ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Μυρτώς Αξαρλή

Η Μυρτώ Αξαρλή γεννήθηκε στην Αθήνα, με βαρύ ικαριώτικο DNA.Για χρόνια αν δεν συμπλήρωνε δέκα ώρες ύπνου, μονολογούσε… «ούτε ένα ταξίδι στην Ικαρία δε κοιμήθηκα!» Σπούδασε φωτογραφία και εργάσθηκε στη διαφήμιση 15 χρόνια. Τώρα ασχολείται με τον τουρισμό, φτιάχνει κοσμήματα από μέταλλο (όταν έχει τα νεύρα της δηλαδή, αρπάζει τα σφυριά) και ψάχνεται να ασχοληθεί με την γεωργία. Ζει στην Αθήνα,αλλά νοητά είναι πάντα αλλού…Το όνειρο της είναι ένα αγρόκτημα με πολλά σκυλιά και αρμένικες Κυριακάτικες επισκέψεις από φίλους…με άρωμα πάντα ικαριώτικου γλεντιού! Θα είσαστε όλοι καλεσμένοι…

της Μυρτώς Αξαρλή

…και όταν το κέφι ανάβει και έχουν γίνει όλες οι κοινωνικές επαφές και όλα τα σχόλια...όλοι γινόμαστε «ένα». Σκιές σε γλέντι, οικείες υπό τον ήχο του βιολιού. Φιγούρες εν χορώ, αγκαλιασμένες σ’ένα κύκλο, με κοινές καταβολές και την ίδια αγάπη...για τι άλλο...για το νησί. Το κόκκινο κρασί επικρατεί των πάντων και η έμφυτη ανάγκη για ξεσάλωμα είναι ο μόνος στόχος!

19/02/2014 - 10:25Ο βράχος του Να

Στον βράχο του Να ήταν η καθιερωμένη απογευματινή βόλτα. Νομίζω ότι έχω κολυμπήσει εκεί μόνο δύο φορές στην ζωή μου και η μία ήταν σίγουρα με λαδιά. Ίσως μου είχε μείνει από παιδί ο φόβος γι’ αυτήν την θάλασσα, από την ιστορία που μου έλεγε η μάνα μου κάθε φορά που βρισκόμασταν εκεί.

Είναι βράδυ, επιστρέφω από μία κρασοκατάνυξη με φίλους.Φέτος επέλεξα να κινούμαι με τα πόδια στο νησί. Tο να έχω το άγχος του γυρισμού οδηγώντας, δε με αφήνει να χαλαρώσω.Ανεβαίνω την ανηφόρα με λίγη δυσκολία...αλλά ούτως ή άλλως δε βιάζομαι.

Ακούω και εγώ διάφορα τις τελευταίες ημέρες, γνώμες διαφορετικές, σενάρια, αντικρουόμενες απόψεις: Η ΕΡΤ των παιδικών μας χρόνων, η ΕΡΤ των παχυλών μισθών, η ΕΡΤ του Ζαχόπουλου, η ΕΡΤ των τεχνών, η ΕΡΤ των τεμπέλιδων, η ΕΡΤ των δημιουργών...

Οι παραδοσιακοί οικισμοί της Ικαρίας είναι στους περισσότερους από εμάς πια γνωστοί. Σπίτια μονόχωρα, αντιπειρατικά όπως τα ονόμασαν μετέπειτα, φτιαγμένα από πέτρα, χωρίς συνθετικό υλικό, ενώ η στέγη ήταν καλυμμένη με μία πλάκα Ικαρίας. Ήταν όλα κρυμμένα καλά μέσα σε πυκνή βλάστηση και προσαρμοσμένα στο φυσικό περιβάλλον,ώστε να είναι αόρατα από οποιοδήποτε σημείο,για λόγους ασφαλείας.

Αγαπημένε μου Μουδιασμένε, σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε διασκεδάσω...ίσως λίγο σαρκαστικά. Κλείσε τα μάτια σου και γύρνα πίσω,στα παιδικά σου χρόνια.Θυμήσου...τραγουδάκια και παραμύθια.Όλοι είχαμε μια γιαγιά που μας έλεγε παραμύθια...έστω μια δασκάλα, βρε αδερφέ.

Κολλημένη στην πόλη... περιμένοντας κάτι λεφτά για να εξαφανιστώ με ελαφρά, ήρθε η πρόταση...όχι τόσο σημαντική,αλλά ιδιαίτερη,απλή και αυθόρμητη: «Δεν κοιμόμαστε έξω σήμερα το βράδυ;» Το παιδί της πόλης εντυπωσιάστηκε...πώς; Πού; Ξέρω να κοιμάμαι σε ντιβανάκια στην εξοχή...μεσημεράκι...αλλά στο μπαλκόνι; Στρωματσάδα; Με τους γείτονες απέναντι; Περίεργο... Και άμα μας την πέσουν; Και άμα μας χαζεύουν από απέναντι;

Σπάω το μυαλό μου μέρες να θυμηθώ την πρώτη μου μνήμη από το νησί...όλο μονολογώ..."σίγουρα έχει και πιο πίσω". Ένα βράδυ λοιπόν, όπως χαλάρωνα, πριν με πάρει ο ύπνος...κατάλαβα...Η πρώτη μου μνήμη από το νησί,δεν είναι εικόνα...είναι μυρωδιά...η μυρωδιά της θείας Σοφίας.

Ο καθρέφτης είναι ένα πολύ καλό μέσο από πολύ παλιά για να ερχόμαστε σε επαφή με την ομορφάδα μας. Βοηθάει πολύ να μην βγαίνουμε από το σπίτι μας σαν τους μουρλούς… αναμαλλιασμένοι, ντυμένοι όπως να ‘ναι και μακιγιαρισμένοι όπως να ‘ναι, [ασχέτως αν κάποιοι δεν τον συμβουλεύονται αρκετά (άσχετο και αυτό)].

Ήμεσσαν κατάζακα, η αθράκα έκαιε, το λιοκόμπομα ηπόσωνε για ούλλους. Εκάμναμε χάζιν την φωτιά και πασκίζαμε να ζεστοκοπιθούμε. Ήμεσσα μαργωμένοι από την ψακάδα. Η αεροφιτσάδα του βουνού ακουότανε από τον αναφάντη. Ο ουρανός ηξεφουντανίστη, ήχασεν τα μπούτσα του και ηξεπατώθηκεγ καλά-καλά.

Σελίδες