photo: gianlucacostantini

«Κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 2000 – 2008 διαπιστώθηκε ότι ο μέσος όρος των ετήσιων διανυκτερεύσεων των ευρωπαίων γκρούβαλων στα κάμπινγκ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έφτασε στα 350 εκατομύρια. Ο αριθμός ρεκόρ παρατηρήθηκε το έτος 2003 στη διάρκεια του οποίου οι διανυκτερεύσεις έφθασαν τα 361 εκατομμύρια!».*

Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι θα έδινε την είδηση ο Δήμος των Ραχών αν οι άνθρωποί του διάβαζαν την έρευνα της Eurostat, αφού– εδώ και χρόνια - επιμένουν να ταυτίζουν κάθε κατασκηνωτή με την ιδιότητα του περιθωριακού τύπου («γκρούβαλου»).  

Πρόθεση αυτού του σημειώματος δεν είναι να προβοκάρει, ούτε να παραπληροφορήσει. Προσπαθεί να δείξει πού μπορεί να οδηγήσει ο τρόπος με τον οποίο η τοπική Αυτοδιοίκηση της Ικαριάς, καθώς και ένα μέρος των κατοίκων, αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια το θέμα τόσο της ελεύθερης όσο και της οργανωμένης κατασκήνωσης (κάμπινγκ). Αρνούνται δηλαδή να παραδεχθούν ότι κάποιοι τουρίστες (έλληνες και ξένοι), έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέξουν τον τρόπο των διακοπών τους, είτε γιατί αυτό αποτελεί προσωπική τους επιλογή, είτε γιατί γίνεται για λόγους οικονομικούς.

Επίσης, αρνούνται να κατανοήσουν ότι όσοι επιλέγουν αυτό τον τρόπο διακοπών, δε θα πάνε ποτέ σε δωμάτιο και ότι ο αποκλεισμός τους ισοδυναμεί με στέρηση εσόδων για τους υπόλοιπους επαγγελματίες του νησιού (ταβέρνες, αγορές).

Παραβλέπουν ότι η λειτουργία οργανωμένων κατασκηνωτικών περιοχών αποτελεί νόμιμη διαδικασία στα πλαίσια της ανάπτυξης του εθνικού τουρισμού (Ν. 392/1976) και αντί να φροντίσουν να ορισθούν τέτοιες περιοχές, επιλέγουν να παίζουν «τον κλέφτη και τον αστυνόμο» με τους ελεύθερους κατασκηνωτές.

Η παρουσία και οι πράξεις των «γκρούβαλων» δεν μπορεί να αποτελούν εσαεί το άλλοθι ώστε να «καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά». Άλλωστε, ευθύνη για τη διόγκωση του προβλήματος έχει και η τοπική κοινωνία, όταν αιφνιδιασμένη και αμήχανη «αποδεχόταν» την προσβλητική συμπεριφορά των συγκεκριμένων τουριστών.

Οι μέθοδοι καταστολής, που χρησιμοποιούνται όμως τελευταία, απλά καλύπτουν την αδυναμία των διοικούντων να  λύσουν προβλήματα και πολύ περισσότερο να δημιουργήσουν συνθήκες ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος του νησιού.

Τι έκαναν (αλλά και τι δεν έκαναν) αλήθεια οι δήμοι για να προστατέψουν το δάσος του Ράντη και το φαράγγι της Χάλαρης; Tι έκαναν για να σταματήσει η κατασπατάληση του φυσικού πλούτου του νησιού (παράνομες υδροληψίες και υλοτομήσεις, υπερβόσκηση);

Πέρα από τις καταγγελίες και τις μεθόδους καταστολής υπάρχει και ο δρόμος της δημιουργίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων και των επιλογών. 

Η τοπική Αυτοδιοίκηση έχει την υποχρέωση να εξασφαλίσει τη δυνατότητα επιλογής με τη δημιουργία κατασκηνωτικών περιοχών και στη συνέχεια να ελέγξει τους όρους και τις προϋποθέσεις λειτουργίας τους. Διαφορετικά, με όλα αυτά που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, κινδυνεύουν να γίνουν απελπιστικά γραφικοί.

Βασίλης Θεοδώρου
vasilis@ikariamag.gr

* Αφαιρέστε τη λέξη «γκρούβαλοι» και η είδηση είναι σωστή. Προέρχεται από έρευνα της Eurostat για τον τουρισμό στην Ευρώπη.

Υ.Γ. Όσοι επιλέξετε το camping σαν τρόπο διακοπών (λόγω κρίσης ή φιλοσοφίας), διαβάστε το σχετικό οδηγό. Στη σελίδα αυτή, επιλέξτε «ΝΕΑ» και στη συνέχεια κάντε κλικ στο «Οι µύθοι της ελεύθερης κατασκήνωσης».