανάλογος με τα χρόνια διακυβέρνησης, ένας άλλος ανάλογος με την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους. Είτε με τον έναν είτε με τον άλλον ο επιμερισμός είναι κοντά στα πενήντα-πενήντα.                    

Ναι, αυτοί που κυβέρνησαν έχουν τις περισσότερες ευθύνες, αλλά και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι φορείς, οι πολίτες δεν παρέμειναν αμέτοχοι. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι εκτός πραγματικότητας. Στη χώρα μας, χώρα ενίοτε της υπερβολής, χώρα που οι παλαιότεροι περιέγραψαν ως αυτή όπου «ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα», υπάρχουν και μερικοί που υποστηρίζουν πως όλα άρχισαν τον Οκτώβριο του 2009 και άλλοι επτά μήνες αργότερα, τον Μάιο του 2010, με το Μνημόνιο.

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου τα παρακάτω. Σε όσους από αυτούς της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις έχω να αντιπαραθέσω τα λόγια ενός από την παράταξή τους, του κ. Βάρδα, συμβούλου οικονομικών θεμάτων του Αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας και μέλους της επίσημης αντιπροσωπείας της Νέας Δημοκρατίας στις συναντήσεις με τους εκπροσώπους της Τρόικας. Αυτά το 2010, γιατί μετά χάθηκε. Είπε: «Η χώρα θα πτώχευε, εάν δεν έπαιρνε τα χρήματα του Μνημονίου. Αυτό ήταν δουλειά της Κυβέρνησης και το κάνει και το έκανε και καλώς το έκανε. Οφείλαμε να δείξουμε την αντίθεσή μας στα μέτρα του Μνημονίου. Εάν ετίθετο θέμα να ψηφιστεί το Μνημόνιο με εκατόν ογδόντα μία ψήφους, τότε και η Νέα Δημοκρατία θα αναγκαζόταν να το ψηφίσει, διότι η χώρα σε μια βδομάδα θα πτώχευε».

Είναι βέβαιο ότι αν έπρεπε να ψηφίσουν εκατόν ογδόντα ένας, η Νέα Δημοκρατία θα έβαζε πλάτη, θα ψήφιζε το Μνημόνιο και θα έπαιρνε και το πολιτικό κόστος. Όλα τα υπόλοιπα είναι για μικροπολιτική εκμετάλλευση, ανεύθυνα, επιπόλαια και επικίνδυνα, ιδιαίτερα για την έντονη και οργισμένη εποχή μας.

Δεν βοηθούν αυτά και πάρα πολλά άλλα την κατάσταση. Ρίχνουν λάδι στη φωτιά, στάχτη στα μάτια και δυσκολεύουν αφάνταστα την προσπάθεια που καταβάλλουν η Κυβέρνηση και όσοι τη στηρίζουν με τα λάθη, ναι, τις παραλείψεις, ναι, αλλά κυρίως με τις τεράστιες προσπάθειες να ξεπεράσει η χώρα τις παθογένειές της και τα προβλήματά της. Γι’ αυτό την Παρασκευή θα πω «ΝΑΙ». Δεν με έχει πείσει η διάδοχη κατάσταση. Δεν άλλαξε μέσα σε δυο χρόνια από τον Οκτώβριο του 2009 που δραπέτευσε από τις ευθύνες της και ας άλλαξε τον -έκτοτε σιωπηλό- τότε Αρχηγό της. Και ο σημερινός της δεν είναι παρθενογεννημένος. Υπουργός της τότε κυβέρνησης ήταν.

Θα ήθελα να έρθω τώρα στο δημοψήφισμα. Οι Βουλευτές λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας: Δεν συμφωνώ. Θεωρώ επικίνδυνο, θέμα ύψιστης εθνικής σημασίας να εμπλέκεται στην τρέχουσα πολιτική διαδικασία. Φίλη η δημοκρατική λειτουργία, φιλτάτη η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Θα αντιμετωπίζαμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο πολύ πιο αποτελεσματικά τα πράγματα σήμερα, αν, παραδείγματος χάρη, η Γαλλία ψήφιζε το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005.

Πιστεύει κανείς πως, εάν το 1980 η Νέα Δημοκρατία πήγαινε σε δημοψήφισμα για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, με το ΠΑΣΟΚ τότε να σαρώνει τα πάντα και να βροντοφωνάζει «έξω από την ΕΟΚ», θα έβγαινε το «ΝΑΙ»; Πανηγυρικό «ΟΧΙ» θα έβγαινε. Γενικά, όμως, η Αντιπολίτευση και ειδικότερα, η Αξιωματική διαφωνεί με το δημοψήφισμα για τους δικούς της μικροκομματικούς λόγους. Όταν έτσι λειτουργούν τα επιχειρήματα, καμιά φορά οδηγούνται και σε αυτογελοιοποίηση.

Μέχρι τη Δευτέρα το βράδυ -γιατί θα ψηφίζαμε μόνο εμείς τη συμφωνία- ήμασταν μειοδότες, εκχωρούσαμε κυριαρχικά δικαιώματα, ήμασταν ακόμα και προδότες. Από τη Δευτέρα το βράδυ -γιατί με το δημοψήφισμα δεν θα ψηφίζαμε μόνο εμείς- είμαστε αυτοί που θα καταστρέψουν τη χώρα, την Ευρωζώνη, τον πλανήτη, το σύμπαν. Μέγα δίλημμα: Ψηφίζουμε; Προδότες. Δεν ψηφίζουμε; Καταστροφείς. Ε, δεν γίνονται και τα δυο. Έχει και η σύγχυση τα όριά της.

Τελειώνοντας, παρακαλώ να αφήσουν τις παραινέσεις. Ξέρουμε τι κάνουμε. Αυτοί δεν ξέρουν. Η ιστορία με τις γαλοπούλες που επιθυμούσαν να έρθουν τα Χριστούγεννα τους αφορά, αν επιτευχθούν οι στόχοι τους.

Ευτυχώς για αυτούς και για πολλούς άλλους δεν θα επιτευχθούν.

Δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση. Δεν θα στενοχωρηθώ εάν δεν γίνει το δημοψήφισμα.